Ακατάλληλο για καρδιακούς...

Με τρόπο ακατάλληλο για καρδιακούς, ο Ολυμπιακός κατάφερε να πάρει την πρόκριση για τον κυριακάτικο τελικό της Ευρωλίγκα, κερδίζοντας με 83-80 την Παρτιζάν στην παράταση. Όσοι μιλούσαν για περίπατο απέναντι στους Σέρβους διαψεύστηκαν πλήρως στο χθεσινό ματς, στο οποίο η Παρτιζάν απέδειξε πως δικαίως φέτος βρέθηκε στο F4. Από την άλλη, αποδείχτηκε πως οι μεγάλοι παίκτες μπορούν σε κρίσιμα σημεία τους ματς να κάνουν τη διαφορά. Τέτοιους είχε 2-3 χθες ο Ολυμπιακός, σε αντίθεση με τους Σέρβους, οι οποίοι "πλήρωσαν" την απειρία τους αλλά και την ατυχία τους σε καθοριστικά σημεία.

Στο τακτικό κομμάτι του ματς, ο Βουγιόσεβιτς έκανε "ματ" χθες στο Γιαννάκη καθώς η Παρτιζάν επέβαλε το ρυθμό της σε όλη τη διάρκεια του ματς: Χαμηλό σκορ, αργές επιθέσεις και σκληρή άμυνα. Ο Ολυμπιακός χρωστάει αρκετά, επειδή κατάφερε να ανταποκριθεί στο συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, τόσο στον Παπαλουκά, ο οποίος είναι "μπαρουτοκαπνισμένος"σε παρόμοιες καταστάσεις, όσο και στην αδυναμία των Σέρβων να χτίσουν κάποια διαφορά όταν είχαν το "πάνω χέρι" στο ματς. Η αμυντική συμπεριφορά της Παρτιζάν ήταν εξαιρετική, με συχνές εναλλαγές ζώνης 2-3 με μαν το μαν. Οι Σέρβοι επέλεξαν γενικότερα να κλείνουν προς το καλάθι και δεν το πλήρωσαν αφού οι Πειραιώτες ήταν τραγικά άστοχοι από την γραμμή των 6.25 (4/23 τρίποντα). Εν ολίγοις, αυτό που στέρησε τελικά από την Παρτιζάν τη μεγάλη νίκη, ήταν μια σειρά από κρίσιμα ριμπάουντ στο τέλος, το φόλοου δηλαδή του Τσίλντρες στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας και τα 3 συνεχόμενα επιθετικά του Μπουρούση στην παράταση.

Ο Ολυμπιακός χθες εμφάνισε "ασθένειες", τις οποίες εμφανίζει συνέχεια τα δύο τελευταία χρόνια. Για άλλη μια φορά το ξεκίνημα ήταν νωθρό και ευτυχώς που με το σκορ στο 10-2, ο προπονητής του εγκατέλειψε τη συνήθεια των "έμμεσων time outς" μέσω αλλαγών και κάλεσε κανονικό time out. To επιθετικό πλάνο των "ερυθρόλευκων" ήταν ανύπαρκτο στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς και οι προσωπικές ενέργειες κυριάρχησαν, με τον Βουγιόσεβιτς να "διαβάζει" εύκολα την πρόθεση του Ολυμπιακού να αξιοποιήσει τον Σκορτσιανίτη στο ξεκίνημα του αγώνα. Εγώ τουλάχιστον δεν είδα πουθενά τα χαμένα σουτ να προέρχονται μέσα από συστήματα και να γίνονται κάτω από καλές προϋποθέσεις. Η διαχείριση του ρόστερ, μας γύρισε σε εποχές ...Μάλαγα, με τον Βούισιτς να θυμίζει ...Ουέιφερ, ξεκινώντας βασικός στο 4ο δεκάλεπτο ενώ για 30 λεπτά βρισκόταν στον πάγκο. Λογικό να εκτεθεί ο Κροάτης απέναντι στον ζεστό και σαφώς πιο γοργοπόδαρο Μάριτς. Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα της κακής συνολικά εμφάνισης του Ολυμπιακού, το οποίο είναι η τελευταία επίθεση της κανονικής περιόδου. Με σχεδόν 7'' για τη λήξη, οι "ερυθρόλευκοι" έκαναν μια τραγική επίθεση. Αν δεν υπήρχε ο "από μηχανής Θεός" Τσίλντρες, σήμερα θα ψάχναμε όλοι να βρούμε το πινακάκι του Γιαννάκη, για να δούμε τι στο καλό σχεδιάστηκε να γίνει στην τελευταία φάση, ύστερα μάλιστα από 2 συνεχόμενα time outs! Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Τεόντοσιτς δεν έκανε πάσα, όπως πολύ άστοχα επισήμανε ένας εκ των σχολιαστών του αγώνα...

Στα συν του Ολυμπιακού καταγράφονται κυρίως η ψυχραιμία στις βολές στην παράταση αλλά και ο έλεγχος των ριμπάουντ (39 έναντι 35), απέναντι σε μια ομάδα με ιδιαίτερη έφεση σε αυτόν τον τομέα. Οφείλω επίσης να επισημάνω πως η αμυντική προσφορά του Βασιλόπουλου ήταν σημαντική καθώς ο Έλληνα φόργουορντ εξουδετέρωσε ουσιαστικά τον Βέσελι με άμυνα "από μπροστά", σε κρίσιμο σημείο του ματς και τη στιγμή που ο Τσέχος έκανε πάρτυ στο λόου ποστ. Ο 19χρονος απέδειξε πως δικαίως θεωρείται ατόφιο ταλέντο και αν βελτιωθεί σε στοιχεία του παιχνιδιού, όπως το ball handling, η δύναμη και το περιφερειακό σουτ, θα κάνει σπουδαία καριέρα ακόμα και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Παρόλα τα προβληματικά στοιχεία, ο στόχος τελικά επιτεύχθηκε και ο Ολυμπιακός βρίσκεται στον τελικό μετά από 13 χρόνια. Η κλάση και η ποιότητα μερικών παικτών του ήταν αυτή που έδωσε τη νίκη απέναντι σε μια ομάδα που, χθες τουλάχιστον, ήταν, αναλογικά πάντα, καλύτερο σύνολο από αυτόν. Ο τελικός θα είναι μια επανάληψη του αγώνα της Ρώμης το 1997, με την ομάδα του Πειραιά να συναντά ξανά τη Μπαρτσελόνα. Τη Μπαρτσελόνα, η οποία σε ένα κακό ποιοτικό ματς στον άλλο ημιτελικό, επικράτησε της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 64-54. Οι Καταλανοί ουσιαστικά ανταποκρίθηκαν πλήρως σε ένα ματς που ήταν στα μέτρα του στυλ παιχνιδιού των Ρώσων, αποδεικνύοντας πως εκτός από το γρήγορο και επιθετικό παιχνίδι μπορούν να αντέξουν και στο "ξύλο". Η ομάδα του Πασούτιν "πλήρωσε" το γεγονός πως το rotation της εξαντλούταν σε μόλις 6-7 παίκτες και σίγουρα περίμενε πολλά περισσότερα από τον εξαφανισμένο χθες Πλάνινιτς.

Όπως και το 1997 λοιπόν, Ολυμπιακός εναντίον Μπαρτσελόνα στον τελικό, σε ένα ματς όπου περιμένω να είναι αρκετά αγχωτικό και νευρικό. Ας μη ξεχνάμε πως και για τις δύο ομάδες, με βάση τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργήσει φέτος, το βάρος μια ενδεχόμενης αποτυχίας φαντάζει τεράστιο. Προσωπικά διαφωνώ με την άποψη πως ο Ολυμπιακός δεν έχει τύχη αν επαναλάβει τη χθεσινή εμφάνιση. Το αυριανό ματς θα είναι σίγουρα διαφορετικό. Προφανώς, ένα άσχημο ξεκίνημα όπως αυτά με την Άρη και την Παρτιζάν, ενδέχεται να αποδειχθεί καταστροφικό απέναντι σε μια ομάδα με την ποιότητα της Μπαρτσελόνα, η οποία αν προηγηθεί νωρίς στο σκορ δύσκολα "κοιτάζει" πίσω. Από την άλλη και η Μπάρτσα έχει αδυναμίες. Πρόκειται θεωρητικά για την πιο looser ευρωπαϊκή ομάδα, με 9/10 χαμένα F4. Η μοναδική φορά που κατέκτησε το τρόπαιο ήταν το 2003, όταν έπαιξε τον τελικό στην έδρα της και είχε στις τάξεις της τη ...μεικτή Ευρώπης, με Φούτσκα, Μποντιρόγκα, Γιασικεβίτσιους και προπονητή τον Σβέτισλαβ Πέσιτς. Αγωνιστικά νομίζω πως, με βάση αυτά που είδαμε στον ημιτελικό, αντιμετωπίζει ένα προβληματάκι στη θέση "1". Όχι επειδή ο Ρούμπιο είναι άσχημος παίκτης ή επειδή δεν μπορεί να ...εκτελέσει όπως γραφικά εξακολουθούν να υποστηρίζουν κάποιοι. Αλλά διότι, τα back up του, δεν δείχνουν ικανά να ανταποκριθούν σε περίπτωση που ο νεαρός ιθύνων νους της ομάδας βγει εκτός παιχνιδιού. Ο τρόπος που θα αντιδράσει ο Λάκοβιτς σε κρίσιμα σημεία είναι απρόβλεπτος ενώ ο αξιόλογος οργανωτικά Σάδα δείχνει να μην υπολογίζεται αρκετά από τον Πασκουάλ. Είδωμεν...

Υ.Γ.: Ο μεγάλος παράγοντας του ελληνικού μπάσκετ, ολοκληρώνει με μαγευτικό τρόπο στο Παρίσι την "κωλοτούμπα" που ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι, όταν ο ίδιος προσέγγισε τα αδέρφια καλώντας τα στο γραφείο του. Τώρα που βλέπει πως ο "αέρας αρχίζει να φυσάει προς άλλη κατεύθυνση" και τα οικονομικά και αγωνιστικά δεδομένα ενδέχεται να αλλάξουν, επιχειρεί να βρει νέους συμμάχους ενώ ταυτόχρονα εκδηλώνει μια δυσαρέσκεια για τη συμπεριφορά των παλιών. Μην τον παρεξηγείτε τον άνθρωπο, δεν ενδιαφέρεται για την διαιώνιση της κυριαρχίας του και την υποστήριξη του προσώπου που ο ίδιος προωθεί για νέο πρόεδρο του ΕΣΑΚΕ. Για το καλό του ελληνικού μπάσκετ αγωνίζεται...