Το πρώτο (;)

Ο Ολυμπιακός με μια ψυχωμένη εμφάνιση απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο κατάφερε να στεφθεί κυπελλούχος Ελλάδας για την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Μια συγκλονιστική άμυνα που ανέκοψε τα ντεμοντέ σπλιτ άουτ κατόπιν διείσδυσης ή τα χιλιοφορεμένα πικ ν ρολ και μια επικράτηση που θα μπορούσε να καταλήξει σε διαφορές διψήφιες, σε περίπτωση που οι κόκκινοι δεν ήταν τόσο επιπόλαιοι κάτω από το καλάθι ή/και άστοχοι όταν σούταραν ολομόναχοι (μέτρησα 7 ελεύθερα, μάλλον είναι και περισσότερα).

Επειδή ακούστηκαν κάποια ακραία σενάρια που αφορούν στα επινίκια, του τύπου να φωταγωγηθεί το ΣΕΦ, να συγκεντρωθούν οπαδοί στις εγκαταστάσεις του Ρέντη προκειμένου να αποθεωθούν οι θριαμβευτές ή να μαζευτούν όλοι μαζί στα μπουζούκια και να γλεντήσουν παρέα την κατάκτηση του τροπαίου, ας αναλογιστεί ο καθένας το μέγεθος του συλλόγου και από την άλλη το μέγεθος του κυπέλλου. Μια νηφάλια προσέγγιση καταδεικνύει το ημιτελές του πράγματος, καθώς σε περίπτωση που η χρονιά κλείσει με μοναδικό high light την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδας τότε θα πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια αποτυχημένη χρονιά. Ο πρώτος τίτλος, που διακόπτει ένα συνεχές ανομβρίας διάρκειας 8 ετών, έχει πέραν όλων των άλλων κυρίως ψυχολογικά οφέλη, καθώς οι ερυθρόλευκοι πιστοποίησαν την αγωνιστική τους ανάταση και απέδειξαν ότι μπορούν να γκρεμίσουν τον Παναθηναϊκό από την κορυφή. Παράλληλα, η εξαίρεση ενός διαιτητή κατόπιν σιωπηρού ερυθρόλευκου αιτήματος - γεγονός που έχει να συμβεί πολλά χρόνια - σε συνδυασμό με την δίκαιη διαιτητική αντιμετώπιση (μάλιστα τα σπόρια πήγαν από την μεριά των νικητών) σηματοδοτεί την παγίωση ενός καινούργιου σκηνικού σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε, το καινούργιο δεν (πρέπει να) γεννιέται μετά τον θάνατο του παλιού αλλά μέσα στον θάνατο του παλιού.

Στα αγωνιστικά, κορυφαία φυσιογνωμία του συγκλονιστικού τελικού ήταν ο Μίλος Τεόντοσιτς, για χάρη (και) του οποίου μεταδόθηκε ζωντανά ο αγώνας στην Σερβία. Ο νεαρός play maker είναι πασιφανές ότι δεν είναι μόνο ψυχρός εκτελεστής αλλά τρελός, γεγονός που επιδέχεται περισσότερων της μιας ερμηνείας. Πρώτα απ' όλα το ράθυμο στυλ του δεν προδιαθέτει για το τι μπορεί να επακολουθήσει, μιας και εκεί που νομίζει κανείς ότι μπουρδουκλώνεται ξαφνικά βγαίνει μια μαγική ασίστ ή ένα τρίποντο που κόβει πόδια. Επίσης, η κρισιμότητα της στιγμής είναι μια κατάσταση που δεν τον απασχολεί, καθώς οι προσπάθειές του δεν διαφέρουν ανάλογα με την χρονική καμπή του αγώνα. Από την άλλη, η ασυλία που του έχει προσδώσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης του επιτρέπει να σουτάρει 10 τρίποντα - έστω και αν τα 7 βρίσκουν σίδερο... Αυτή είναι, όμως, η τρέλα που τον οδήγησε στα όργια εντός παρκέ. Ωστόσο, θεωρώ εξαιρετικά άδικη την σύγκρισή του με τον Μίλαν Τόμιτς. Άδικη για τον Μίλος γιατί υπερτερεί σε μπασκετικά προσόντα έναντι του παλαίμαχου καλαθοσφαιριστή, που ακόμη και σήμερα αποτελεί τον εμβληματικό στρατιώτη του μπασκετικού τμήματος. Αντίθετα, η σύγκριση με τον ομόσταβλο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους εντάσσεται σε ένα πλαίσιο περισσότερο ορθολογικό. Μιας και ο λόγος για τον Λιθουανό, που τόση κουβέντα έγινε για το ειδικό βάρος της συμμετοχής του, ήταν εμφανώς εκτός κλίματος γιατί ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Χρησιμοποιήθηκε σε ειδικές συνθήκες (όταν ο Ολυμπιακός συμπλήρωσε φάουλ) αλλά η επιφύλαξη των αντιπάλων αφορούσε κυρίως στο παρελθόν του και το δολοφονικό ένστικτο που είχε ξεδιπλώσει σε προηγούμενες αναμετρήσεις και όχι στο συγκεκριμένο παιχνίδι. And what about Calathes? Μπορεί ο Ελληνοαμερικανός να ταιριάζει αγωνιστικά περισσότερο στο αντίπαλο στρατόπεδο ή αν θέλετε να εξυπηρετεί το παιχνίδι του, αλλά πολύ κλειστό rotation βρε παιδί μου. Όταν μάλιστα στο κλειστό rotation απουσιάζει η έκπληξη, η διαφορετικότητα, τότε τα πράγματα πέρα από βαρετά γίνονται και δύσκολα. Και απόψε ήταν πολύ δύσκολα...

Υ.Γ.: Όποιος ξεγράφει τον Παναθηναϊκό είναι πολύ γελασμένος.