Κάθε καλοκαίρι όλο και κάποιο παράπονο έχει ο καθένας μας -μικρό ή μεγάλο- από τις μεταγραφικές επιλογές της ομάδας του. Το μεγαλύτερο παράπονο ως τώρα έχει φτάσει στα αυτιά μου από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, από φίλο τον Τορόντο Ράπτορς. Και πιστεύω πως η αγανάκτησή του είναι δικαιολογημένη...Η Ευρωλίγκα και το ΝΒΑ είναι δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι, προσπερνώντας κάθε είδος αναλύσεων που θα στρέψουν αλλού τη συζήτηση. Πόσο λογικό είναι όμως μια καναδέζικη ομάδα να έχει τόσο ξεκάθαρα Ευρωπαϊκή βάση; Ο Κολάντζελο ανέλαβε χρέη γενικού διευθυντή (GM) το 2006 και έφερε για βοηθό του από την Ιταλία τον Γκεραρντίνι. Επέλεξε στο νούμερο 1 του ντραφτ τον Μπαρνιάνι και τον πήρε από τη Μπενετόν, πήρε τον Γκαρμπαχόσα από τη Μάλαγα -για να δώσει λύσεις και στο 3, κατά τα λεγόμενα του- και επαναπάτρισε τον Άντονι Πάρκερ, που στην από δω πλευρά του ωκεανού έφτιαξε κι αυτός το όνομά του. Παρότι προβλέπαμε πολλοί πως το εγχείρημα μοιάζει να έχει κακές πιθανότητες, ο Mίτσελ βγήκε προπονητής της χρονιάς για το 2007, ο Κολάντζελο GM της χρονιάς και το Τορόντο τερμάτισε τρίτο. Το 2008 έφτασε στην έκτη θέση. Και τις δύο χρονιές δεν προχώρησε πέρα από τον πρώτο γύρο των πλέι οφ. Πέρυσι δεν προκρίθηκε καν ως εκεί. Πλέον σταρς που έχουν περάσει, αποτέλεσαν άμεσο παρελθόν (Μάριον, Ζερμέιν Ο' Νιλ) και το αυξανόμενο κενό στο σάλαρι καπ προορίζεται για το "δέσιμο" του Κρις Μπος...
Με αφορμή την απόκτηση του Μπελινέλι από το Γκόλντεν Στέιτ πολλοί έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται που θα φτάσει ο εξευρωπαϊσμός των Ράπτορς, που του κάνει όλο και πιο αργούς και προβλέψιμους, αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός πως το προπονητικό τιμ δεν προσθέτει ταιριαστά plays. Έπειτα από τον Μπος, που κι αυτός παρά το ύψος του βασίζεται στην τεχνική του και όχι στο δυναμισμό, τη θέση του σέντερ θα καλύψει ο νεοαποκτηθείς Νεστέροβιτς και συμπληρωματικά ο Μπαρνιάνι. Στις δύο θέσεις φόργουορντ αποκτήθηκε ο Τούρκογλου, με προτεραιότητα να δώσει λύσεις στο 3. Έπειτα πέρα από το 2, όπου θα λάβει χρόνο ο Μπελινέλι, στον άσσο βασική επιλογή είναι ο Καλντερόν και από κοινού με τον Τζάρετ Τζακ λύσεις στα γκαρντ θα δώσει ο κροάτης Ρόκο - Λένι Ούκιτς.
Παρατηρώντας το ότι πέραν από τον Μπος και τον Τζακ μόνο ο Μπανκς και λίγο ο Ράιτ έχουν δείξει ότι μπορούν να δώσουν στο ΝΒΑ λύσεις από τον πάγκο, συμπεραίνει λογικά κανείς ότι οι έξι από τους δωδεκαδάτους και πέντε από τη δεκάδα που θα κουβαλά το βάρος θα είναι Ευρωπαίοι. Πιθανό είναι να δούμε και βασική πεντάδα τους Καλντερόν, Μπελινέλι, Τούρκογλου, Μπαρνιάνι και Μπος, με τέσσερις δηλαδή Ευρωπαίους. Κι όσο η διαχείριση προτιμά Ευρωπαίους αλλά ο Τριάνο συνεχίζει να ευαγγελίζεται το γρήγορο παιχνίδι που ήθελε να εφαρμόζει ο Μίτσελ, θα διαιωνίζεται μια κατάσταση ιδιαίτερη και μάλλον όχι συμβατική. Το αν αυτό θα οδηγήσει στην έκπληξη ή στην αποτυχία είναι σχετικό κι ως τώρα έχουμε δει πτυχές και των δύο πλευρών.
Κλείνοντας πιστεύω ότι το 2007 η προσέγγιση των Ράπτορς προκάλεσε έκπληξη και οι αντίπαλες ομάδες άργησαν κάπως να το διαγνώσουν και να βρουν τρόπους αντιμετώπισης Πλέον αυτό έχει αλλάξει και μάλλον τη θέση αυτή δικαιώνει και η απόφαση του Ετόρε να κινηθεί στα σίγουρα μένοντας στην Ευρώπη και προτιμώντας τη διάθεση της Ρεάλ να ξοδέψει από το ρίσκο της υπερατλαντικής πτήσης...
