Φτου μην σας ματιάσουμε!

Οι μικροί μας διεθνείς τα κατάφεραν, λοιπόν και σε αυτήν την διοργάνωση και έγραψαν τα ονόματά τους στην χρυσή ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, διευρύνοντας το παλμαρέ των επιτυχιών, που γνώρισε στο πρόσφατο παρελθόν μόνο μια στείρα χρονιά (2004) από άποψης μεταλλίων... Βέβαια το ερώτημα που είχε θέσει το Greek Hoopz μετά και το προηγούμενο κατόρθωμα στη Νέα Ζηλανδία παραμένει. Ο Σλούκας μπορεί να μοιάζει με τον Διαμαντίδη, ο Παππάς με τον Σπανούλη, ο Παπανικολάου με τον Φώτση, ο Κασελάκης με τον Βασιλόπουλο κοκ, αλλά για να φτάσουν στο επίπεδο των διεθνών ανδρών θα πρέπει να καταθέσουν πολλά κιλά ιδρώτα και να κλείσουν τα αυτιά σε όλους τους κόλακες, που περιτριγυρίζουν το μπασκετικό οικοδόμημα. Άλλωστε, από εδώ και πέρα ξεκινάει μια μοναχική πορεία προς την καταξίωση και καθιέρωση, καθώς από την μια οι παίκτες θα κληθούν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους μεγαλύτερης ηλικίας και από την άλλη το σύνολο που κατέκτησε την ευρωπαϊκή κορυφή θα διαλυθεί - όπως επίσης και η θαλπωρή και συμπάθεια που περιστοιχίζουν τις μικρές εθνικές ομάδες.

Ωστόσο, τα διαπιστευτήρια, που έδωσαν οι νεαροί διεθνείς είναι άκρως ενθαρρυντικά και πιστοποιούν το γεγονός ότι το πρωτογενές ακατέργαστο υλικό υπάρχει και ίσως να πρόκειται για την καλύτερη φουρνιά παικτών, που έχουν περάσει από τα μικρά εθνικά κλιμάκια. Σε 13 μήνες κατέκτησαν 3 μετάλλια, κάτι που συνιστά παγκόσμιο ρεκόρ. Εντούτοις, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά για παράδειγμα Σερβία στην παραγωγή ταλέντων, αφού ένας κορμός 7 παικτών αποτέλεσε τους σημαιοφόρους στις πρόσφατες επιτυχίες. Με άλλα λόγια η ποιότητα ορισμένων 90άρηδων χρησιμοποιήθηκε στις ομάδες των U18 (πέρσι), U19 και U20 φέτος, με στόχο να υποστηριχθεί για άλλο ένα καλοκαίρι το περίφημο αναπτυξιακό πρόγραμμα που προωθεί η Ομοσπονδία. Μιας και ο λόγος πήγε στην ΕΟΚ θα πρέπει να επισημανθεί ένα περιστατικό, που άφησε κάκιστες εντυπώσεις στους θριαμβευτές, τους παρευρισκόμενους άλλα και την πλειοψηφία όσων παρακολούθησαν τον τελικό. Πρόκειται για την συμμετοχή του βουλευτή Παυλίδη στην απονομή των μεταλλίων. Μάλλον γέρασε ο "σωλήνας", αφού μερικά χρόνια πριν δεν θα επέτρεπε ούτε να πατήσει παρκέ πολιτικός παράγοντας και να κλέψει λίγη από την δόξα της Ομοσπονδίας - πόσο μάλλον ο συγκεκριμένος κύριος, η εμπλοκή του οποίου σε σειρά σκανδάλων μόλυνε με την παρουσία του την τελετή απονομής... Ως αντίβαρο και από την πλευρά των διακριθέντων υπήρχε ένας μπασκετικός άνθρωπος με ήθος, που καθοδήγησε τεχνικά την ομάδα και την συμμάζεψε μόλις σε μια μέρα! Ο Κώστας Μίσσας, που στοχοποιήθηκε από μεγάλη μερίδα του Τύπου ως ανεπαρκής, επειδή άκουσον άκουσον περιόρισε την (ανύπαρκτη μέχρι πρότινος) Εθνική γυναικών στην 5η θέση! Φαίνεται ενόχλησε αρκετούς όταν ανέλαβε και την Εθνική νέων ανδρών, που εξαρχής είχε τεράστιες πιθανότητες διάκρισης, αντί κάποιου άλλου χαϊδεμένου προπονητή, που αρέσκεται να μιλάει σε δημοσιογράφους.. Ο "στρατηγός" δήλωσε αμέσως μετά το χρυσό μετάλλιο πώς "το μπάσκετ είναι στο DNA του Έλληνα". Το ίδιο και οι ροχάλες να προσθέσω, μιας και ο Νίκος Παππάς στον ημιτελικό με την Ισπανία τήρησε την... παράδοση.

Το έθιμο έχει τιμηθεί κατά το παρελθόν από συναθλητή του διεθνή γκαρντ, όταν στα πλαίσια του Ευρωμπάσκετ Εφήβων του 2006 η Εθνική είχε αντιμετωπίσει τους Γάλλους. Τότε ο Μπατούμ είχε καρφώσει στο πρόσωπο ενός Έλληνα σέντερ για να εισπράξει ως συγχαρητήρια μια ωραία ροχάλα... Επίσης, και σε διασυλλογικό επίπεδο είχαμε ανάλογα φαινόμενα με τους Μπουρούση και Διαμαντίδη να λούζουν τους Ερβέλ και Γκόλεματς αντίστοιχα. Για τα πεπραγμένα ορισμένων θεατών δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση, ενώ αποδέκτες δεν είναι μόνο παίκτες... Φτου κακά!!!