Σταματώ εδώ να μιλάω για τη μεγάλη σημερινή ξεφτίλα της ελληνικής ομοσπονδίας και περνάω στα αγωνιστικά θέματα. Η χθεσινή εμφάνιση της εθνικής μας έκανε χαρούμενους, όχι για την νίκη αυτή καθεαυτή, αλλά για το γεγονός πως επιτεύχθηκε απέναντι σε έναν αντίπαλο με τους ίδιους στόχους στο τουρνουά. Ήταν ουσιαστικά το πρώτο δυνατό τεστ, στο οποίο παίκτες και προπονητής, απέδειξαν πως η τραγική εμφάνιση στο ματς με τη ΦΥΡΟΜ, ανήκει στο παρελθόν. Η εθνική έπαιξε πολύ καλή άμυνα, στέλνοντας συνεχώς δεύτερο παίκτη στο low post, ρισκάροντας την πάσα στην αδύνατη πλευρά. Όχι τυχαία καθώς οι Σλοβένοι πριν το ματς, ήταν η ομάδα με το χειρότερο ποσοστό στα σουτ τριών πόντων, μόλις 26,4%, στοιχείο που φάνηκε να το γνωρίζει το ελληνικό τεχνικό τιμ.
Τα προβλήματα της εθνικής ομάδας είχαν να κάνουν κυρίως με τα επιθετικά ριμπάουντ του Μπέγκιτς και με τη ζώνη 2-3 των Σλοβένων από το 2ο δεκάλεπτο και έπειτα. Το ζήτημα με τη ζώνη είχε ως αφετηρία όχι την απουσία ενός πλάνου επίθεσης αλλά την έλλειψη αυτοματισμών και ταχύτητας, στην εκτέλεση του. Ευτυχώς, το ποσοστό μας στα τρίποντα ήταν για πρώτη φορά στο τουρνουά μεγαλύτερο του 50% και ειδικά στις κρίσιμες τελευταίες επιθέσεις με Ζήση και Φώτση, ευστοχήσαμε σε 3/3 προσπάθειες. Καλό και το rotation των παικτών από τον Ηλία Ζούρο, με 11 από τους 12 Έλληνες παίκτες να χρησιμοποιούνται πάνω από πέντε λεπτά.
Ζητούμενο πλέον, η σταθεροποίηση της απόδοσης του πρώτου ημιχρόνου για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα μέσα στο ματς. Η πρόκριση πάντως στην 8άδα είναι πολύ κοντά μετά το χθεσινό αποτέλεσμα αλλά δε χρειάζονται θριαμβολογίες και πανηγύρια. Άλλωστε είναι πιθανό με τους Σλοβένους να ξαναβρεθούμε στο τουρνουά...
Sixama & Banou
