Ο Άρης τα κατάφερε, εν τέλει, να κάμψει την αντίσταση των Λιθουανών, σ' ένα παιχνίδι που πέρασε από χίλια κύματα. Είναι γεγονός ότι η εξέλιξη του αγώνα μέχρι και το τρίτο δεκάλεπτο αντικατόπτριζε όλα τα αρνητικά στοιχεία της ομάδας από την μέχρι τώρα παρουσία της σ' όλες τις διοργανώσεις: αμφισβήτηση, άγχος, αργές αντιδράσεις.Με δεδομένο το ότι η Σιαουλιάι δεν αποτελεί κανένα μεγαθήριο του μπασκετικού κόσμου, η αναμέτρηση έμοιαζε να είναι εξαρχής κακός Άρης vs Άρη. Ο διαγωνισμός τριπόντων είχε για άλλη μια φορά περίοπτη θέση στο μενού των Θεσσαλονικιών, ενώ η αμυντική προσήλωση αποτελούσε τροχοπέδη στην προσπάθεια για επιβολή του επιθυμητού ρυθμού. Σε ένα σκηνικό σύγχησης και με τα φαντάσματα του παρελθόντος να ετοιμάζονται να κάνουν την εμφάνισή τους, το χειρόφρενο ανέλαβε να λύσει ο Νίκος Αργυρόπουλος. Ο Πατρινός play maker με την αγωνιστική του παρουσία, πέρα από το γεγονός ότι ανέτρεψε τα δεδομένα και ουσιαστικά κλείδωσε τη νίκη, προσωποποίησε όλα όσα θέλει να βλέπει ένας φίλαθλος από την αγαπημένη του ομάδα: ένταση, πάθος, φιλότιμο, απόδοση στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων. Γιατί τι να τον κάνεις τον παικταρά που είναι προκλητικά αδιάφορος και αρνείται μέχρι και να χαμηλώσει στην άμυνα... Άξιος, λοιπόν, σημαιοφόρος μιας νίκης υποθήκης για την πρωτιά του ομίλου ο Αργυρόπουλος, με παραστάτες τους Χατζηβρέττα (κυρίως με προσωπικές ενέργειες) και Κακιούζη, που αποτίναξαν τα βαρίδια της αμφισβήτησης και πήραν την ομάδα πάνω τους. Κακά τα ψέμματα, ο Άρης και οι ίδιοι οι παίκτες χρειάζονταν μια "εικοσαρίζουσα" επικράτηση και ιδίως με τον τρόπο που αυτή ήρθε, προκειμένου να ορθοποδήσουν. Νομίζω ότι είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τραβήξουν μια κόκκινη γραμμή και να πορευθούν με νέα διάθεση και ψυχολογία προς την επίτευξη των στόχων.
ΥΓ: Από τον τρόπο πανηγυρισμού Κακιούζη - Ντικούδη, έχω την εντύπωση ότι λύθηκε η όποια παρεξήγηση.
