À Paris (part 2)

O σημερινός τελικός μεταξύ Ολυμπιακού και Μπαρτσελόνα στο Παρίσι, είναι η επανάληψη του πριν από 13 χρόνια τελικού μεταξύ των δύο ομάδων στη Ρώμη. Είναι όμως και η επανάληψη μιας ελληνοισπανικής κόντρας που πραγματοποιήθηκε το 1996 στην ίδια πόλη και στο ίδιο γήπεδο. Το F4 του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών φιλοξενείται για 2η φορά στο Παρίσι το 1996 και ο Παναθηναϊκός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά το βαρύτιμο ευρωπαϊκό τρόπαιο. Ο τελικός απέναντι στους Καταλανούς είναι ίσως ο πιο συγκλονιστικός στα χρονικά της διοργάνωσης και τα όσα απίθανα συμβαίνουν στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς αποτελούν και σήμερα αντικείμενο συζήτησης.

Η μορφή της διοργάνωσης έχει πλέον αλλάξει από το 1991 και οι 4 ομάδες του F4 προκύπτουν πλέον μέσα από μια διαδικασία κανονικής διάρκειας με 16 ομάδες χωρισμένες, σε 2 ομίλους την οποία ακολουθούν προημιτελικοί αγώνες που κρίνονται στις 2 νίκες. Ο Παναθηναϊκός καθοδηγούμενος από τον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς αποκλείει στα προημιτελικά τη Μπένετον Τρεβίζο και προκρίνεται για τρίτη συνεχή χρονιά σε F4, έχοντας στις τάξεις του τον μεγάλο Ντομινίκ Γουιλκίνς και τους Αλβέρτη, Οικονόμου, Βράνκοβιτς και Γιαννάκη. Στο Παρίσι συναντά την ΤΣΣΚΑ Μόσχας της παρέας των Καράσεφ, Πανόφ, Κουντέλιν και Κισούριν, η οποία είναι η πρώτη μεγάλη ρωσική ομάδα που αναδύεται ύστερα από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Την τετράδα συμπληρώνουν οι δύο "αιώνιοι" αντίπαλοι της Ισπανίας. Η Μπαρτσελόνα του Ρενέσες με αστέρια τους Καρνισόβας, Γκόνφρεντ, Τσάβι Φερνάντεθ και Φεράν Μαρτίνεθ και η κάτοχος του τροπαίου Ρεάλ των Ομπράντοβιτς, Σάβιτς και Αρλάουσκας αλλά όχι πλέον του Σαμπόνις, ο οποίος έχει μετακομίσει στο Πόρτλαντ.

Στον ημιτελικό ο Παναθηναϊκός ξεπερνάει το εμπόδιο των Ρώσων κερδίζοντας με 81-71, έχοντας ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Γουίλκινς, ο οποίος με τους 35 πόντους που πετυχαίνει αγωνιζόμενος στην πόλη όπου γεννήθηκε, αποδεικνύει πως δεν ήρθε τελικά στην Ελλάδα για ...πικ-νικ. Αντίπαλος στον τελικό για τους "πράσινους" είναι η Μπαρτσελόνα, η οποία στον άλλο ημιτελικό επικρατεί της Ρεάλ με 76-66. Οι Καταλανοί παίζουν σε τελικό για 3η φορά από το 1990 και έπειτα, όμως η μοίρα τους δεν είναι γραφτό να αλλάξει. Ο Παναθηναϊκός είναι ανώτερος στο ματς, προηγείται σταθερά στο σκορ και η διαφορά, δέκα λεπτά πριν τελειώσει το ματς, είναι στο +10 για την ελληνική ομάδα. Ξαφνικά, στα τελευταία λεπτά του ματς, το άγχος και η νευρικότητα οδηγούν σε "τρικυμία" τον Παναθηναϊκό και ειδικά στο τελευταίο πεντάλεπτο το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο, με αποτέλεσμα η ισπανική ομάδα να πάει το ματς στον πόντο. Στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα συμβαίνουν απίθανα πράγματα! Ο Γιαννάκης γλιστράει και χάνει την μπάλα και οι Καταλανοί κλέβουν και "ξεχύνονται" προς το καλάθι του Παναθηναϊκού. Στα 4,9" το χρονόμετρο σταματάει! Ουδείς εκ των διαιτητών το αντιλαμβάνεται και ο Μοντέρο επιχειρεί σουτ με ταμπλό ακριβώς κάτω από το καλάθι. Την ίδια στιγμή ο Στόγιαν Βράνκοβιτς κάνει ένα απίστευτο σπριντ από το κέντρο του γηπέδου και προλαβαίνει να "ταπώσει" το σουτ του Ισπανού. Το κόψιμο είναι σαφώς αντικανονικό αφού η μπάλα έχει ήδη χτυπήσει το ταμπλό αλλά οι διαιτητές συνεχίζουν κανονικά το παιχνίδι. Το χρονόμετρο αρχίζει να τρέχει και πάλι και στον χρόνο που απομένει ο Γκαλιλέα δεν καταφέρνει να εκδηλώσει καν επίθεση. Ο Παναθηναϊκός κατακτά τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο από τους 5 συνολικά, ο Μάλκοβιτς κερδίζει τον 4ο προσωπικό του τίτλο και η Μπαρτσελόνα μένει τελικά με το παράπονο. Ο αστικός μύθος αναφέρει πως η FIBA συνεδριάζει όλη τη νύχτα στο Παρίσι και πως η απάντηση τελικά στην ένσταση των Καταλανών είναι μια απλή συγνώμη... Για την ιστορία, κορυφαίος των "πρασίνων" σε εκείνο το ματς ήταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης με 17 πόντους.