Όσο εμφανής ήταν η πρόθεση του Τεόντοσιτς να προκαλέσει (συνεπικουρούμενος και από το αντίστοιχο κλίμα που είχε ήδη δημιουργήσει ο Ντούντα) άλλο τόσο ασυλλόγιστη ήταν και η κίνηση του Φώτση να σηκώσει το πεσμένο γάντι. Προφανώς και δεν φταίνε το ίδιο. Όμως ο Φώτσης έχει δύο στοιχεία που αποδυναμώνουν το άλλοθι της άμυνας: Γνωρίζει τι εστί Τεόντοσιτς και είναι αρχηγός της εθνικής. Το πρώτο στοιχείο, βέβαια, μπορεί να επιδρά και αντίστροφα. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι επειδή ακριβώς γνωρίζει ότι η συμπεριφορά του Σέρβου εντός παρκέ δεν είναι και η καλύτερη, γι αυτό και ήταν προκατειλημμένος. Θεωρητικά κάθε παιχνίδι είναι ξεχωριστό και όλα ξεκινούν από το μηδέν. Στο μυαλό των αθλητών, όμως, μπορεί και να μην είναι πάντα έτσι.
Είναι παλληκάρια οι παίκτες της εθνικής που ενεπλάκησαν και θρασύδειλοι τραμπούκοι οι Σέρβοι; Για όσους επιμένουν να έχουν ως πρότυπο του Έλληνα την καρικατούρα με τη γκλίτσα και το τσαρούχι είναι εύκολη η απάντηση. Εγώ θα κάνω ένα διαχωρισμό. Ναι, είναι παλληκάρια ο Μπουρούσης, ο Σοφοκλής, ο Τσαρτσαρής, ο Φώτσης. Προσοχή όμως! Για τους εαυτούς τους και μόνο. Για τον κώδικα ηθικής που έχει διαπλάσει ο καθένας τους και υπό το πρίσμα του οποίου αντιλαμβάνονται έννοιες όπως "συναδελφική αλληλεγγύη", "άμυνα" κτλ. Με αυτήν την έννοια μπορεί ο καθένας μας ατομικά να τους υπερασπιστεί ή να τους καταδικάσει. Ως παίκτες της εθνικής Ελλάδος, όμως δεν είναι παλληκάρια. Γιατί όταν αγωνίζονται με την εθνική δεν εκπροσωπούν τους εαυτούς τους. Εκπροσωπούν τη χώρα. Και όταν εκπροσωπείς μια χώρα (την όποια χώρα) δεν κρίνεσαι με βάση τις ιδιαίτερες προσωπικές σου αντιλήψεις, αλλά με τις γενικές επικρατούσες αντιλήψεις του λαού σου. Και όσο κι αν λίγοι hooligans του ΠΑΟ και του ΟΣΦΠ προσπαθούν να καταστήσουν τη βία στον αθλητισμό σχεδόν αυτονόητη, ο ελληνικός λαός αποκρούει τη βία στα γήπεδα και τους γυρίζει την πλάτη.
Με αθλητικά κριτήρια (και με γνώμονα τα ιδεώδη που -πρέπει να- πρεσβεύει ο αθλητισμός) όλοι είναι καταδικαστέοι. Με ποινικά και "διοικητικά" κριτήρια (πειθαρχικές κυρώσεις από ομοσπονδίες, ΝΒΑ και FIBA) πρέπει να γίνει διαβάθμιση των ποινών. Να εφαρμοστεί η αναλογικότητα χωρίς να υπάρξει "σαλαμοποίηση". Άλλη τιμωρία στον Κρστιτς, άλλη στον Τεόντοσιτς, άλλη στο Φώτση και πάει λέγοντας.
ΥΓ. Ο Ίβκοβιτς δείχνει έναν μεγάλο εκνευρισμό. Δύο φορές μέσα σε 10 μέρες κατάφερε (εκών ή άκων, δίκαια ή άδικα) να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι απότοκο της πίεσης που δέχεται σαν προπονητής στην "ηλεκτρική καρέκλα" που λέγεται πάγκος του Ολυμπιακού, αλλά άσχετες μεταξύ τους τυχαίες στιγμές αδυναμίας.
ΥΓ.2 Αυτό που μπορεί να κάνει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι να μπει χέρι χέρι με τον Ντούντα στο παρκέ του ΟΑΚΑ και να αναγκάσει τους οπαδούς του ΠΑΟ να τους χειροκροτήσουν από κοινού. Θα είναι ένα πρώτο -έστω και συμβολικό- βήμα. Ένα μάθημα στους άμπαλους της κερκίδας για τον ποιός είναι ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς.
ΥΓ.3 Το ότι η διατησία στα Ακρόπολις θυμίζει κάτι από "λιοντάρια-χριστιανοί" (κατά την εύστοχη έκφραση του Τάσου Μαγουλά) είναι κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση. Απλά αυτοί οι κύριοι γίνονται γραφικοί και στο τέλος-τέλος δεν βοηθάν την εθνική.
ΥΓ.4 Αν και δεν χρειάζεται διευκρίνηση (θα την κάνω, όμως, επειδή το θέμα είναι ευαίσθητο), εννοείται ότι το παραπάνω κείμενο απηχεί αποκλειστικά και μόνο τις προσωπικές μου απόψεις και όχι του ιστολογίου συνολικά.
