Πολλές προσδοκίες σε μια περίεργη σεζόν

Την ώρα που η άνετη επικράτηση του Παπανδρέου δε θερντ απέναντι στον Καραμανλή δε σέκοντ πιστοποιήθηκε και δια της κάλπης, μια άλλη προδιαγεγραμμένη ανατροπή λάμβανε χώρα στη Θεσσαλονίκη.

Ο λόγος φυσικά για την τελετή παράδοσης του προπονητικού θώκου από τον Αντρέα Ματσόν στον Φώτη Κατσικάρη, με τις ευλογίες του αρειανού κόσμου, ο οποίος στηρίζει σε επίπεδα αυτοδυναμίας την επιλογή του φιλόδοξου Έλληνα τεχνικού. Ωστόσο, η απόφαση απομάκρυνσης του Ιταλού κόουτς συγκροτήθηκε ναι μεν κατόπιν παλλαϊκής απαίτησης, αλλά χωρίς να υπάρξουν μαζικές κινητοποιήσεις. Αντίθετα στον αγώνα της ποδοσφαιρικής ομάδας στην Κομοτηνή συνέρρευσαν πολυπληθείς κιτρινόμαυρες στρατιές, προκειμένου να στηρίξουν την προσπάθεια της αγαπημένης τους ομάδας. Αλλά είπαμε είμαστε μια μπασκετική χώρα με ποδοσφαιρικές ανάγκες... Όπως και να έχει η αλλαγή πλεύσης είναι γεγονός με το timming, όμως, εν πολλοίς συζητήσιμο. Η ανάγκη για αναστροφή του κλίματος ήταν δεδομένη, αλλά αυτό απέχει παρασάγγας από τον καταλογισμό της συνολικής ευθύνης του αποτυχημένου μεταγραφικού σχεδιασμού και της τραγικής εμφάνισης στα πρώτα κρίσιμα παιχνίδια της σεζόν στο πρόσωπο του Ματσόν. Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι σύμφωνα με τις επιταγές του ισχυρού άνδρα της ΚΑΕ πραγματοποιούνται προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ και τα πανέρια από τα οποία επιλέγονται οι παίκτες είναι συγκεκριμένα. Μάλιστα σε αυτά απουσιάζουν ονόματα σλαβικής προέλευσης, με αποτέλεσμα το σενάριο που έκανε λόγο για επαφή με τον Πέσιτς να ήχησε ως ανέκδοτο στην μπασκετική πιάτσα. Ο γερόλυκος των πάγκων πέρα από το ύψιστο κασέ θα αξίωνε να εμπλουτίσει την ομάδα με ομοεθνείς παίκτες, γεγονός που δεν συνάδει με την μεταγραφική στρατηγική της διοίκησης. Θυμηθείτε από πότε έχει να ακουστεί όνομα με κατάληξη -ιτς από τα μεγάφωνα του Αλεξάνδρειου...

Πάντως η εξέλιξη που φέρνει τον Φώτη Κατσικάρη στον πάγκο του Άρη είναι αδιαμφισβήτητα θετική. Μπορεί να έρχεται σε μια περίοδο με αρκετά ερωτηματικά σχετικά με την ορθολογική και επαρκή στελέχωση της ομάδας, με την υπάρχουσα χημεία να είναι... περίεργη και την παγωμάρα στις τάξεις της ομάδας να είναι έκδηλη, ελέω του αποκλεισμού από την Ευρωλίγκα, εντούτοις πρόκειται για άνθρωπο ικανό να αφήσει το στίγμα του και να οδηγήσει τον σύλλογο μακριά από το τέλμα. Έτσι κι αλλιώς το ευρωπαϊκό στοίχημα δεν έχει χαθεί, μιας και απομένει ο στόχος του Eurocup, που δύναται να συσπειρώσει ξανά την ομάδα (όπως είχε συμβεί το 2006), ενώ το πρωτάθλημα δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Πρόκειται για έναν τεχνικό που υιοθετεί τον ελληνικό τρόπο παιχνιδιού, με πολλές επαφές, σκυλίσια άμυνα, μπόλικο πικ ν ρολ, με την μπάλα να ακουμπά στο πεντάρι. Βέβαια το συγκεκριμένο ανοίκειο και στρυφνό για τα ισπανικά δεδομένα στυλ, του κόστισε την θέση του στην ACB, μαζί με την εισήγησή του για την πολυδάπανη μεταγραφή του Πέροβιτς, αλλά στην περίπτωση του Άρη ταιριάζει γάντι. Η τεχνική του επάρκεια είναι δεδομένη, με τις κακές γλώσσες να υποστηρίζουν ότι κατά την θητεία του ως δεύτερος προπονητής στον πάγκο της ΑΕΚ έβγαζε ο ίδιος τα συστήματα και κουμάνταρε την ομάδα με τον Σάκοτα να είναι διακοσμητικός. Στα συν του το γεγονός ότι αποτελεί ένα από τα αγαπημένα παιδιά της Ομοσπονδίας, ενώ σύσσωμο το μπασκετικό οικοδόμημα υποστηρίζει τις προσπάθειές του για ανέλιξη. Εντούτοις όλα τα παραπάνω ενδέχεται να αποτελέσουν απλές αναφορές στο βιογραφικό του κόουτς, αν δεν συνδράμει η διοίκηση στην εξεύρεση ποιοτικών λύσεων. Το ότι αρέσκεται να έχει άποψη και σε εξωαγωνιστικά θέματα ίσως να λειτουργήσει θετικά στην προσπάθεια για ενίσχυση της ομάδας. Ίδωμεν...