Οι έφηβοι τα κατάφεραν λοιπόν! Δικαίωσαν εαυτούς και Ομοσπονδία, με αποτέλεσμα να εξισωθεί ο εκκωφαντικός ήχος των πανηγυρισμών για το αργυρό μετάλλιο με το χειροκρότημα του προέδρου της FIBA Europe και εμπνευστή του περίφημου αναπτυξιακού προγράμματος. Πολλοί αρέσκονται στο να παρακολουθούν μπάσκετ εφήβων (μεταξύ των οποίων και ο γραφων), καθώς γοητεύονται από τις άγουρες επιλογές και αντιδράσεις των νεαρών και από το γεγονός ότι αγωνίζονται έχοντας όχι το μυαλό στην τσέπη, αλλά στην Εθνική, στο σχολείο, στη γειτονιά... Πέρα, όμως, από την ευφορία που απορρέει από μια επιτυχία σε φόντο γαλανόλευκο το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: Πόση αξία έχει ένα μετάλλιο σε αυτές τις ηλικίες; Η παγκόσμια πρακτική σε τέτοιες ηλικίες αφορά στην προετοιμασία και στην ομαλή ένταξη των παικτών στις ανδρικές ομάδες. Όχι, όμως και στην Ελλάδα όπου η παραγωγική διαδικασία επιβραβεύεται μόνο με πλαστικά μετάλλια, όπως τα χαρακτηρίζουν οι Αμερικανοί για τις διοργανώσεις των U-something. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι διθύραμβοι που είχαν ακουστεί και γραφεί για την ομάδα των εφήβων του 1995, όταν κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα, κάνοντας παράλληλα πλάκα στα παιδαρέλια της Αμερικής. Μπορεί τελικά οι 7 από τους 12 να έφτασαν στο υψηλότερο επίπεδο, με τους Κακιούζη και Παπανικολάου να κάνουν άλλο ένα βήμα παραπάνω, εντούτοις τα κατορθώματά τους υπολείπονται αρκετά από τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις, που έκαναν λόγο για πορεία στο ΝΒΑ. Αντίθετα τα πιτσιρίκια από την Αμερική, που γονάτισαν από τα ελληνόπουλα και από τις ιαχές των 20.000 θεατών που μαζεύτηκαν εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ στο ΟΑΚΑ, μάλλον αγρίεψαν μεγαλώνοντας: Βινς Κάρτερ και Στέφαν Μάρμπουρι φαντάζουν σήμερα έτη φωτός σε σύγκριση με τους Έλληνες συνομηλίκους τους...Αν όμως η σύγκριση με τους NBAers μοιάζει άδικη, τότε κρίνεται σκόπιμη η διερεύνηση του ποσοστού επιτυχίας μιας άλλης Εθνική Εφήβων, που φαινομενικά απέτυχε. Πρόκειται για την φουρνιά των γεννηθέντων τις χρονιές 1980-1981, που συμμετείχε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Πορτογαλίας το 1999 και τελικά κατετάγη 7η! Λάζαρος Παπαδόπουλος, Αντώνης Φώτσης, Γιώργος Διαμαντόπουλος και Ανδρέας Γλυνιαδάκης είναι μόνο ορισμένα από τα ονόματα που εμφανίζονται στην τελική δωδεκάδα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και φωνάζουν ότι δεν πρόκειται για αποτυχημένη γενιά! Πώς άλλωστε, όταν ορισμένοι έχουν σαρώσει τίτλους και διακρίσεις σε διεθνές και διασυλλογικό επίπεδο... Αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης ανήκει στην συγκεκριμένη φουρνιά, μετρώντας όμως ελάχιστες συμμετοχές στα δρώμενα των μικρών εθνικών ομάδων, τότε τα λόγια περισσεύουν. Μάλιστα κάποτε είχε ερωτηθεί ο πρώην βοηθός προπονητή των ανδρών, Λευτέρης Κακιούσης, για την περίπτωση του 3D και την καταξίωσή του παρά την απουσία του από το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ομοσπονδίας: "Σώθηκε" είχε πει, για να συμπληρώσει πως "Γι' αυτό είναι αυτός που είναι σήμερα. Δεν του πιπίλισε κανείς το μυαλό και το παιδί έφτασε ψηλά χάρη στην σκληρή δουλειά". Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις περί νεαρών διεθνών από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς:"Ξέρεις τι έχουν οι νέοι; Κινητό, Α-κίνητο, Αυτο-κίνητο και κανά δυο γκόμενες! Πώς να παίξουν μπάσκετ μετά;". Μακάρι η φουρνιά αυτή να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα και να δικαιώσει όσους πιστεύουν στο ταλέντο των δευτεραθλητών κόσμου. Ο καιρός θα δείξει.
