Φλασιά...

Καλησπερίζω την παρέα και εξηγούμαι. Τον τελευταίο καιρό απείχα συνειδητά από την συγγραφή κειμένων στο μπλογκ, καθώς μια οι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις, μια η "μπασκετική νέκρα" και το κυριότερο μια προσωπική αναθεώρηση σε ορισμένα θέματα του χώρου, με οδήγησαν στην αποξένωση με το πληκτρολόγιο.

Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν νιώθω πλήρως έτοιμος ώστε να επανέλθω, καθώς πρόσωπα και καταστάσεις συνέβαλαν στην απομυθοποίηση της ιδεατής τρέλας που με διέκρινε για το μπάσκετ. Όχι δεν προέκυψε κάτι καινούργιο, απλώς συντελέστηκε εκείνο το κλικ που σε κάνει να αναρωτιέσαι "WTF (am i doing here)?", "Αξίζει να ασχολείσαι;" και όλα τα συναφή υπαρξιακά ερωτήματα. Μέσα σ' όλο αυτό το πεσιμιστικό παραλήρημα, ρώτησα ένα φίλο δημοσιογράφο - κατ' εμέ εκ των κορυφαίων του χώρου και εκ των πλέον αυθεντικών - μεταξύ άλλων το εξής: "Καλά ρε μαλάκα, δεν αισθάνεσαι περίεργα που έχεις να κάνεις με αθλητές μικρότερης ηλικίας από εσένα και κουβαλούνε ένα κάρο παραξενιές και καπρίτσια; Δεν σου έρχεται να πεις ώρες - ώρες: Αϊ στο διάολο;". Εκείνος παρότι ομολόγησε ότι το σκέφτεται αρκετές φορές την ημέρα - παλιότερα περισσότερο - δίνοντάς μου μια απάντηση σε κάτι που με απασχολούσε, συνέχισε ρωτώντας με: "Γιατί θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος;". "Όχι βέβαια" αποκρίθηκα απότομα. Αποκάλυψη! Μου ήρθε σαν κατραπακιά. Είναι δυνατόν από τούτον εδώ τον χώρο να σκίζομαι και να συναγωνίζομαι κάποιον επαγγελματία; Συνειδητοποίησα ότι ένιωθα εγκλωβισμένος ή και όμηρος σε κάτι που έκανα από ανιδιοτελή αγάπη. "Γράψε κάτι να υπάρχει", "Ξεπεράσαμε τους 1000 αναγνώστες σήμερα;" ήταν κάποιες μάταιες ανησυχίες ημερήσιας διάταξης. Κόκκινη γραμμή από εδώ και πέρα, λοιπόν, ως προς την προσέγγιση των πραγμάτων. Αναζητείται η χαμένη φόρ(μ)α. Άντε να δούμε.