Τρίποντα - κάλαντα - σκόρπισαν παντού...

Το περασμένο Σάββατο ο γηπεδούχος Άρης κατάφερε να κάμψει την σθεναρή αντίσταση των Αθηναίων από τα δυτικά προάστια, σ'ένα προδιαγεγραμμένο ντέρμπυ. Η εξέλιξη αυτή εντάσσεται στη σφαίρα του λογικού, έστω και με περισσότερο σπασπένς απ' ότι αναμενόταν, καθώς το Περιστέρι είναι από τις πλέον φορμαρισμένες και δεμένες ομάδες της Α1, ενώ οι Θεσσαλονικείς όφειλαν να ξαναμπούν σε τροχιά νικών, προκειμένου να ορθοποδήσουν μετά τα πρώτα και δεύτερα απογοητευτικά αποκαλυπτήρια.

Στο κλίμα των ημερών και σε μελοποίηση γνωστού χριστουγεννιάτικου τραγουδιού, η αγωνιστική κατεύθυνση των ομάδων θα μπορούσε να επενδυθεί με τον εξής στίχο: "(άστοχα) τρίποντα - κάλαντα - σκόρπισαν παντού". Είναι γεγονός ότι η συνύπαρξη πολλών Αμερικανών στην περιφέρεια σε συνδυασμό με την σχετική ελευθερία, που δίδεται από τον πάγκο, έχουν ως συνέπεια το σπάσιμο των συστημάτων με προσπάθειες τριών πόντων. Σε περίπτωση που οι προσπάθειες είναι εύστοχες τότε η ομάδα φορτσάρει, ενώ σε αντίθετη περίπτωση χαντακώνεται. Αλήθεια σε αυτά τα πρότυπα θέλει να στήσει την ομάδα του ο Φώτης Κατσικάρης ή απλώς τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα φαινομενικής απειθαρχίας εντάσσονται σε πλαίσιο συμπτώσεων; Είτε έτσι είτε αλλιώς το "γύρω - γύρω τρίποντο και στην μέση το θηρίο να παλεύει" αποτελεί επικίνδυνο - σχεδόν καταδικαστικό - εγχείρημα. Άντε να επιστρέψει και ο Μπάρλος να δούμε τουλάχιστον και κανένα με καμπύλη... Στο παιχνίδι με τους τρελο-Λιθουανούς αναμένεται νέος διαγωνισμός έξω από την γραμμή των 6.25 μ. Σίγουρα απαιτείται μεγαλύτερο δείγμα για να αποδειχθεί το κατά πόσο είναι βάσιμη η παραπάνω διαπίστωση ή κυμαίνεται στα όρια του στατιστικού λάθους, αλλά το ορεκτικό φανερώνει προδιάθεση...

Από την άλλη, το Περιστέρι έχασε μοναδική ευκαιρία να αναρριχηθεί ακόμη περισσότερο στον βαθμολογικό πίνακα, συνεχίζοντας το εντυπωσιακό ξεκίνημά του. Στο πινακάκι του κόουτς Σκουρτόπουλου οι Αμερικανοί έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, με τις επιλογές του να δικαιώνονται τις περισσότερες φορές. Άλλωστε, από μόνος του ο Άρνολντ κάνει χαβαλέ στους περισσότερους ομοθεσίτες της λίγκας και φωνάζει ότι θέλει την μπάλα στα δύσκολα (συνέβη επιτυχώς με τον Πανελλήνιο - συνέβη μοιραία με τον Άρη). Ωστόσο, η αυτονόητη σχεδόν σύμπλευση με τα θέλω του πρώην Αμερικανού της Μακάμπι, δεν συμβαδίζουν με την παράδοση εν λευκώ σε αμερικανικά χέρια. Πόσο μάλλον όταν απαιτείται μια περισσότερο νηφάλια προσέγγιση και ανάγνωση του παιχνιδιού σε κρίσιμες στιγμές. Η συνύπαρξη 4 Αμερικανών και ενός αμερικανοθρεμένου σε επιθέσεις που θέλουν εξάντληση του χρόνου και αναζήτηση - έστω και με προβοκατόρικο τρόπο - επαφής που οδηγεί στην γραμμή των φάουλ, ενέχει αν μη τι άλλο τεράστιο ρίσκο. Όταν μάλιστα ο Μπράμος τουφεκάει δίχως λογική και δεν ματώνει το διχτάκι με τίποτα, η εμμονή στο πρόσωπό του και ο παραγκωνισμός λύσεων, που φωνάζουν παρών στα δύσκολα (Μάντζαρης) μοιάζει ανεξήγητη. Βέβαια, την δικαιούται και μια θολούρα ο κόουτς εδώ που τα λέμε, μόνο που αυτή έβγαλε μάτι...