Είναι κρίμα

Για τους μπασκετικούς φιλάθλους ο ΠΑΟΚ δεν έχει απλώς βαριά φανέλα, αλλά ασήκωτη. Δυστυχώς, όμως, η μέχρι πρότινος διοικητική και αγωνιστική ανυποληψία και εν πολλοίς ανυπαρξία επεκτείνεται αναπόφευκτα και στον χώρο της διαιτησίας, με αποτέλεσμα η προστασία της ομάδας να αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού.

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η ανακοίνωση που εξέδωσε η θεσσαλονικιώτικη ΚΑΕ, με την οποία αφενός παραδέχεται την αδυναμία της σε παρασκηνιακό επίπεδο και αφετέρου προσδοκά σε μελλοντική  ίση (αν όχι ευνοϊκότερη) μεταχείριση, αξιοποιώντας το μοναδικό όπλο της φαρέτρας - το επικοινωνιακό. Η αλήθεια είναι ότι κατά το πρόσφατο παρελθόν προτεραιότητα της ομάδας υπήρξε η δημιουργία ενός αξιόμαχου συνόλου και η οικονομική εξυγίανση του τμήματος, με συνέπεια η ενασχόληση με το γκρίζο σπορ να περνά σε δεύτερη και τρίτη μοίρα - αν όχι να αφήνεται... στην μοίρα της. Φωνές που υπογραμμίζουν την περαιτέρω αποδυνάμωση της ομάδας εξαιτίας της παρουσίας του αρχισυνδικαλιστή Λάζαρου Παπαδόπουλου, μάλλον φαλτσάρουν. Ωστόσο, ο ΠΑΟΚ εμφανίζεται ανταγωνιστικός και οι απαιτήσεις αυξάνονται πλέον σε όλα τα επίπεδα.

Τι συνέβη, όμως, στο παρκέ του ΟΑΚΑ που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στους κόλπους της ασπρόμαυρης ΚΑΕ; Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Ο Μονρό κατεβάζει την μπάλα με σκοπό να εκδηλώσει την τελευταία επίθεση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ισοφαρίσει τον αγώνα, καθώς ο ΠΑΟΚ υπολείπεται τριών πόντων του Παναθηναϊκού. Από την άλλη, η οδηγία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι σαφής: φάουλ για να μην υπάρξει πιθανότητα παράτασης και σύμφωνα με τις επιταγές της, ο Νίκολας σπεύδει να μαρκάρει αντικανονικά τον αντίπαλο γκαρντ. Η παράβαση είναι ξεκάθαρη και ενώ ο Αμερικανός του τριφυλλιού υποδέχεται το σφύριγμα ως επιβράβευση στην υλοποίηση της εντολής του προπονητή του, οι referees υποδεικνύουν επαναφορά υπέρ των γηπεδούχων. Η σημασία του (καταδικαστικου) σφυρίγματος έγγειται στο γεγονός ότι αφαιρείται το δικαίωμα στο όνειρο από μια ομάδα, διαγράφοντας παράλληλα την αγωνία των θεατών για την έκβαση της αναμέτρησης. Το κατά πόσο η φιλοσοφία του ένοχου φρρρ είναι λανθασμένη ή δόλια ή προκύπτει από το ενστικτώδες αίσθημα προστασίας του ισχυρότερου περνά σε δεύτερη μοίρα. Κρίμα που αιωρείται αυτό το "what if", δεν θα μάθουμε ποτέ.

Από εκεί και πέρα, η γενικότερη φιλοσοφία των σφυριγμάτων δεν υπήρξε ισόρροπη. H γεύση ήταν γνώριμη για την ομάδα του Βορρά, καθώς και όπως στο εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό η διαιτησία υπήρξε, έστω και σε μικρότερο βαθμό, προνομιακή υπέρ του φαβορί. Ωστόσο, το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ κρατήθηκε στο χθεσινό παιχνίδι μέχρι το τέλος, διογκώνει την αίσθηση της αδικίας. Κυρίως ο τρόπος καταλογισμού των προσωπικών φάουλ δημιουργούσε σύγχηση ως προς την προσαρμογή σε αυτά. Πότε επιτρεπόταν το (πολύ) ξύλο δίχως κάποια ποινή και πότε ένα χάδι χρεωνόταν με φάουλ. Χαρακτηριστική η περίπτωση, όπου ο Γκιντζέφσκι κλέβει πεντακάθαρα την μπάλα από τον Μπατίστ σε διεκδίκηση ριμπάουντ και υποπίπτει σε ανύπαρκτο φάουλ, ενώ στη συνέχεια δέχεται δίκαια τεχνική ποινή για βλακώδη αντίδραση. Όπως και να έχει, όλα τα παραπάνω συνηγορούν υπέρ της άποψης, που έχει διατυπωθεί στο Greek Hoopz, σύμφωνα με την οποία το επίπεδο διαιτησίας είναι εξαιρετικά χαμηλό και η επάρκεια των referees συζητίσημη. Μεγαλύτερο διαπιστευτήριο ο αγώνας Τρίκαλα - Πανελλήνιος. Γελάει ο κόσμος...

Στα του παιχνιδιού τώρα, ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε για άλλη μια φορά νωθρός, με τα νεκρά διαστήματα που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του να είναι ακόμη μεγαλύτερα. Η αποτελεσματική περιφερειακή άμυνα του Δικέφαλου σε συνδυασμό με την (παρατεταμένη) αστοχία των γηπεδούχων έξω από την γραμμή των 6.25 μέτρων είχε ως συνέπεια το παιχνίδι να μεταφερθεί περισσότερο στη ρακέτα. Εκεί υπήρχε πραγματικό ναρκοπέδιο, καθώς ο Σούλης Μαρκόπουλος είχε στήσει συνδυασμένες παγίδες στον Πέκοβιτς κατά πρώτο λόγο και στον Μπατίστ κατά δεύτερο, έτσι ώστε να αποτρέπεται το εύκολο προσωπικό καλάθι στο λόου ποστ αλλά και η πάσα στην ευάλωτη βρισκόμενη περιφέρεια. Αποτέλεσμα; Οι ψηλοί του ΠΑΟ έβαλαν μόνο 5 καλάθια (ένα μάλιστα από αυτά στον αιφνιδιασμό)! Όσο για το πάθος που υπήρχε, αυτό αποτυπώνεται και στην συλλογή των ριμπάουντ: 24 - 36. Μοναδική παραφωνία των φιλοξενούμενων ήταν το κράτημα της μπάλας για πολύ ώρα από τον play maker και η περιορισμένη δίχως μπάλα κίνηση. Η εικόνα αυτή λογικά θα επέφερε διπλό στο ΟΑΚΑ, αλλά ο "παράγοντας" Διαμαντίδης έγειρε την πλάστιγγα. Ο διεθνής γκαρντ των πρασίνων ξεκολλούσε την ομάδα όποτε βρισκόταν σε δύσκολη θέση με προσωπικές ενέργειες, κέρδιζε με την οξυδέρκειά του φάουλ για εύκολους πόντους, έκλεβε μπάλες και σε τελική ανάλυση τα έκανε όλα. Αν μη τι άλλο επικαιροποιείται και η αλησμόνητη δήλωση του Ομπράντοβιτς, όταν στα πλαίσια αγώνα Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού δέχθηκε ερώτηση για ευνοϊκή διαιτητική μεταχείριση, όπου υποστήριξε ότι "κύριοι εγώ έχω τον Διαμαντίδη...". Ας ελπίσουμε οι διαιτητικές αποφάσεις να μην επισκιάζουν και να υποκαθιστούν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Είναι κρίμα...