Χαμόγελο αισιοδοξίας

Το φόντο των αυτοδιοικητικών εκλογών αδρανοποίησε τα μπασκετικά αντανακλαστικά, καθώς το ενδιαφέρον είχε στραφεί αποκλειστικά στην εκλογική διαδικασία και στα προϊόντα αυτής.

Κατά τη γνώμη μου στον Δήμο της Αθήνας συντελέστηκε μια πολιτισμική αλλαγή. Η επιλογή ενός ανθρώπου με σημαντικούς αγώνες σε κρίσιμα μέτωπα κοινωνικής ευθύνης, που δεν προέρχεται από νοσηρούς κομματικούς σωλήνες, εισάγει μια νέα αντίληψη στην πολιτική σκηνή της χώρας. Η σύγκρουση με το λαϊκίστικο τσίρκο του μηχανισμού της παρελθούσας δημοτικής αρχής και η επιβίωση από το πογκρόμ "συντρόφων" και των δημοσιογραφικών κύκλων, που στοχεύουν στη συντριβή και χλεύη οποιουδήποτε δεν ικανοποιεί απόλυτα τα δικά τους ανελαστικά κριτήρια, θεωρώ ότι αποτελούν παράσημα στην παρέλαση του Γιώργου Καμίνη προς το άβατο για προοδευτικές δυνάμεις δημαρχικό μέγαρο (θυμίζω ότι κατά το παρελθόν η Μελίνα απέτυχε να εκλεγεί Δήμαρχος).

Τα χαρακτηριστικά του νέου Δημάρχου Αθηναίων δημιουργούν προσδοκίες και μαζί με ορισμένες άλλες φωτεινές αυτοδιοικητικές εξαιρέσεις σηματοδοτούν την ύπαρξη ενός νέου τρόπου πολιτικής οργάνωσης και συσπείρωσης των πολιτών. Πρόκειται για ένα μοντέλο συνεργασίας που βγάζει την γλώσσα του στο μεταπολιτευτικό σύστημα και σημαίνει την εξέλιξη των κοινωνικοπολιτικών δομών. Τώρα αν κάποιοι αποφάσισαν να μην μετέχουν στις διεργασίες δια της αποχής τους από την εκλογική διαδικασία, ειλικρινά λυπάμαι. Στο δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί να υπάρχουν πολλές ελευθερίες, αλλά υπάρχει και μια υποχρέωση: η συμμετοχή. Ως εκ τούτου όποιος δεν συμμετέχει όταν πρέπει, οφείλει να σεβαστεί εκείνους που κλήθηκαν να αποφασίσουν για λογαριασμό του. Δεν παύει, όμως, η αισιοδοξία που πηγάζει από την αλλαγή φρουράς σε κρίσιμους αυτοδιοικητικούς πυλώνες, να επισκιάζεται από τον προβληματισμό της αποχής. Τουλάχιστον ο λαός που κινητοποιήθηκε μίλησε μια νέα γλώσσα.