Πάει κι΄αυτό!

To F4 της Ευρωλίγκα για το 2009, πέρασε πλέον στην ιστορία. Ο Παναθηναϊκός ήταν ο μεγάλος θριαμβευτής και με το τρόπαιο που κατέκτησε έφτασε πλέον τα 5 συνολικά. Οι "πράσινοι" είναι αναμφισβήτητα η πιο πετυχημένη ομάδα της δεκαετίας στο ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα. Οι διακρίσεις για τον Παναθηναϊκό δε σταματούν εδώ όμως. Ο προπονητής της ομάδας Ζέλικο Ομπράντοβιτς έφτασε τις 7 κατακτήσεις τροπαίων (προηγείται μακράν του δευτέρου στο σχετικό πίνακα) ενώ ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους έγινε ο πρώτος παίκτης που κατακτά το τρόπαιο με τρεις διαφορετικές ομάδες (Μακάμπι, Παναθηναϊκός, Μπαρτσελόνα). Στο τριήμερο πάντως αυτό, εκτός από τους "πράσινους", νίκησε και το μπάσκετ συνολικά ως άθλημα. Είδαμε συγκλονιστικά σε εξέλιξη παιχνίδια, με τον ελληνικό "εμφύλιο" και τον τελικό να κρίνονται στο τελευταίο σουτ. Ήταν χωρίς αμφιβολία το πιο αμφίρροπο F4 όλων των εποχών.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο στην εικόνα των ελληνικών ομάδων, ξεκινώντας από τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς κέρδισε το τρόπαιο γιατί ήταν η καλύτερα προετοιμασμένη ομάδα. Το γεγονός πως έχασε μόλις 4 βολές (33/37) σε όλο το F4, αποδεικνύει, πέρα από την καλή προπόνηση στο συγκεκριμένο τομέα, το πόσο είχαν δουλέψει στον Παναθηναϊκό τη ψυχολογία των παικτών. Αλλά και αγωνιστικά οι "πράσινοι" φάνηκαν απολύτως έτοιμοι. Στα δύο παιχνίδια που έπαιξαν, κέρδισαν με δύο διαφορετικούς τρόπους παιχνιδιού. Στον ημιτελικό "χτύπησαν" μέσα από το καλάθι ενώ στον τελικό βασίστηκαν στην περιφέρειά τους. Ο Ομπράντοβιτς είχε απάντηση σε όποιο τρόπο αντιμετώπισης της ομάδας του χρησιμοποίησαν οι αντίπαλοί του και αυτό πιστοποιεί σαφώς τη μεγάλη του προπονητική αξία. Ας μην εκνευρίζεται βέβαια όταν τον αποκαλούν "Γκαστόνε". Όταν κερδίζεις δύο διαδοχικά παιχνίδια με χαμένο σουτ του αντιπάλου στο τέλος τότε είσαι και τυχερός. Η τύχη βέβαια βοηθάει τους ικανούς και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο Σέρβος ανήκει σε αυτούς.

Αρκετά καλά προετοιμασμένος θεωρώ πως ήταν και ο Ολυμπιακός, αν και διαθέτει σαφώς λιγότερη εμπειρία σαν ομάδα από τον "αιώνιο" αντίπαλό του. Η εμφάνιση του στον ημιτελικό και ο τρόπος που αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό στην άμυνα, δείχνει ότι ο Γιαννάκης είχε μελετήσει αρκετά τον αντίπαλο. Από τη στιγμή βέβαια που επέλεξε να ανοίξει την άμυνά του για να περιορίσει τα σουτ των "πρασίνων", ίσως χρειαζόταν ο Σοφοκλής στο παιχνίδι. Με το Μπουρούση σαφώς επηρεασμένο από την ασθένειά του, οι ψηλοί του Παναθηναϊκού έκαναν πάρτυ στη ρακέτα και ο "Big Sofo" θα μπορούσε να δώσει κάποιες λύσεις. Ο προπονητής βέβαια είναι αυτός που γνωρίζει καλύτερα από όλους τι μπορεί να προσφέρει ο κάθε παίκτης. Επίσης, η απουσία του Βασιλόπουλου σαφώς και στοίχισε στους "ερυθρόλευκους". Ο διεθνής φόργουορντ δε γλυτώνει το νυστέρι και εκτός από τα πλέϋ οφς του πρωταθλήματος, θα χάσει και το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Πάντως όσον αφορά τον Ολυμπιακό, παρ όλη την πίκρα που σαφώς προκαλεί η ήττα από τον "αιώνιο" σε έναν ημιτελικό, η επιστροφή σε F4 μετά από δέκα χρόνια μόνο σαν αγωνιστική επιτυχία μπορεί να λογιστεί.

Στα θετικά για το ελληνικό μπάσκετ, καταγράφεται, πέρα από τη διπλή εκπροσώπηση στο F4 και την κατάκτηση της κούπας από τους "πράσινους", η ειρηνική συνύπαρξη των οπαδών των "αιωνίων" στο Βερολίνο. Εκτός από κάποια μεμονωμένα περιστατικά δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου επεισόδια, γεγονός αρκετά ευχάριστο. Δε μπορώ όμως να μη στηλιτεύσω δύο περιστατικά που δημιούργησαν άσχημες εντυπώσεις. Πρώτον, το διαπληκτισμό που είχε ο Μπουρούσης με οπαδό του Παναθηναϊκού μετά τον μικρό τελικό. Δέχομαι πως όταν σε βρίζουν έχεις κάθε δικαίωμα να αντιδράς αλλά ο διεθνής φόργουορντ πρέπει να μάθει να συγκρατεί τα νεύρα του. Από την άλλη θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε, πως ο υβριστής του κατάφερε να βρεθεί μέσα στο γήπεδο, φορώντας μάλιστα επίσημη διαπίστευση της διοργάνωσης. Δεύτερον, τα καραγκιοζιλίκια του Θανάση Γιαννακόπουλου προς τους παράγοντες της Ευρωλίγκα, μετά το τέλος του τελικού. Εντάξει, συνηθισμένος σε τέτοια ο αντιπρόεδρος της ΚΑΕ ΠΑΟ αλλά ομολογώ πως δεν περίμενα να φτάσει στο σημείο να πετάει χαρτονομίσματα στο Μπερτομέου! Εκτός από την οργή των ανθρώπων της διοργανώτριας αρχής, ο Θανάσης προκάλεσε και την οργή του αδερφού του Παύλου, ο οποίος φέρεται να του έβαλε τις φωνές για το συγκεκριμένο γεγονός, ύστερα από την άφιξη της αποστολής του Παναθηναϊκού στην Αθήνα. Με τους τελικούς του πρωταθλήματος να πλησιάζουν, ο Θανάσης μάλλον προσπαθεί να βρει τη φόρμα του, για να κάνει και πάλι τα δικά του...

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Οι δέκα καλύτερες φάσεις του F4 έτσι όπως τις επέλεξε η επίσημη Ευρωλίγκα...

Συνέχεια...

Το Πράσινο Μίλι

Μια χρονιά που ξεκίνησε με πολλές προσδοκίες και στη συνέχεια έφερε πολλά ερωτήματα και πολλές ανησυχίες, δείχνει να ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο. Η ομάδα που τερμάτισε 3η και καταϊδρωμένη στον προκριματικό όμιλο της Ευρωλίγκα και έχασε (έστω προσωρινά) το πλεονέκτημα έδρας από τη Σιένα στα προημιτελικά, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή και να γράψει ιστορία, κατακτώντας το 5ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στα 13 τελευταία χρόνια, έχοντας 5 νίκες σε 5 τελικούς, μιας και η μοναδική ήττα από τη Μακάμπι ήταν στα πλαίσια της Σουπρολίγκα και ήταν μάλλον διορισμός Πρωταθλητή παρά κατάκτηση...

Η παρουσία των Πρασίνων στο Final 4 του Βερολίνου ήταν εντυπωσιακή, μιας και πέρα από τις δύο νίκες, έπαιξε όμορφο μπάσκετ και ήλεγχε ρυθμό και σκορ και στους δύο αγώνες του τριημέρου. Σαφώς καλύτερος τόσο από τους Ερυθρόλευκους, όσο και από τους Ρώσους, άξιζε 100% την κούπα και έδειξε ότι αυτή η ομάδα έχει φτιαχτεί για μεγάλα πράγματα. Τι και αν οι εφτάψυχοι Ερυθρόλευκοι επανέρχονταν στο παιχνίδι κάθε τρεις και λίγο, τι και αν οι Ρώσοι κατάφεραν να επιστρέψουν από το -23, τι και αν ο Αρτεάγκα και οι συνεργοί του προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να στείλουν το κύπελλο στη "Μαμά Ρωσία", τι και αν και οι δύο αγώνες έφτασαν στο τελευταίο σουτ, ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έτρεξε, σκόνταψε, σηκώθηκε, πάλεψε, ρίσκαρε και τελικά δικαιώθηκε...

Η χρονιά για το Τριφύλλι κρίνεται ήδη πετυχημένη, είτε καταφέρει να επιτύχει το triple crown είτε όχι. Όμως, με τέτοιες εμφανίσεις, και τέτοια ψυχολογία και χαρακτήρα νικητή και πρωταθλητή, η νίκη στο ΣΕΦ φαντάζει κάτι παραπάνω από σίγουρη. Ο φετινός Παναθηναϊκός επέστρεψε μία φορά από την τρίτη θέση και κατέκτησε την Ευρωλίγκα, θα επιστρέψει άλλη μια από τη δεύτερη θέση και θα κατακτήσει και το πρωτάθλημα.

Συνέχεια...

Το Πέμπτο είναι γεγονός!

Σε ένα δυνατό και περίεργο τελικό, ο Αυτοκράτορας Παναθηναϊκός σήκωσε ψηλά το κύπελλο του Πρωταθλητή Ευρώπης (τελικό σκορ 73-71) και έδωσε μεγάλη χαρά στους φίλους του, αλλά και σε όλους τους Έλληνες, φίλους της πορτοκαλί θεάς! Ο αγώνας κρίθηκε σε ένα άστοχο τρίποντο του πρώην πράσινου Σισκάουσκας, αν και ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε στο ημίχρονο με 20 πόντους (48-28)! Η ΤΣΣΚΑ, όμως, με πολύ καλή άμυνα, αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση διαιτητών και γραμματείας, ροκάνισε σιγά-σιγά τη διαφορά. Ο σοκαρισμένος και κακός Παναθηναϊκός του 2ου μέρους αντέδρασε όσο μπορούσε και απέδειξε ότι στη "ρώσικη ρουλέτα" είναι πάντα πιο τυχερός...

MVP του τελικού του Βερολίνου αναδείχθηκε ο Βασίλης Σπανούλης, ο παίκτης που στις πιο κρίσιμες φάσεις της φετινής Ευρωλίγκα πήρε την ομάδα στις πλάτες του και την οδήγησε στην κορυφή! Στον τελικό, μαζί με τους Διαμαντίδη και Φώτση, έδωσαν αέρα στον Παναθηναϊκό στο 1ο ημίχρονο, αλλά τον κράτησαν και στις δύσκολες στιγμές του 2ου ημιχρόνου, όταν η ΤΣΣΚΑ απειλούσε την κυριαρχία των Πρασίνων στο παρκέ της O2 World!

Υ.Γ: Αναλύσεις και λεπτομέρειες για τον τελικό και το Final 4 αύριο στο Greek Hoopz...

Συνέχεια...

Το ανέκδοτο του μικρού τελικού

Μόλις ολοκληρώθηκε, λοιπόν, ο μικρός τελικός της διοργάνωσης με νικητές τους μπλαουγκράνα (79-95). Πρόκειται αναμφισβήτητα για το πιο ανούσιο παιχνίδι της σεζόν και κάθε φορά που διεξάγεται επιβεβαιώνεται το... άκυρο του πράγματος. Οι ομάδες έχουν αδειάσει από ενέργεια και κίνητρα από τους ημιτελικούς, με συνέπεια να παίρνουν χρόνο συμμετοχής κάτι Μιλόσεβιτς και Μπάρετ! Αφού κύριοι της ULEB επιμένετε να ταλαιπωρείτε με το συγκεκριμένο παιχνίδι, κάντε το τουλάχιστον πιο ελκυστικό με κάποιο έπαθλο για το νικητή. Στο πλαίσιο αυτό θα μπορούσε ο τρίτος του F4 να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του για την Ευρωλίγκα της επόμενης χρονιάς ή έστω να επιβραβευτεί με κάποιο αξιόλογο χρηματικό ποσό. Όσο για τον σημερινό μικρό τελικό, αφού λειτουργεί ως ορεκτικό για τον μεγάλο, κρεμάστε τουλάχιστον δυο - τρία κεφτεδάκια σε μια στεφάνη για να δούμε σαν πότε θα πάρει φωτιά το παρκέ με τον Σοφοκλή να καταπίνει αντιπάλους και μπασκέτα. Πέρα από την πλάκα, τώρα, οι Καταλανοί δίκαια νίκησαν, ικανοποιώντας τον εγωισμό τους - μια λέξη που δεν έκανε γκελ στους ερυθρόλευκους, καθώς είδαν τον αγώνα ως αναγκαίο κακό. Πλέον, το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο πρωτάθλημα, όπως έδειξε και ο Μπουρούσης, απαντώντας στα πειράγματα των τριφυλλοφόρων φιλάθλων. Εκεί, άλλωστε, υπάρχει ΤΟ κίνητρο: Ρεβάνς και πρωτάθλημα μετά από 12 χρόνια...

Συνέχεια...

Η ώρα της στέψης

Η αυλαία της φετινής Ευρωλίγκας πέφτει απόψε στο Βερολίνο. Οι δύο, κατά τεκμήριο, καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια, θα τεθούν αντιμέτωπες σε έναν αγώνα δίχως αύριο. Από τη μία η κάτοχος του τίτλου ΤΣΣΚΑ Μόσχας και από την άλλη ο προπέρσινος πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός, σε μια επανάληψη του τελικού του 2007 στο ΟΑΚΑ. Πολλά τα πρόσωπα που βρέθηκαν και σε εκείνον τον τελικό και στα δύο "στρατόπεδα", με τους προπονητές Ετόρε Μεσίνα και Ζέλικο Ομπράντοβιτς να ξεχωρίζουν. Ο "Γκαστόνε" μετράει ήδη 2/2 επί του σημερινού αντιπάλου του σε τελικούς Ευρωλίγκας. Πέρα από τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της ΤΣΣΚΑ στο προ διετίας ματς στην Αθήνα, ο Σέρβος προπονητής κέρδισε τον Ιταλό, μέσα στο σπίτι του το 2002, όταν αυτός ήταν προπονητής της Κίντερ. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στα δεδομένα του αποψινού παιχνιδιού.

Η ΤΣΣΚΑ παίζει για 4η συνεχόμενη φορά σε τελικό. Είναι φανερό όμως ότι έχει χάσει τη λάμψη παλαιότερων ετών, ειδικά στο επιθετικό κομμάτι. Βασίζεται κυρίως στη σκληρή, έως αντιαθλητική ορισμένες φορές, άμυνά της. Η ανοχή των διαιτητών στο πολύ δυνατό παιχνίδι των Ρώσων, είναι ένα ερώτημα για το σημερινό παιχνίδι. Το μεγάλο πρόβλημά της εντοπίζεται κυρίως στη θέση του οργανωτή. Οι Ζήσης και Πλάνινιτς δεν καλύπτουν το ίδιο καλά τη θέση με τον Χόλντεν και σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνουν το κενό που άφησε η φυγή του Παπαλουκά. Αυτό το σημείο πρέπει να το εκμεταλλευτεί ο Παναθηναϊκός ασκώντας αρκετή πίεση στον Αμερικανό, αναγκάζοντας τον με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να μην πάρει μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Στην επίθεση οι Ρώσοι κινούνται κυρίως περιφερειακά. Εξαιρετικά σκριν μακριά από τη μπάλα, γρήγορο passing game και αρκετά σουτ από τα 6.25, χαρακτηρίζουν το παιχνίδι τους. Οι ψηλοί αρέσκονται και αυτοί σε μακρινά σουτ, με αποτέλεσμα η μπάλα να μην περνάει συχνά μέσα στη ρακέτα. Πάντως στις θέσεις των ψηλών φαίνεται πως η ρωσική ομάδα υπερέχει του Παναθηναϊκού. Λόρμπεκ, Σμόντις, Μόρις και Κριάπα συνθέτουν μια πολύ δυναμική τετράδα. Από την άλλη υπάρχει μεν ο Μπατίστ, που είναι σταθερή αξία, αλλά υπάρχουν και οι Τσαρτσαρής-Φώτσης που φέτος κάνουν μέτρια χρονιά. Μεγάλο ερωτηματικό του σημερινού ματς είναι για μένα ο Πέκοβιτς. Αναμφισβήτητα τα προσόντα του αλλά δεδομένη και η απειρία του. Θα μπορέσει άραγε να επαναλάβει τη φοβερή προχθεσινή του εμφάνιση απέναντι σε έμπειρους, όσο και "ύπουλους" αντιπάλους, όπως ο Σμόντις;

Για το τέλος, άφησα το κεντρικό πρόσωπο του σημερινού αγώνα. Ο Ραϊμούντας Σισκάουσκας, θα βρεθεί απόψε αντιμέτωπος με την παλιά του ομάδα, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας το 2007 απέναντι στη τωρινή του ομάδα, σε ένα F4 όπου κατά τη γνώμη μου, αυτός ήταν ο πραγματικός MVP. Θεωρώ πως η αντιμετώπισή του είναι ο μεγάλος "πονοκέφαλος" του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και αυτό, για δύο λόγους: Πρώτον, τα 3άρια του Παναθηναϊκού (Περπέρογλου-Κέτσμαν) δεν πλησιάζουν καν σε δυνατότητες το μεγάλο Λιθουανό και δεύτερον, ο Δημήτρης Διαμαντίδης, που είναι ο παίκτης που ταιριάζει στο μαρκάρισμα του Σίσκα, δείχνει φανερά επηρεασμένος από τον πρόσφατο τραυματισμό του. Μην απορήσετε λοιπόν, αν απόψε επιστρατευτεί σε ειδικό ρόλο, ο ξεχασμένος στον πάγκο το τελευταίο διάστημα Νίκος Χατζηβρέττας.

Όλα τα παραπάνω βέβαια είναι αποκλειστικά θεωρίες. Ποιος περίμενε άραγε ότι ο προπέρσινος τελικός ανάμεσα στις δύο ομάδες, θα φτάσει σε τόσο υψηλό σκορ (93-91); Υπομονή λοιπόν μέχρι τις 11 περίπου το βράδυ, για να μάθουμε και στην πράξη πλέον, τι έκρινε το αποτέλεσμα του φετινού τελικού.

Συνέχεια...

Έχουν δίκιο τελικά κόουτς και αρχηγός...

Ήμουν από αυτούς που είχα σχολιάσει αρκετά αρνητικά παλαιότερες δηλώσεις του Παναγιώτη Γιαννάκη ύστερα από χαμένα παιχνίδια απέναντι στον Παναθηναϊκό. Λέξεις όπως "υπομονή", "μάθημα", "εμπειρίες", πραγματικά με εξόργιζαν καθώς αντιλαμβανόμουν πως ο "Δράκος" δεν έχει "μπολιαστεί" με την απαιτητική νοοτροπία του κόσμου του Ολυμπιακού. Όμως...αν και μία ήττα από τον "αιώνιο" αντίπαλο σίγουρα "πονάει" αρκετά, οι χθεσινές δηλώσεις τόσο του προπονητή όσο και του αρχηγού Θοδωρή Παπαλουκά πρέπει να είναι οδηγός για τον πικραμένο κόσμο της ομάδας. Ο Ολυμπιακός οφείλει να κοιτάξει μπροστά! Ενδεχόμενη γκρίνια και λαϊκά δικαστήρια, δεν εξυπηρετούν τίποτα τη δεδομένη χρονική στιγμή! Το γεγονός πως οι φίλαθλοι της ομάδας χειροκρότησαν τους παίκτες μετά από το χθεσινό ματς είναι αρκετά ενθαρρυντικό. Η ομάδα πρέπει να κρατήσει την επιστροφή στο F4 ύστερα από δέκα χρόνια ως μια μεγάλη αγωνιστική επιτυχία. Και πρέπει προπαντώς να προσηλωθεί στο μεγάλο στόχο που της έχει απομείνει, που είναι το πρωτάθλημα. Η 1η θέση στην κανονική περίοδο, με ρεκόρ νικών μάλιστα, είναι μια απόδειξη πως η ομάδα αυτή είναι ικανή να ανακτήσει τα εγχώρια σκήπτρα. Ας μην αφήσουν λοιπόν οι φίλοι του Ολυμπιακού να γκρεμιστεί ότι έχτισε φέτος η ομάδα εξαιτίας μιας ήττας. Μιας ήττας που ήταν μεν οδυνηρή αλλά κρίθηκε πραγματικά στο "φώτο φίνις".

Σχετικά λοιπόν με το χθεσινό ματς, αυτό που έχω να σχολιάσω είναι πως όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Πολλοί υποστήριξαν πως ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάει για τρίποντο στην τελευταία επίθεση. Δεν το έκανε αλλά ο τρόπος που επέλεξε να επιτεθεί ήταν αρκετά λογικός. Ο Μπουρούσης όμως στην προσπάθεια του να πετύχει το καλάθι αστόχησε...Δε νομίζω ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν παίκτη για ολιγοψυχία. Ας μη ξεχνάμε πως οι περισσότεροι παίκτες της ομάδας έζησαν κάτι πρωτόγνωρο χθες. Ένα F4 Ευρωλίγκας! Ας μη ξεχνάμε επίσης τα προβλήματα της τελευταίας στιγμής (Βασιλόπουλος, Μπουρούσης) που σίγουρα επηρέασαν την ομάδα. Τέλος ας μη ξεχνάμε πως αυτή η ομάδα χτίζεται φέτος, σε αντίθεση με το μεγάλο της αντίπαλο που έχει μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία τα τελευταία δέκα χρόνια.

Τέλος θα ήθελα να σταθώ λίγο στα χθεσινά δημοσιογραφικά σχόλια για τον αγώνα. Οι περισσότεροι αθλητικογράφοι στάθηκαν στην εξαιρετική απόδοση του Γιασικεβίτσιους. Δικαίως προφανώς αφού ο Λιθουανός ήταν εξαιρετικός στο δεύτερο ημίχρονο, δείχνοντας την κλάση του σε αρκετές δύσκολες στιγμές του ματς. Κανείς βέβαια δεν αναφέρθηκε στο γεγονός πως ήταν αυτός που έδωσε ουσιαστικά στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να διεκδικήσει τη νίκη στο τέλος. Με το σκορ στο 81-74 ο Σάρας αστόχησε σε δύο συνεχόμενα σουτ και δέχθηκε και κλέψιμο από τον Παπαλουκά, σε φάση που έπρεπε σαφώς να κοντρολάρει το ρυθμό. Τι θέλω να αποδείξω με αυτό; Προφανώς αυτό που έγραψα πιο πάνω, πως δηλαδή όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Το "ταμείο" για τον Ολυμπιακό θα γίνει στο τέλος της σεζόν. Με κατάκτηση του πρωταθλήματος η χρονιά θα κλείσει με θετικό πρόσημο για τους Πειραιώτες και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς...

Συνέχεια...

Τύφλα να 'χει το NBA!

Σε έναν αγώνα για ατσάλινα νεύρα, με εκπληκτική εξέλιξη, ρυθμό, ταχύτητα, και θέαμα αλά... NBA, ο Παναθηναϊκός νίκησε στις λεπτομέρειες με 84-82 τον "αιώνιο" αντίπαλό του, Ολυμπιακό, παίρνοντας το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής (21:00, Σκάϊ) με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που καθάρισε τη νευρική, στα 7 τελευταία λεπτά, Μπαρτσελόνα, με ηγέτη τον άλλοτε "πράσινο" Σισκάουσκας. Ο Ολυμπιακός, που αξίζει πολλά συγχαρητήρια, κυρίως για τις αμέτρητες επιστροφές του στον αγώνα, θα περιοριστεί στο μικρό τελικό της Κυριακής (18:00, Σκάϊ) με αντίπαλο την ισπανική ομάδα.

Ο Παναθηναϊκός είχε σε γενικές γραμμές τον έλεγχο του παιχνιδιού, κινούμενος σε τέσσερις βασικούς άξονες. Πέκοβιτς, Μπατίστ, Σπανούλης και Γιασκεβίτσιους συνδυάζονταν άψογα και με συνεχή pick n' roll έκαναν φύλλο και φτερό την άμυνα των ερυθρολεύκων. Οι τέσσερίς τους σκόραραν τους 75 (!) από τους 84 πόντους του Παναθηναϊκού, με τους Φώτση, Διαμαντίδη, Περπέρογλου και Νίκολας να συνεισφέρουν μόνο στο αμυντικό και οργανωτικό κομμάτι, κάνοντας τη "βρώμικη" δουλειά.

Ο Ολυμπιακός, από την άλλη, που αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα τραυματισμών και ασθενειών, στηρίχθηκε στη συνεχή κίνηση των παικτών του και στο γρήγορο passing game, αλλά και σε αρκετές εμπνεύσεις των Γκριρ και Τσίλντρες, που έφερναν συνεχώς τον Ολυμπιακό σε απόσταση αναπνοής από τους Πράσινους. Πολλές φορές, βέβαια, έβαζε και το χεράκι του ο Παναθηναϊκός, "φλυαρώντας" και "χαζεύοντας", όταν η διαφορά ανέβαινε πάνω από τους 4-5 πόντους.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν αφήνει περιθώρια για πολλές αναλύσεις και σχόλια, αλλά κρίνεται δίκαιο. Όμως, αυτό που έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε όσους είδαν τον αγώνα, ήταν η φοβερή ποιότητα και των δύο ομάδων, που προσέφεραν υψηλότατο θέαμα για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι, με αρκετά υψηλό σκορ, όμορφες κινήσεις, δυνατές μονομαχίες και εκπληκτικά κοψίματα, καρφώματα και alley hoop! Ένα φοβερό ματς που δύσκολα θα ξεχάσουμε!!!

Συνέχεια...

Γεννημένη για τελικούς!

Για 4η συνεχή φορά θα δώσει το παρόν σε τελικό Ευρωλίγκας η ΤΣΣΚΑ Μόσχας! Η "ομάδα του Στρατού" επιβλήθηκε της Μπαρτσελόνα με 82-78, στον πρώτο ημιτελικό του F4 του Βερολίνου. Ήταν ένα συγκλονιστικό ματς, αντάξιο της ιστορίας και της κλάσης των δύο ομάδων, που κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Ας δούμε όμως, ποια ήταν τα στοιχεία του ματς, που έγειραν τελικά την πλάστιγγα υπέρ των Ρώσων.

1. Η κλάση του Σισκάουσκας: Ο Λιθουανός απέδειξε γιατί είναι ο κορυφαίος παίκτης αυτή τη στιγμή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο "Σίσκα" πήρε από το χεράκι την ομάδα του στα αγχωτικά τελευταία λεπτά και με ορισμένα καθοριστικά, όσο και δύσκολα μερικές φορές, καλάθια, ήταν αυτός που της έδωσε τη νίκη. Όσοι λένε ότι οι κορυφαίοι παίκτες περιμένουν τέτοια ματς ώστε να ξεχωρίσουν από τους απλά καλούς, μάλλον έχουν δίκιο. Τα "στηρίγματα" της Μπαρτσελόνα σε όλη τη φετινή σεζόν δεν κατάφεραν σήμερα να κάνουν τη διαφορά. Ο εκπληκτικός φέτος Ιλιασόβα ήταν ωσεί παρών στο ματς (μέτρησε βέβαια και η απειρία του), ο Βάσκεθ "κρέμασε" την ομάδα του με μερικά ανόητα φάουλ, ο Ναβάρο στέρησε εαυτόν από την ομάδα για ένα ημίχρονο με χαζά επίσης φάουλ ενώ ο Μπαζίλε ήταν ο μοιραίος με κάποιες εντελώς άστοχες επιλογές στο τέλος. Αν υπήρχε ένα αντίβαρο του Σισκάουσκας, αυτό ήταν ο Αυστραλός Άντερσεν, στην καλύτερη εμφάνιση του φέτος με την Μπαρτσελόνα, η οποία όμως δεν ήταν αρκετή για να χαρίσει τη νίκη στους Καταλανούς.

2. Ο ρυθμός του ματς: Ήταν ξεκάθαρο πως το γρήγορο παιχνίδι και το υψηλό σκορ ευνοούσε τη Μπαρτσελόνα. Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο δεκάλεπτο, όπου οι Καταλανοί μπόρεσαν λίγο να τρέξουν και να εκτελέσουν γρήγορα σουτ, η ΤΣΣΚΑ έλεγξε το τέμπο του παιχνιδιού σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Από τη στιγμή που το παιχνίδι έγινε αρκετά "physical" και οι επιθέσεις ολοένα και πιο αργές, οι Ρώσοι απέκτησαν πλεονέκτημα όσον αφορά την έκβαση της αναμέτρησης. Και αυτό συνέβη για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον, λόγω της πολύ μεστής εμφάνισης του Χόλντεν, όσον αφορά το οργανωτικό κομμάτι και δεύτερον εξαιτίας του γεγονότος της παραμονής του βαρύ και δυσκίνητου Σαντιάγκο για αρκετό χρόνο στο παρκέ. Με τον Πορτορικάνο στην πεντάδα, με στόχο βέβαια τη φθορά των αντίπαλων ψηλών, οι Καταλανοί "έχαναν" σε ταχύτητα, μη μπορώντας να επιβάλλουν το παιχνίδι που ασφαλώς τους ταιριάζει καλύτερα.

3. Η επιμονή του Πασκουάλ στο Λάκοβιτς: Ο Σλοβένος είναι ένας παίκτης ο οποίος στη καλή του βραδιά μπορεί να σε "σκοτώσει". Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Λάκοβιτς έδειξε ότι ίσως έφτασε η ώρα να "ξορκίσει" τις μοιραίες εμφανίσεις του σε κρίσιμες αναμετρήσεις. Σε αυτό το διάστημα πετυχε τρία τρίποντα και μοίρασε σωστά τη μπάλα, αποφεύγοντας τις βιαστικές ενέργειες. Όμως ο προπονητής του είχε τη "φαεινή" ιδέα να τον κρατήσει στο παρκέ για 35 λεπτά. Μοιραία ο Σλοβένος "τα έφτυσε" απέναντι στην πίεση και το κυνηγητό της άμυνας των Ρώσων, με αποτέλεσμα να εξαφανιστεί στο 2ο ημίχρονο. Η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τον προπονητή του που δε φρόντισε να χρησιμοποιήσει περισσότερο το Σάντα, τόσο για να ξεκουράσει το Σλοβένο όσο και για να βάλει τον αρκετά αξιόλογο Ισπανό στο κλίμα του ματς. Αντ' αυτού ο Πασκουάλ, "έκαψε" το Λάκοβιτς αλλά και κάλεσε ξαφνικά από τον πάγκο τον "κρύο Σάντα", στο σημείο που η αδυναμία του Σλοβένου ήταν πλέον εμφανής. Χωρίς υπερβολή, η Μπάρτσα έπαιζε χωρίς οργανωτή στα τελευταία κρίσιμα πέντε λεπτά του ματς.

Το τελικό συμπέρασμα είναι πως η ΤΣΣΚΑ δίκαια θα δώσει το παρόν σε έναν ακόμα μεγάλο τελικό. Πάντως οι Ρώσοι είναι πιο τρωτοί σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Μπορεί ο Χόλντεν σήμερα να ανταποκρίθηκε πλήρως στα καθήκοντά του αλλά σε περίπτωση που χρειαστεί να μείνει στον πάγκο οι λύσεις είναι περιορισμένες. Τόσο ο Πλάνινιτς όσο και ο Ζήσης δε δείχνουν ικανοί να αναπληρώσουν το κενό που άφησε ο Θοδωρής Παπαλουκάς και γι'αυτό και ο Μεσίνα δείχνει να μην τους εμπιστεύεται. Το μεγάλο όπλο των Ρώσων είναι, πέρα από την εμπειρία και το πνεύμα νικητή που αναμφισβήτητα διαθέτουν, η σκληρή άμυνά τους. Μια άμυνα που ουκ ολίγες φορές ξεπερνάει τα όρια του φάουλ. Όποια λοιπόν ελληνική ομάδα περάσει στον τελικό, θα πρέπει να προετοιμαστεί για αρκετό ξύλο...

Συνέχεια...

Οι τέσσερις μνηστήρες της κούπας!

Όλο και πλησιάζει το μεγάλο γεγονός με συνέπεια ο αρθρογραφικός οργασμός να συνεχίζεται! Σειρά παίρνει η αξιολόγηση των ομάδων που βρίσκονται στο Βερολίνο. Τον μεγεθυντικό φακό παρακαλώ! Πάμε λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στους μετέχοντες του Final Four και στις ιδιαιτερότητές τους!



Ολυμπιακός
Το περασμένο καλοκαίρι οι ερυθρόλευκοι έβαλαν τον πήχη ιδιαίτερα ψηλά. Οι πρόεδροι του Ολυμπιακού ψώνισαν 11 νέους παίκτες και ζήτησαν από τον κόουτς να φτιάξει μια πρωταθλήτρια ομάδα. Ο Γιαννάκης, λοιπόν, έβαλε τα 11 νέα υλικά μαζί με τα παλιότερα στην ίδια κατσαρόλα και άρχιζε να μαγειρεύει με σκοπό να χορτάσει τους απαιτητικούς ερυθρόλευκους φίλους. Όπως κάθε νέα συνταγή, έτσι και αυτή, δεν πετυχαίνει από την αρχή. Μια της λείπει λίγο το αλάτι (το υπονοούμενο για τον ανεπιτυχή αρχικό σχεδιασμό στη θέση 1), μια το πιάτο δεν εντυπωσιάζει (κακό μπάσκετ στην αρχή της χρονιάς)... Ο σεφ από τη Νίκαια, όμως, έβαλε την κατσαρόλα στο μάτι στην ένδειξη 1 και ανακάτευε αργά και σταθερά συνιστώντας υπομονή. Ωστόσο, τα στομάχια των πεινασμένων οπαδών γουργούριζαν και ικανοποιήθηκαν μόνο όταν γεύτηκαν τις λυτρωτικές νίκες με αντιπάλους Παναθηναϊκό, ΤΑΟΥ και Ρεάλ. Σε αυτό συντέλεσε η τρομερή άνοδος, από το δεύτερο μισό και μετά της σεζόν, των Παπαλουκά και Βούιτσιτς. Όταν μάλιστα συνυπήρχαν στην ίδια πεντάδα πραγματικά το μπάσκετ που παιζόταν ήταν διαστημικό! Κακά τα ψέματα: ο Ολυμπιακός πηγαίνει στο Βερολίνο ως πετυχημένος (πέτυχε αυτό που δεν κατάφερνε 3 χρόνια τώρα) αλλά και ως outsider ελέω απειρίας. Ωραία αυτά, αλλά ποιός θα μπορεί να χωνέψει μια ήττα από τους αιώνιους;

Παναθηναϊκός
Οι πράσινοι κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά και μέσα σε παιχνίδια είχαν τρομερά σκαμπανεβάσματα! Την μια κοιτούσες με δέος τα plays και την άλλη έλεγες "εντάξει, έκλεισε ο κύκλος της ομάδας". Στους "αδιάφορους" αγώνες οι πράσινοι έψαχναν απεγνωσμένα κίνητρο, κάτι το οποίο είχε όμως επιπτώσεις και στις κρίσιμες αναμετρήσεις. Μοιραία, λοιπόν, υπήρξε προβληματισμός, που εκφράστηκε με την έκρηξη του Ζοτς και το δημόσιο κατσιάδασμα σε βεντέτες και ρολίστες. Αποτέλεσμα; Η ομάδα συσπειρώθηκε και έδωσε απαντήσεις στα παιχνίδια που η μπάλα έκαιγε και όλοι περίμεναν στραβοπάτημα. Γενικά υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος και ο... τρόπος Ομπράντοβιτς. Έτσι, λοιπόν, αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός στηρίζεται στο πατροπαράδοτο pick n roll και στα λατρεμένα χαμηλά σχήματα. Ο Πέκοβιτς ανταποκρίνεται και παίρνει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής από το ελληνικό πρωτάθλημα (η απειρία του αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη επιείκεια από τους διαιτητές), ενώ ο Νίκολας έχει προσαρμοστεί και μεταμορφωθεί από σεσημασμένο σκόρερ σε παίκτη που παίζει και άμυνα και δημιουργεί φάσεις. Το στοίχημα αφορά πλέον στην ένταξη του Διαμαντίδη στην ομάδα, μιας και προς στιγμή έμαθε να ζει χωρίς αυτόν.

ΤΣΣΚΑ
Οι Μοσχοβίτες δίνουν για άλλη μια φορά το παρόν στην γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι γεγονός ότι κουβαλάνε στις αποσκευές τους τεράστια εμπειρία, που τους επιτρέπει να διαχειρίζονται ψύχραιμα οποιεσδήποτε καταστάσεις δημιουργούνται πάνω στο παρκέ. Τα αφεντικά της ομάδας του στρατού αποφάσισαν φέτος να κάνουν ένα φρεσκάρισμα, καθώς ο κόσμος είχε βαρεθεί τα ίδια πρόσωπα και το ρόστερ έδειχνε κορεσμένο. Όμως οι Ρώσοι είναι εξίσου δυνατοί. Ο Λόρμπεκ συνεχίζει με κεκτημένη ταχύτητα από την φανταστική περσινή χρονιά, όταν και αγωνιζόταν στην Ιταλία, ο Μόρις προσδίδει περισσότερη ποιότητα μέσα στη ρακέτα, ο Κριάπα είναι πολύ αποτελεσματικός ως 4άρι, ενώ και ο Ζήσης έχει αναβαθμισμένο ρόλο. Μοναδική παραφωνία ο Πλάνινιτς, που δεν έχει καμία σχέση με τον προκάτοχό του. Από την άλλη, τι είχε κάνει ο Παπαλουκάς στα 27 του; Οι ψηλοί της ομάδας, πάντως, μπορούν να δημιουργήσουν πολλούς χώρους, μιας και όλοι τους είναι καταπληκτικοί σουτέρ, γεγονός που προβληματίζει τους αντιπάλους. Τέλος, ο αργός ρυθμός του Μεσίνα με τις λίγες επιθέσεις και το πολύ (μα πολύ) ξύλο βοηθούν στον έλεγχο του αγώνα.

Μπαρτσελόνα
Είναι η πιο σταθερή ομάδα του τουρνουά και αυτή που έπαιξε φέτος το καλύτερο μπάσκετ. Όλοι περίμεναν να ξεφουσκώσει κάποια στιγμή για να δικαιώσουν τον χαρακτηρισμό των losers, που ιστορικά τους έχει αποδοθεί, αλλά οι Καταλανοί δούλευαν και απέδιδαν με τις μηχανές στο κόκκινο. Όπως κάθε ισπανική ομάδα, έτσι και η Μπάρτσα μπήκε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα αναγκασμένη να προσαρμοστεί σε νέες συνθήκες παιχνιδιού, καθώς οι διαιτητές σφυρίζουν ελάχιστα επιτρέποντας τις πολλές επαφές σε αντίθεση με την πολιτική που ακολουθείται στην ισπανική λίγκα. Κύριοι Ίβηρες θα πρέπει να θυμόσαστε, ωστόσο, ότι το άθλημα είναι αντρικό... Η Μπαρτσελόνα έδειξε, όμως, ότι ανταπεξέρχεται και έπαιξε και η ίδια σκληρή άμυνα. Δεν έχετε παρά να ρωτήσετε την σούπερ επιθετική παρέα του Ρακότσεβιτς, που ξεπέρασε μόνο μια φορά τους 70 πόντους στα 5 παιχνίδια που έπαιξαν με τους μπλαουγκράνα στο πλαίσιο των προημιτελικών. Το παραδοσιακό τους όπλο παραμένει η επίθεση. Οι Καταλανοί παίζουν σε υψηλό ρυθμό τόσο σε ανοιχτό γήπεδο όσο και σε σετ παιχνίδι. Κλειδί της επιτυχίας αποτελεί η ωρίμανση του Ναβάρο, ο οποίος μετά την επιστροφή του από το ΝΒΑ πασάρει εκπληκτικά, χαμηλώνει και ανοίγει τα χέρια στην άμυνα, ενώ δεν εκβιάζει προσπάθειες. Παράλληλα, η μετακίνηση του Ιλιάσοβα από το 3 στο 4 αποδείχτηκε σωτήρια και οι ψηλοί Βάσκεζ και Άντερσεν κάνουν φοβερή δουλειά!

Συνέχεια...

Η ιστορία των "εμφυλίων" ημιτελικών

Η αναμέτρηση ομάδων από την ίδια χώρα, δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία των F4. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός θα αναμετρηθούν για 3η φορά στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού F4 αλλά υπάρχουν και άλλες 7 συνολικά περιπτώσεις που ομάδες από το ίδιο πρωτάθλημα τέθηκαν αντιμέτωπες σε έναν ημιτελικό. Τη μερίδα του λέοντος κατέχουν οι Ιταλοί με 4 συνολικά "εμφύλιες" αναμετρήσεις και ακολουθούν οι Ισπανοί με 3. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η αρχή των "εμφυλίων" έγινε το 1992 στην Κωνσταντινούπολη όπου η Μπανταλόνα ξεπέρασε το εμπόδιο των "φοιτητών" της Εστουντιάντες για να ηττηθεί στη συνέχεια στον τελικό από την Παρτιζάν, με σουτ του Τζόρτζεβιτς στην εκπνοή του αγώνα. Το 1994 στο Τελ Αβίβ, ξανά η Μπανταλόνα επικράτησε στο ημιτελικό της συμπολίτισσας Μπαρτσελόνα ενώ στο Παρίσι το 1996 οι "μπλαουγκράνα" ήταν αυτοί που κέρδισαν τη Ρεάλ αλλά ηττήθηκαν στον τελικό από τον Παναθηναϊκό. Το 1999 στο Μόναχο, οι δύο μισητές αντίπαλοι από τη Μπολόνια, Βίρτους και Φορτιτούντο, διασταύρωσαν τα ξίφη τους, με την πρώτη να προκρίνεται στον τελικό, όπου και υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της Ζαλγκίρις Κάουνας του "αφηνιασμένου" Τάιους Έντνι. Το 2002 στη Μπολόνια ξανά η Βίρτους κέρδισε στον ημιτελικό τη συμπατριώτισσά της Μπένετον αλλά έχασε την κούπα μέσα στο σπίτι της από τον Παναθηναϊκό. Οι ιταλικές ομάδες είχαν και πάλι την τιμητική τους στο F4 της Βαρκελώνης το 2003. Η Μπένετον ξεπέρασε τη Σιένα στον ημιτελικό αλλά στη συνέχεια σκόνταψε πάνω στο εμπόδιο της οικοδέσποινας Μπαρτσελόνα. Τελευταία εμφύλια αναμέτρηση σε ημιτελικό είχαμε το 2004 στο Τελ Αβίβ όπου συγκρούστηκαν η Φορτιτούντο με τη Σιένα. Οι Μπολονέζοι πήραν την πρόκριση αλλά στον τελικό λύγισαν απέναντι στη Μακάμπι μέσα στο "καυτό" Γιαντ Ελιάου.

Όσον αφορά τους δύο αιωνίους, η αρχή των ευρωπαϊκών τους "ραντεβού", έγινε στο Τελ Αβίβ το 1994. Οι "ερυθρόλευκοι" του Γιάννη Ιωαννίδη, ήταν καλύτερη ομάδα από τους "πράσινους" του Κώστα Πολίτη και προκρίθηκαν δίκαια στον τελικό κερδίζοντας με 77-72, έχοντας ως κορυφαίους τους Πάσπαλι και Τάρπλεϋ με 22 και 21 πόντους αντίστοιχα. Σπουδαία εμφάνιση και από το Γιώργο Σιγάλα με 15 πόντους και εξαιρετική άμυνα πάνω στο Γκάλη. Από τον Παναθηναϊκό, συγκλονιστικός ήταν ο Αλεξάντερ Βολκόφ με 32 πόντους. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν το ίδιο καλά και στον τελικό για τους Πειραιώτες όπου ηττήθηκαν από τη Μπανταλόνα με 59-57. Δήμιος τους, ο "απίθανος" χοντρούλης φόργουορντ των Ισπανών Κορνίλιους Τόμπσον, ο οποίος με τρίποντο 50 δευτερόλεπτα πριν το τέλος ήταν αυτός που διαμόρφωσε το τελικό σκορ.



Την αμέσως επόμενη χρονιά στο "Παβιγιόν Πρινθίπε Φελίπε" της Σαραγόσα, διεξήχθη ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ημιτελικούς όλων των εποχών. Με τους Πάσπαλι και Βολκόφ να έχουν αλλάξει στρατόπεδα και τις δύο ομάδες να είναι ισοδύναμες, το ματς ήταν ντέρμπι, με συχνές εναλλαγές στο σκορ σε όλη τη διάρκειά του. Τελικώς οι "ερυθρόλευκοι" του Γιάννη Ιωαννίδη επικράτησαν ξανά με 58-52, με τους Τζόνσον και Τόμιτς να ευστοχούν σε δύο καθοριστικά τρίποντα στα 2 τελευταία λεπτά του αγώνα. Ανεπανάληπτη εμφάνιση από τον Έντυ Τζόνσον σε εκείνο το ματς, με τον Αμερικανό του Ολυμπιακού να πετυχαίνει 27 πόντους με 4 τρίποντα! Ο τελικός ήταν όμως και πάλι αποτυχημένος για τους "ερυθρόλευκους". Η Ρεάλ Μαδρίτης με το μεγάλο Άρβιντας Σαμπόνις στη σύνθεσή της, επικράτησε εύκολα με 73-61, περιορίζοντας τον Έντυ Τζόνσον μόλις στους 9 πόντους.



Με μια πρόχειρη ματιά στα F4 που αναφέραμε παραπάνω, θα διαπιστώσει κανείς την ιδιότυπη κατάρα που κατατρέχει τις ομάδες οι οποίες βγήκαν νικήτριες από "εμφύλιες" συγκρούσεις. Πιο συγκεκριμένα, καμία ομάδα, που προκρίθηκε στο τελικό μετά από "εμφύλιο" ημιτελικό, δεν κατόρθωσε να κατακτήσει το τρόπαιο! Μοναδική εξαίρεση αλλά άκρως φυσιολογική, το 1994 στο Τελ Αβίβ όπου και οι δύο ημιτελικοί είχαν "εθνικό" χαρακτήρα. Άραγε θα συνεχιστεί αυτή η παράδοση και στο φετινό F4;

Συνέχεια...

Ο τρίτος ελληνικός πόλος του Final Four...

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έχουν ήδη πάρει θέση επίθεσης, τα μάτια είναι καρφωμένα στο λαιμό των αντιπάλων και απομένει μόνο το τζάμπολ του αγώνα για να χιμήξει ο ένας στον άλλο και να βγάλουνε τα ματάκια τους. Την ίδια ώρα και λίγο πιο πέρα θα παρακολουθεί σφυρίζοντας ανέμελα και λιμάροντας τα νύχια του ένας τρίτος πόλος, που θα εκπροσωπεί την πατρίδας μας στο F4 του Βερολίνου: ο Λάζαρος Βορεάδης. Όπως έγινε γνωστό, λοιπόν, ο διεθνής Έλληνας διαιτητής έχει περιληφθεί στους εκλεκτούς της ULEB, παρότι στη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετέχουν δυο ομάδες από την Ελλάδα! Μα καλά τι καινοτομία είναι αυτή; Η φερεγγυότητα και η εμπιστοσύνη σε όλο τους το μεγαλείο ή μήπως συμβαίνει... κάτι άλλο; Κατά το παρελθόν δεν υπήρξε ποτέ ανάλογο φαινόμενο (δηλαδή συμμετοχής σε F4 ενός referee που έχει κοινή καταγωγή με δυο ομάδες που μετέχουν σε αυτό), με χτυπητή εξαίρεση την διοργάνωση της Αθήνας (2007) όταν και παρά την συμμετοχή της ΤΑΟΥ και της Μάλαγας ακούστηκε ισπανική σφυρίχτρα (Χουάν Κάρλος Μιτχάνα).

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της σεζόν υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες διαιτητές σφύριζαν σε κομβικούς αγώνες, στους οποίους ομάδες από την χώρα καταγωγής τους είχαν έννομο συμφέρον και έντονο ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του αγώνα της Αρμάνι Τζινς Μιλάνο με τον Ολυμπιακό, όπου στο διαιτητικό τρίο υπήρχε ισπανική παρουσία, τη στιγμή που στον όμιλο συμμετείχε η ΤΑΟΥ που περίμενε ερυθρόλευκο στραβοπάτημα, προκειμένου να καπαρώσει την πρώτη θέση. Το ύποπτο non-call εις βάρος των Πειραιωτών το παραθέτω ως ιστορικό τεκμήριο των ισχυρισμών μου.

Γιατί όμως ακολουθείται η ίδια πολιτική και στο F4; Η απάντηση είναι ότι η συγκεκριμένη κίνηση εντάσσεται στο πλάισιο των δημόσιων σχέσεων της ULEB. Ας μην ξεχνάμε ότι το καλοκαίρι, η διοργανώτρια αρχή προχώρησε σε ιστορικό συμβιβασμό με το αντίπαλο δέος (FIBA), όταν και υπήρξαν αμοιβαίες υποχωρήσεις, εξηγήσεις και υποσχέσεις. Ας συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι οι παραδοσιακά καλές ελληνικές σφυρίχτρες (Κουκουλεκίδης, Πιτσίλκας, κλπ) έχουν μεγαλώσει και έτσι προκύπτει απροσδόκητα η new entrance σε λάθος όμως timing...

Οι υπόλοιποι διαιτητές που θα πατήσουν το παρκέ της Ο2 Arena είναι ο κορυφαίος Μπραζάουσκας (αν και η απόδοσή του στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων με την επιλεκτική ερμηνεία των κανονισμών υπέρ των Αμερικανών, χάλασε την έξωθεν καλή μαρτυρία), ο αξιόλογος Ισπανός Αρτεάγκα (η παρουσία του ισορροπεί καταστάσεις), ο χαϊδεμένος Μπελόσεβιτς (με τις ευλογίες του προηγούμενου προέδρου της FIBA Europe), ο καλός Σλοβένος Πουκλ, ο συμπληρωματικός Πορτογάλος Ρόχα και οι πρωτάρηδες Μπάχαρ (Ισραήλ) και Ζαμόσκι (Πολωνία).

Συνέχεια...

Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών 5

Για τη Γερμανία, και πιο συγκεκριμένα για το Βερολίνο, πέταξαν οι δύο "αιώνιοι" του ελληνικού αθλητισμού, για την επόμενή τους μάχη, αυτή τη φορά εκτός συνόρων. Πεδίο μάχης; Το O2 World, ένα εκπληκτικό κλειστό γήπεδο των 16000 θέσεων (για αγώνες μπάσκετ), που εγκαινιάστηκε το 2008 και φιλοξενεί την μπασκετική ομάδα του Βερολίνου, την ALBA Berlin, και την ομάδα χόκεϊ επί πάγου της πόλης, την Eisbären Berlin, όπως και πολλές συναυλίες και αγώνες χάντμπολ.

Ο Παναθηναϊκός, πλήρης και αισιόδοξος, θα επιδιώξει να βάλει το 5ο ευρωπαϊκό τρόπαιο στη συλλογή του, όμως πρώτα πρέπει να ξεπεράσει το εμπόδιο του πολύ ισχυρού φέτος Ολυμπιακού, σε μια μάχη που θα μας καθηλώσει, βράδυ Πρωτομαγιάς (22.00 - Σκάι), μπροστά στις τηλεοράσεις μας. Μόνο ένας από τους δύο "απεργοσπάστες" θα πάρει τη μία θέση του τελικού την Κυριακή το βράδυ, απέναντι στο νικητή του ζευγαριού ΤΣΣΚΑ Μόσχας - Μπαρτσελόνα!

Ο ελληνικός "εμφύλιος", έναν όρο που δεν αποδέχθηκαν οι Διαμαντίδης-Παπαλουκάς στην από κοινού συνέντευξή τους, έχει ένα θετικό και ένα αρνητικό στοιχείο. Απ' τη μία, θα συμμετάσχει σίγουρα μια ελληνική ομάδα στον τελικό, απ' την άλλη όμως, όπως έχει δείξει και η ιστορία, μετά τη μεγάλη μάχη των δύο "αιωνίων", δύσκολα θα απομείνουν στο νικητή τα ψυχολογικά, κυρίως, αποθέματα για να κατακτήσει το τρόπαιο. Μακάρι να αποδειχθεί λάθος αυτή η εκτίμηση, και να δούμε μια ελληνική ομάδα (κατά προτίμηση να φοράει πράσινα...) να κατακτά την Ευρωλίγκα!

Ο Παναθηναϊκός έχει δείξει φέτος ότι στα περισσότερα δύσκολα παιχνίδια (στον τελικό κυπέλλου, στη Μάλαγα, στη Σιένα, με εξαίρεση το ΣΕΦ) τα πάει περίφημα, έχοντας ίσως την πιο πλήρη ομάδα από κάθε άλλη χρονιά. Βέβαια, κάποιοι παίκτες-κλειδιά, όπως ο Γιασκεβίτσιους και ο Φώτσης, έχουν παρουσιάσει μεγάλη αστάθεια και θα αποτελέσουν τα μεγάλα ερωτηματικά για τον αγώνα της Πρωτομαγιάς. Η παράδοση λέει Ολυμπιακό, όμως οι παραδόσεις είναι για να σπάνε και οι Πράσινοι πάνε στη Γερμανία για να αρπάξουν το 5ο "Δαχτυλίδι" σε μια επική μάχη, που σηματοδοτεί μια νέα εποχή για το ελληνικό μπάσκετ!

Αγωνιστικά, και οι δύο ομάδες δείχνουν έτοιμες για τη μεγάλη μάχη, όμως τέτοιοι αγώνες δεν επιδέχονται ασφαλείς αναλύσεις και προβλέψεις. Γενικά, αναμένεται ένα δυνατό και νευρικό παιχνίδι, λόγω και της ιδιαιτερότητας της "αιώνιας" κόντρας. Η συγκέντρωση, η τύχη, η ψυχολογία και το καθαρό μυαλό θα κρίνουν το νικητή, σε έναν αγώνα που λογικά θα πάει πόντο-πόντο μέχρι το τέλος. Εκτός εάν...

Εκτός εάν, όπως ακούστηκε, οι εκπλήξεις που ετοιμάζει ο Ομπράντοβιτς στο Γιαννάκη ανατρέψουν τις ισορροπίες του αγώνα και βάλουν τους Πράσινους σε θέση οδηγού. Αν όμως τα τρικ του Ζοτς γυρίσουν μπούμερανγκ στη δική του ομάδα και οι ερυθρόλευκοι με την ταχύτητά τους και τον ενθουσιασμό τους ρίξουν στο καναβάτσο το Τριφύλλι; Όλα αυτά θα τα παρακολουθήσουμε με μεγάλη αγωνία σε κάτι περισσότερο από 48 ώρες, αφού πρώτα κατασκοπεύσουμε τους αντιπάλους της Κυριακής.

Viel Glück Panathinaikos!!!

Υ.Γ: για ότι νεότερο σχετικά με τους "απεργοσπάστες", θα επανέλθουμε με νέο κείμενο... & προς θεού όχι επεισόδια, γιατί οι Γερμανοί δεν αστειεύονται...

Συνέχεια...

Γνωριμία με το Βερολίνο

Όπως έχετε ήδη καταλάβει το Greek Hoopz κινείται σε ρυθμούς F4 και καθώς πλησιάζουμε στο μεγάλο γεγονός θα εντατικοποιούνται και τα άρθρα που σχετίζονται με αυτό. Στο πλαίσιο αυτό, εντάσσεται και τούτο εδώ το κείμενο, που στοχεύει στην παρουσίαση του Βερολίνου σε όσους τυχερούς θα βρίσκονται στην πόλη το ερχόμενο τριήμερο, αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους που θα ταξιδεύουν νοερά σ' αυτήν.

Τι αξίζει να δείτε:
Το Βερολίνο μπορεί να αποτελεί για τα ευρωπαϊκά δεδομένα μια σχετικά νέα πόλη (800 χρόνια ιστορίας), ωστόσο περιλαμβάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αξιοθέατα. Πρώτα - πρώτα η Πύλη του Βραδεμβούργου, που αποτελούσε κατά το παρελθόν την μοναδική πύλη εισόδου στην γερμανική πόλη, ενώ σήμερα αποτελεί το σύμβολό της και χρησιμοποιείται ευρέως στην στρατηγική του place marketing, που έχουν χαράξει οι πρωτευουσιάνοι.

Το τείχος του Βερολίνου, προϊόν του ψυχρού πολέμου, που διαιρούσε την γερμανική πόλη και την διέκρινε σε δυτική (και καπιταλιστική) και σε ανατολική (και κομμουνιστική), σαφώς και στιγμάτισε την γερμανική πρωτεύουσα. Αποτελεί επίσης διαδεδομένο μνημείο και η κατάρρευσή του, το 1989, σήμανε το τέλος της περιόδου του ψυχρού πολέμου και τη γέννεση ενός νέου κράτους: της Ομοσπονδιακής Δημοκρατία της Γερμανίας. Η ανατολική του πλευρά αποτελεί χώρο έκφρασης αφηρημένης και μη τέχνης, με τα εκθέματα να είναι εντυπωσιακά. Φέτος μάλιστα συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πτώση του τείχους και με αυτήν την αφορμή οι οικοδεσπότες του φετινού F4 διοργανώνουν πολλά happenings, που θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν και οι Έλληνες ταξιδιώτες. Συγκεκριμένα το τριήμερο 1-3 Μαϊου θα επισημαίνονται συμβολικά με την βοήθεια ενός βέλους - αερόστατου τα κτίρια και οικοδομήματα, των οποίων η αρχιτεκτονική άλλαξε τα τελευταία 20 χρόνια.

Alexanderplatz: την πιο διαδεδομένη πλατεία της πόλης. Σημείο συνεύρεσης πολλών τάσεων και απ' ότι προβλέπεται θα φιλοξενήσει τους πανηγυρισμούς των οπαδών που θα γευτούν την χαρά της κατάκτησης του τροπαίου! Να σημειωθεί ότι αξίζει να ανέβει κάποιος στον πύργο των τηλεπικοινωνιών (όχι για να πανηγυρίσει βέβαια τυλίγοντας κάποιο κασκόλ γύρω από την κεραία) και να πιεί το καφεδάκι του έχοντας πιάτο όλη την πόλη. Μιάς και αναφέρθηκα σε πανοραμική θέα, θα ήθελα να προτείνω κάτι εναλλακτικό και τρομερά απολαυστικό. Πρόκειται για τη γνωριμία της πόλης με τη χρήση του δημόσιου τουριστικού μέσου σταθερής τροχιάς (S-bahn)! Το εισιτήριο κοστίζει 16 € και με την χρήση του μπορεί κάποιος να δει όλα τα κομβικά σημεία και αξιοθέατα της πόλης. Μια επίσης οικονομική πρόταση είναι η αγορά εισιτηρίου διαρκείας τριών ημερών έναντι 19 € για όλα τα Μουσεία του Βερολίνου (πάνω από 170)!

Το Checkpoint Charlie. Το συγκεκριμένο σημείο αποτελεί το πάλαι ποτέ σύνορο μεταξύ της Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας και παράλληλα τόπο συνδιαλλαγής των πρακτόρων των δυο υπερδυνάμεων (Αμερική - ΕΣΣΔ). Αν, λοιπόν, θα θέλατε να μυρίσετε λίγο 70's - 80's και να μεταμφιεστείτε προσωρινά σε Gene Hackman στην ταινία the Package ή έστω στον πιο mainstream James Bond δεν έχετε παρά να περάσετε μια βόλτα από εκεί.

Τέλος, αφού σας παροτρύνω να επισκεφθείτε τον εξαιρετικό Ζωολογικό κήπο της πόλης, θα σας συμβουλέψω να ξοδέψετε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στο ανατολικό Βερολίνο, μιας και εκεί υπάρχει ακόμα μια υβριδιακή μετα-πόλη, η παλιά DDR, με τα στέκια της νεολαίας και τα σπίτια με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, που κάποιοι μιλάνε για διαμερίσματα που έμειναν άδεια από τη μέρα της πτώσης του Τείχους, όπως τα άφησαν είκοσι χρόνια πριν οι ένοικοί τους.

Viel Spaß λοιπόν!

Συνέχεια...

Το F4 των ρεκόρ

Η ώρα του τζάμπολ για το F4 του Βερολίνου όλο και πλησιάζει. Το Greek Hoopz σας παρουσιάζει σήμερα δέκα ξεχωριστές ιστορίες που θα σημαδέψουν το φετινό F4:

1. Είναι η πρώτη φορά από το 1988, όταν και καθιερώθηκε το σύστημα με τους 4 φιναλίστ, που και οι τέσσερις συμμετέχουσες ομάδες έχουν κατακτήσει προηγουμένως το τρόπαιο. Ποτέ άλλοτε στα 20 προηγούμενα F4 δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο!

2. Οι τέσσερις φιναλίστ έχουν κατακτήσει συνολικά (κρατηθείτε...) 176 τρόπαια οποιασδήποτε διοργάνωσης! Προηγείται η Μπαρτσελόνα (61) και ακολουθούν κατά σειρά ΤΣΣΚΑ (53), ΠΑΟ (46) και ΟΣΦΠ (17).

3. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς φτάνει με αυτήν τις 11 συμμετοχές ως προπονητής σε F4 και φυσικά προηγείται στο σχετικό πίνακα. Μάλιστα, έχει καταφέρει να οδηγήσει σε F4 και τις 5 ομάδες που έχει προπονήσει στην καριέρα του (Παρτιζάν, Μπανταλόνα, Ρεάλ, Μπένετον, ΠΑΟ)!

4. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης θα συμμετάσχει για 9η φορά σε F4! Προηγείται στη σχετική λίστα ενώ στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο... Αλεξέι Ζεβροσένκο με 8 συμμετοχές.

5. Η ΤΣΣΚΑ θα πάρει μέρος για 7η συνεχή φορά σε F4, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τη δική της καλύτερη επίδοση.

6. Για 7η συνεχή φορά θα συμμετάσχουν σε F4 οι Τζέι Αρ Χόλντεν και Θοδωρής Παπαλουκάς, επιτυγχάνοντας ρεκόρ στο συγκεκριμένο τομέα.

7. Ο Χόλντεν με την 7η συνολικά παρουσία του σε F4 ισοφαρίζει την επίδοση του Ντέρεκ Σαρπ και γίνονται πλέον, από κοινού, οι Αμερικανοί με τις περισσότερες παρουσίες σε F4. Βασικό χαρακτηριστικό επίσης και των δύο, η...διπλή τους υπηκοότητα!

8. Οι Γιασικεβίτσιους και Άντερσεν προστίθενται στη λίστα των παικτών που έχουν αγωνιστεί σε F4 με τη φανέλα τριών διαφορετικών ομάδων. Ο Λιθουανός με Μπαρτσελόνα, Μακάμπι και ΠΑΟ ενώ ο Αυστραλός με Βίρτους Μπολόνια, ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα. Κάτι αντίστοιχο έχουν πετύχει μέχρι σήμερα οι Πάσπαλι, Σάβιτς, Ρέμπρατσα, Μουλαομέροβιτς, Ρότζερς, Ντρόμπνιακ, Κακιούζης και Σμόντις. Ο Σάρας έχει την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Ευρωλίγκα που θα έχει κατακτήσει το τρόπαιο με τρεις διαφορετικές ομάδες!

9. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης γίνεται ο 5ος κατα σειρά, μετά τους Ομπράντοβιτς, Ντ' Αντόνι, Ιβάνοβιτς και Περάσοβιτς, που θα συμμετάσχει στο F4 και σαν προπονητής εκτός από παίκτης. Ο "δράκος" 'εχει την ευκαιρία να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα έχει κατακτήσει το τρόπαιο και με τις δύο αυτές ιδιότητες.

10. Με διαφορετική αυτή τη φορά ιδιότητα συμμετέχει και ένας άλλος "ερυθρόλευκος" στο φετινό F4. Ο Νίκος Μπουντούρης από "παραγοντική" θέση αυτή τη φορά και όχι ως αγωνιζόμενος όπως το 2000 στη Θεσσαλονίκη. Ο team manager του ΟΣΦΠ είναι ο 2ος που επιτυγχάνει κάτι τέτοιο πέραν του Ζόραν Σάβιτς, ο οποίος εκτός από παίκτης παραβρέθηκε σε F4 και ως general manager της Μπαρτσελόνα.

Συνέχεια...

Best of...

Ανακοινώθηκαν, λοιπόν, οι παίκτες που θα στελεχώσουν την πρώτη και τη δεύτερη καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα, σύμφωνα με τις ψήφους των φιλάθλων και των δημοσιογράφων. Τα αποτελέσματα θα γίνουν γνωστά το βράδυ της 2ας Μαΐου σε τελετή που θα γίνει στο περιθώριο του Final 4 του Βερολίνου. Ακόμα, το ίδιο βράδυ θα γίνει γνωστό και το όνομα του φετινού πολυτιμότερου παίκτη της διοργάνωσης. Οι παίκτες είναι οι εξής:

Πλέι Μέικερ: Θοδωρής Παπαλουκάς (Ολυμπιακός), Τερέλ ΜακΙντάιρ (Σιένα)

Σούτινγκ Γκαρντ & Σμολ Φόργουορντ: Βασίλης Σπανούλης (Παναθηναϊκός), Ιγκόρ Ρακόσεβιτς (Τάου Κεράμικα), Χουάν Κάρλος Ναβάρο (Μπαρτσελόνα), Ραμούνας Σισκάουσκας (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)


Πάουερ Φόργουορντ & Σέντερ: Γιάννης Μπουρούσης (Ολυμπιακός), Νίκολα Πέκοβιτς (Παναθηναϊκός), Τιάγκο Σπλίτερ (Τάου Κεράμικα), Έραζεμ Λόρμπεκ (ΤΣΣΚΑ Μόσχας)

Πολλές αντιρρήσεις υπάρχουν για το αν και κατά πόσο είναι δίκαιο δύο θέσεις να συμπτύσσονται σε μία, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στις θέσεις του σούτινγκ γκαρντ και του σμολ φόργουορντ. Χτυπητό παράδειγμα είναι ότι η θέση 3 (σμολ φόργουορντ) εκπροσωπείται μόνο από έναν παίκτη (Σισκάουσκας), ενώ η θέση 2 (σούτινγκ γκαρντ) από 3. Ακόμη, στους ψηλούς θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρο τεσσάρι (πάουερ φόργουορντ), καθώς όλοι οι ψηλοί της λίστας παίζουνε κυρίως, αλλά και λογίζονται, περισσότερο σα σέντερ. Ίσως και ο Ιλιάσοβα (Μπαρτσελόνα), ή ο Τουρκσάν (Φενέρ) να χωρούσαν στη λίστα των υποψηφίων .

Προσωπική μου άποψη είναι ότι οι εμπλεκόμενοι φορείς προσπάθησαν να βάλουν τους κατά τη γνώμη τους καλύτερους, μη μένοντας «κολλημένοι» στις θέσεις των παικτών. Άλλωστε, πολλές είναι οι περιπτώσεις των παικτών που έχουν την ικανότητα και την ευχέρεια να παίζουν εξίσου καλά σε περισσότερες από μία θέσεις.

Υπάρχουν βέβαια και αντιδράσεις για κάποιους εκ των μελών της λίστας αυτής. Πως να μην υπάρξουν άλλωστε, όταν ονόματα σαν του Διαμαντίδη ή του Βούιτσιτς, απουσιάζουν. Ο "Μήτσος" πλήρωσε την απουσία του από τα παιχνίδια με τη Σιένα λόγω τραυματισμού, αφού και σε αυτά που αγωνίστηκε ήταν μακριά από τον καλό του εαυτό. Ίσως να του «έκλεψε» και ο Σπανούλης τη θέση, με την παρουσία του στα play-off, αφού πιο σταθερός κατά τη διάρκεια της σεζόν ήταν ο 3D. Ο Κροάτης, από την άλλη, είχε κακό ξεκίνημα στην αρχή της σεζόν, αλλά με το πέρασμα του χρόνου θύμιζε όλο και πιο πολύ τον παλιό καλό εαυτό του. Είναι όμως και άλλα ονόματα που είχαν αξιοπρόσεκτη παρουσία στη φετινή Ευρωλίγκα, όπως οι Λαβρίνοβιτς, Ιλιάσοβα, Μπατίστ, Τουρκσάν και Ελιγιάχου.

Τέλος, πρέπει να αναγνωριστεί ότι τρεις από τους δέκα υποψηφίους της λίστας αγωνίζονται σε ομάδες εκτός Final 4. Ακόμα τέσσερις υποψήφιοι ανήκουν στους Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό με τους τρεις από αυτούς να είναι Έλληνες!

ΥΓ1: Ο Διαμαντίδης πάντως δεν έμεινε με άδεια χέρια , αφού για πέμπτη συνεχή χρονιά κατέκτησε το βραβείο του αμυντικού της χρονιάς. Θα λέγαμε ότι το συγκεκριμένο βραβείο θεσπίστηκε για τον ίδιο, καθώς είναι ο μοναδικός κάτοχός του από τη μέρα δημιουργίας του. .

ΥΓ2: Περιμένω τις δικές σας απόψεις και σχόλια αναφορικά με τους φετινούς κατά την άποψη σας διακριθέντες στην Ευρωλίγκα, αλλά και για τον τρόπο επιλογής τους.

Συνέχεια...