Το Σαββατοκύριακο θα περάσει δίχως αγωνιστική δράση στο ελληνικό πρωτάθλημα, μιας και οι μεν απεργούν και οι δε αναβάλλουν.
Για το δίκαιο μέρους των αιτημάτων του ΠΣΑΚ ούτε συζήτηση. Εργαζόμενος μη ασφαλισμένος συνιστά κοινωνικό έγκλημα, ενώ εργαζόμενος που αναγκάζεται να μεταναστεύσει στο εξωτερικό εφόσον απολυθεί είναι κάτι το ανήκουστο, που απαντάται μόνο στην ελληνική λίγκα του μπάσκετ. Τώρα κάτι αιτήματα του τύπου επαναφορά του καθεστώτος 2 Αμερικανών και 4 κοινοτικών με δικαίωμα συμμετοχής στην Α1 ή υποχρεωτική συμμετοχή στην αποστολή 8 γηγενών παικτών που έχουν θητεύσει σε εφηβική ομάδα του σωματείου, μπορούν να παραλληλιστούν μόνο με αιτήματα των εφηβικών χρόνων κατά την πραγματοποίηση κατάληψης του σχολείου, όταν και με αφορμή το ότι η τυρόπιτα δεν ήταν στρογγυλή έμπαινε λουκέτο. Πέρα, όμως, από την αστοχία ή ευστοχία των αιτημάτων υπάρχουν δυο κρίσιμα ερωτήματα:
1. Ποιος κυβερνητικός παράγοντας θα εξετάσει και θα αποφανθεί υπέρ ή κατά της ικανοποίησης των συγκεκριμένων αιτημάτων; Γενικός γραμματέας Αθλητισμού δεν υπάρχει, ενώ για να βρεθεί θα πρέπει να αναζητηθεί ανάμεσα στα 23.000 βιογραφικά που έχουν αποσταλεί στο κυβερνών κόμμα σύμφωνα με τις επιταγές του τελευταίου.
2. Ποιος θα ζημιωθεί περισσότερο από την απεργία - αναβολή; Μα φυσικά όλοι εμείς που αγαπάμε το άθλημα και με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνουμε στο οποιοδήποτε γήπεδο για να απολαύσουμε το παιχνίδι. Ώρες - ώρες η συγκεκριμένη εξέλιξη μου θυμίζει τα όσα διαδραματίστηκαν στην κοινωνικοπολιτική σκηνή προ ενός έτους. Κουκουλοφόροι να εξεγείρονται στο κέντρο της Αθήνας ενώπιον μιας κυβέρνησης μαριονέτας και αυτοί που την πλήρωναν ήταν όσοι διαδηλωτές, εργαζόμενοι και καταστηματάρχες βρέθηκαν στην μέση...
