Cleveland Cavaliers vs Olympiacos: Post Game

Οι επώδυνες αναμνήσεις του 2006, που ξύπνησαν κάποιες οικείες φάτσες στον LeBRONZE James, φαίνεται ότι λειτούργησαν ως ηλεκτροσόκ για τον ίδιο και λογικά θα ενημέρωσε συμπαίκτες και επιτελείο για την κρισιμότητα του να αποφεύγεις κάζο τύπου Ιαπωνίας.

Έτσι, λοιπόν, οι NBAers πάτησαν παρκέ με άγριες διαθέσεις και φρόντισαν να σκουπίσουν τους αντιπάλους με συνοπτικές διαδικασίες, προκειμένου να μην δώσουν κανένα δικαίωμα για αμφισβήτηση. Στο πλαίσιο που περιγράφηκε οι Λεμπρόν, Σακίλ, Βαρεζάο, Πάρκερ και Γκίμπσον έδωσαν το σύνθημα και παίζοντας με φουλ τις μηχανές, παγίωσαν μια διαφορά από το ξεκίνημα του αγώνα, που αποτέλεσε μαξιλαράκι ασφαλείας και ανάλογα με το περιβόητο μομέντουμ φόρτσαραν επιπλέον ή χαλάρωναν. Από την άλλη, οι ερυθρόλευκοι, που παρατάχθηκαν με αρχικό σχήμα τους Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Παπανικολάου, Κλεϊζα και Σχορτσανίτη, μπορεί να μην απείλησαν ουσιαστικά τους αντιπάλους, αλλά επέδειξαν αγωνιστικότητα και διάθεση. Το σημαντικότερο, όμως, όλων ήταν το γεγονός ότι είχαν κάτι να καταθέσουν εντός παρκέ. Και μάλιστα με γρήγορο τρόπο. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης χαλάρωσε τα γκέμια και προσέδωσε περισσότερες ελευθερίες στους παίκτες του, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να επιδεικνύουν στο παρκέ το πλούσιο ταλέντο τους, που όπως φάνηκε δεν μπορεί να εγκλωβιστεί με τον στανιό σε αργό τέμπο. Χαρακτηριστικό της φετινής ομάδας είναι συνάμα και οι πολλές ποιοτικές combo-λύσεις, καθώς το σχήμα που επετίθετο ανασυντασσόταν και διαφοροποιούνταν όταν έπαιρνε θέσεις άμυνας. Για παράδειγμα ενώ στην επίθεση ο Τζος Τσίλντρες φορούσε παπούτσια δυαριού, στην άμυνα χαμήλωνε και περνούσε μέσα στην ρακέτα όπου και καλούνταν να περιορίσει το αντίπαλο τεσσάρι. Παράλληλα, ο Λίνας Κλεϊζα έδινε απαντήσεις σε όσους τον έχουν καταχωρήσει ως παίκτη μονοδιάστατο και "μονοθεσίτη", καθώς αγωνίστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία και ως 3 και ως 4 και απέναντι σε παικταράδες όχι αστεία πράγματα.

Ας μου επιτραπεί, ωστόσο, να σταθώ στον ερυθρόλευκο που μου προκάλεσε την μεγαλύτερη (θετική) εντύπωση. Αναφέρομαι στο ζιζάνιο Πάτρικ Μπέβερλι. Καταρχήν, ο νεαρός Αμερικανός διαθέτει ένα στοιχείο που σπανίζει για παίκτη που διασχίζει τον Ατλαντικό και έρχεται να αγωνιστεί σε ευρωπαϊκό κλαμπ: ο τύπος παίζει άμυνα. Όχι από εκείνες τις βαριεστημένες, όπου ο παίκτης δεν χαμηλώνει και περιορίζεται σε ένα τυπικό hand-checking, αλλά ΑΜΥΝΑ. Ξεκινάει την περιφρούρηση του προσωπικού του αντιπάλου από την επαναφορά της μπάλας και δεν τον αφήνει να πάρει ανάσα. Πρέσινγκ στα 4/4 του γηπέδου για όσα λεπτά μετρά στο παρκέ - κατ' αντιστοιχία ότι έκανε ο Ιβάν Πάουνιτς στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ σύμφωνα με τις επιταγές του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Όποτε ο αντίπαλος σταματούσε την ντρίπλα ή κατέβαζε την μπάλα από ριμπάουντ δεν υπήρχε περίπτωση να μην τρυπώσει το χέρι του ο μικρόσωμος Αμερικανός για να επιχειρήσει να την κλέψει. Μικρόσωμος είπα; Το άλμα του το προσέξατε; Ισοσκελίζει την de facto υψομετρική του αδυναμία και του προσδίδει έφεση στο ριμπάουντ. Άψογος, λοιπόν, στα ανασταλτικά του καθήκοντα. Στο άλλο μισό του παρκέ θυμίζει streetballer, καθώς αρέσκεται στις διεισδύσεις και είναι εξαιρετικά απρόβλεπτος - ορισμένες φορές και για τους συμπαίκτες του. Η ταχύτητά του και η διαρκής κίνηση μπορούν να σκάσουν τον αντίπαλο, ενώ όταν βρεθεί ελεύθερος θα την πάρει την προσπάθεια. Απ' ότι έδειξε έχει και το σουτ. Πολύ καλή λύση για την ερυθρόλευκη περιφέρεια, που εγείρει σοβαρά ερωτήματα για την τελική εξάδα ξένων που θα συμμετέχουν σε όλες τις διοργανώσεις.

Καταλήγοντας, αξίζει να σημειωθεί για άλλη μια φορά ότι περιπέτειες των ελληνικών ομάδων σε αμερικανικά εδάφη ανεβάζουν το πρεστίζ των συλλόγων και ζεσταίνουν τον μπασκετικό κόσμο. Έστω και αν η λαχτάρα αυτή δεν ανταποκρίνεται στα θέλω και πρέπει ορισμένων τηλεοπτικών δικτύων.