Την στιγμή που στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο ο προβληματισμός είναι διάχυτος και όλα τα βέλη στοχεύουν την πλάτη του Παναγιώτη Γιαννάκη, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να ανασύρω από το συρτάρι ένα κείμενο, που καταδεικνύει την σύγχυση που υπάρχει στο τιμόνι της ομάδας.
Πρόκειται για μια κρυφή αλήθεια που σιγοψιθυρίζεται και περιγράφεται με σπόντες στον Τύπο, αλλά στην πορεία κάπου λοξοδρομεί κάτω από ένα πέπλο μασονίας ή αν προτιμάτε στο όνομα του "γενικότερου καλού" της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού. Αφορμή στάθηκε η εικόνα παιδικής χαράς που παρουσίασε ο ερυθρόλευκος πάγκος κατά την διάρκεια του Final 4, όταν και οι παίκτες βρίζονταν μεταξύ τους, κορόιδευαν, αντιμιλούσαν στο τεχνικό επιτελείο και ο καθένας έκανε του κεφαλιού του. Χαρακτηριστική η σουρεαλιστική σκηνή όπου τρεις ερυθρόλευκοι παίκτες δείχνουν με νόημα ισάριθμα επιθετικά συστήματα... Και μπροστά σε αυτό το μπάχαλο, την αποκλειστική ευθύνη του οποίου έχει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, το υπόλοιπο επιτελείο παρέμενε αμέτοχο. Χτυπητή εξαίρεση αποτέλεσε μόνο ο Μίλαν Τόμιτς, το στόμα του οποίου χώρεσε σε 40 λεπτά αγώνα όλες τις σερβικές και ελληνικές ύβρεις.
Αντίθετα, ο Νίκος Μπουντούρης - μεταξύ άλλων - είχε καταπιεί το αμίλητο νερό. Γιατί να σκοτωθεί, άλλωστε, ο άνθρωπος; Δεν υπάρχει λόγος, καθώς εδώ και καιρό αποτελεί ξένο σώμα για το μπασκετικό τμήμα... Το παράλογο είναι ότι ο κόουτς του Ολυμπιακού είχε εισηγηθεί την πρόσληψη του Βολιώτη παράγοντα, αλλά στην πορεία οι σχέσεις των δυο ανδρών πάγωσαν. Αιτία αποτέλεσε η συνήθεια του Μπουντούρη να χώνει την μύτη του παντού και κυρίως η προσπάθειά του να λογοδοτεί σε τεχνικά θέματα. Βέβαια αυτή είναι η εξήγηση που δίνουν κάποιοι κύκλοι, μια άποψη που δεν με κάλυπτε απόλυτα, εξαιτίας της συμπάθειας που τρέφουν προς την μια πλευρά... Όταν, όμως, πρώην ερυθρόλευκος ομοθεσίτης του Νίκου Μπουντούρη καταφέρεται με τον χείριστο τρόπο για τον επαγγελματία και άνθρωπο νυν μάνατζερ, σε πηγαδάκι που είχε στηθεί στο παιχνίδι προς τιμήν παλαίμαχου άσσου σε μεγάλη επαρχιακή πόλη, τότε μάλλον η εικόνα αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.
Το γεγονός πάντως παραμένει: ο μάνατζερ μιας ομάδας πρωταθλητισμού τρώει μόνος του στις εκτός έδρας αποστολές και μετά βίας ανταλλάζει δυο κουβέντες με τους συνεργάτες του. Ένας team manager αποτελεί ξένο σώμα της ομάδας που μανατζάρει. Τι πιο σουρεαλιστικό και πιο ενδεικτικό ότι ο έλεγχος έχει χαθεί...
