Όταν μια σφαλιάρα αφήνει σημάδι

Μερικά 24ώρα μετά την συντριβή του Άρη από τον ΠΑΟΚ ο ασκός του Αιόλου παραμένει ορθάνοικτος και ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του.

Η 35άρα σε περίοδο ισχνών αγελάδων, λόγω της κυριαρχίας του Παναθηναϊκού, ισοδυναμεί με τρόπαιο και συνιστά σημάδι ανεξίτηλο. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού έχουν δείξει το δρόμο, καθώς εδώ και μια δεκαπενταετία πικάρουν σε κάθε ευκαιρία τους αιώνιους αντιπάλους, δείχνοντας εκείνο το βράδυ του 1996. Το Σαββατιάτικο ντέρμπυ μπορεί να μην ήταν εφάμιλλης αντικειμενικής αξίας, αλλά σίγουρα έχει ιστορική σημασία, καθώς ανατρέπει στατιστικά δεδομένα και ξυπνά συνάμα την παοκτσίδικη μπασκετική συνείδηση. Κακά τα ψέμματα, ο κόσμος του ΠΑΟΚ έχει γευτεί ουκ ολίγες πίκρες τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να αποξενωθεί από την πορτοκαλί μπάλα. Εντούτοις, η δυναμική του παρουσία στο ιστορικό ντέρμπυ με τον Άρη ήταν κάτι το συγκλονιστικό, γεγονός που αντικατοπτρίζει την δίψα για το πάλαι ποτέ καμάρι του συλλόγου, αλλά και την αλλεργία στο κίτρινο χρώμα. Παράλληλα, έδειξε τον τρόπο με τον οποίο μια έδρα γίνεται καμίνι, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στο Αλεξάνδρειο, όπου και αραιοκατοικημένο είναι σε κρίσιμα παιχνίδια και δεν δημιουργεί καμία πίεση στον κάθε επίδοξο πολιορκητή του.

Τελικά είναι τόσο καλύτερη ομάδα ο Δικέφαλος του Βορρά, που να δικαιολογεί το επίτευγμά του; Η απάντηση είναι πως όχι. Ωστόσο, ο καλύτερος Έλληνας προπονητής, ο Σούλης Μαρκόπουλος, με την συνδρομή του γιού του και μέχρι πρότινος βοηθού του Ματσόν, Χάρη Μαρκόπουλου (ε ρε κωλοτούμπες... Η τράμπα άργησε 3 μήνες...), χτύπησε στις αδυναμίες των κιτρινόμαυρων και πόνταρε στην προβληματική τους χημεία. Η άμυνα έκλεισε στην ρακέτα (γι' αυτό και τα πολλά ελέυθερα περιφερειακά σουτ), με στόχο να καεί το αξιόπιστο χαρτί του Μπετς, ενώ σημάδεψε τα αντίπαλα αργά πόδια και κυρίως τον αργό τρόπο σκέψης. Όταν μάλιστα παγιώθηκε από νωρίς μια διαφορά ασφαλείας, ανέβηκε και η ψυχολογία και το καλάθι φαινόταν σαν βαρέλι.

Και ο Άρης; Δεν ήταν ότι αποτέλεσε σάκο του μποξ επειδή δεν ήθελε. Το θέμα είναι ότι δεν μπορούσε... Οι κιτρινόμαυροι θεωρητικά θα έπρεπε να είναι περισσότερο δουλεμένη ομάδα, μιας και είχαν ξεκινήσει νωρίτερα τις υποχρεώσεις τους, αλλά η ομάδα δεν δένει. Συνωστισμός Αμερικανών στο ασσόδυο, αλλαγές ξένων με το τσουβάλι, εμμονή με τον Μάσσεϋ, πώληση του Παπανικολάου με ότι αυτό συνεπάγεται, ποντάρισμα στην αγωνιστική διάθεση αθλητών με περιορισμένο κίνητρο και και και... μπορεί να είναι οι λόγοι της εν γένει αδυναμίας να παρουσιαστεί ο Άρης ανταγωνιστικός. Η ομάδα έχει ανάγκη ενός δεύτερου ηλεκτροσόκ. Και αν το πρώτο ήρθε ορθά μετά τον πρώτο διασυρμό και αφορούσε στην αποπομπή του Αντρέα Ματσόν, το δεύτερο οφείλει να είναι περισσότερο δραστικό. Όχι ούτε η έλευση του Ντίξον ή το κράξιμο του Χρυσικόπουλου συνιστούν αποτελεσματικά μέτρα. Νομίζω ότι ο κόσμος του Άρη οφείλει να κινηθεί και να δείξει επιτέλους τον κύριο υπαίτιο για το κατάντημα της ομάδας, πιέζοντας καταστάσεις. Παίκτες, προπονητής έχουν δει την πόρτα της εξόδου. Καιρός να τους ακολουθήσει και η διοίκηση...