Η ζωή μετά τα 34... Σαρούνας Γιασικεβίτσιους

Πολύ ηλεκτρονικό μελάνι έχει χυθεί σε αθλητικά sites, fora και blogs για την υπόθεση του Βασίλη Σπανούλη. Όχι άδικα. Το που θα συνεχίσει την καριέρα του ένας από τους καλύτερους Ευρωπαίους guard είναι σίγουρα ένα πολύ ελκυστικό θέμα. Στον αντίποδα, στα ψιλά έχει περάσει το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός άφησε ελεύθερο τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους... Ο Παναθηναϊκός είχε την option είτε να αφήσει ελύθερο τον Σάρας -με καταληκτική ημερομηνία την 20η Ιουνίου- καταβάλοντάς του 500.000 ευρώ, είτε να τον κρατήσει για ένα χρόνο ακόμα στο ρόστερ του με απολαβές ύψους 1,5 εκ. ευρώ. Η επιλογή της πρώτης περίπτωσης από τον ΠΑΟ έφτανε και περίσσευε για να γραφτεί ότι το κεφάλαιο ΠΑΟ και Σάρας έκλεισε οριστικά. Είναι όμως έτσι;

Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω καμία "ειδική" πληροφόρηση. Το μόνο που θα αποπειραθώ θα είναι μια λογική (ή λογικοφανή) προσέγγιση στα πράγματα. Το καλοκαίρι του 2007 ο ΠΑΟ προέβη σε μια από τις σημαντικότερες μεταγραφές της ιστορίας του. Μεταγραφή συνάμα ουσίας και εντυπώσεων. Κι αν η ουσία εξαντλούνταν στις μπασκετικές ικανότητες του Σάρας, με τις εντυπώσεις δεν ήταν τόσα απλά τα πράγματα. Πέρα από την αύρα του superstar που έφερνε ο Λιθουανός στο ΟΑΚΑ, ταυτόχρονα η απόκτησή του από τον Παναθηναϊκό αποτελούσε μια επικοινωνιακή ήττα μεγατόνων για τον "αιώνιο" αντίπαλο. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων εκείνης της περιόδου καταδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Ο Σάρας μέσα σε αυτήν την τριετία δεν είχε ούτε εύκολη, ούτε ευθύγραμμη πορεία. Τα στοιχήματα του Ομπράντοβιτς στην αρχή της συνύπαρξης πολλά: Θα μπορούσε να χαλιναγωγήσει τον Λιθουανό και να τον κάνει γρανάζι της ομάδας; Θα διατηρούνταν οι ισσοροπίες στο ρόστερ με ένα τόσο μεγάλο συμβόλαιο που έπεσε στο ΟΑΚΑ κυριολεκτικά με αλεξίπτωτο;

Ο Γιασικεβίτσιους την πρώτη χρονιά ξεκίνησε νωθρά. Στους τελικούς, όμως, απέδειξε ότι μπορεί ουσιαστικά να προσφέρει. Την επόμενη χρονιά πήρε από το χέρι τον ΠΑΟ στα κρίσιμα, του έδωσε -μαζί με τον Σπανούλη και τον Πέκοβιτς- το τρόπαιο της Ευρωλίγκα και ξαναδιακρίθηκε στους τελικούς. Φέτος, ο τραυματισμός του τον κράτησε αρκετούς μήνες εκτός παρκέ και η επιστροφή του κάθε άλλο από εύκολη ήταν. Στους τελικούς πάλι έδειξε δείγματα του τεράστιου μπασκετικού ταλέντου και iq του.

Ο ΠΑΟ, αναμφισβήτητα, κέρδισε πολλά από τον Σάρας. Πέρα από την λάμψη που χρειάζεται μια πρωταθλήτρια ομάδα και που της την προσδίδουν οι superstars, συνδύασε ουσία και θέαμα. Ο Σάρας έβαλε το "εγώ" του να υπηρετήσει το "εμείς", γράφουν πολλοί. Δεν συμφωνώ. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε. Το τρίποντό του από τα 9 μέτρα στον περσινό τρίτο τελικο του ΣΕΦ έφερε φαρδιά πλατιά την εγωιστική υπογραφή του μεγάλου Λιθουανού. Ο Ομπράντοβιτς κατάλαβε ότι το "αθλητικό εγώ" του Σάρας είναι πολύ μεγάλο για να υποταχθεί έτσι απλά. Και έκανε κάτι πολύ δύσκολο. Αντί να επιμείνει στην υποταγή, διάλεξε τη συμπόρευση. Τα αγωνιστικά "θέλω" Σάρας και ΠΑΟ έπρεπε να συμβαδίσουν και όχι να υποταχθεί το ένα στο άλλο. Όπερ και εγένετο. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Σάρας ουσιαστικά "ξεγελώντας" τον. Ίσως μέχρι και ο ίδιος ο Σαρούνας να ξαφνιαζόταν μερικές φορές με τον εαυτό του, βλέποντάς τον να προσπαθεί (ανεπιτυχώς τις περισσότερες φορές) στην άμυνα. Στα κρίσιμα, όμως, μιλούσε το "κρύο αίμα από τη Βαλτική".

Ο ΠΑΟ κέρδισε από τον Σάρας, όταν κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να προσπαθήσει να αλλοιώσει τη φυσιογνωμία αυτού του μεγάλου παίκτη. Κι όταν η ανάγκη να γίνει αυτό ήταν επιτακτική (πιέζοντάς τον), ο Ζοτς του έδινε την μπάλα στα κρίσιμα δείχνοντάς του εμπιστοσύνη.

Και τι γίνεται με το μέλλον; Τα δεδομένα είναι τα εξής: Ο Ομπράντοβιτς τον θέλει και ο Σάρας θέλει να μείνει. Όχι μόνο για λόγους αγωνιστικούς. Είναι γνωστό ότι περιμένει παιδί από την Ελληνίδα σύντροφό του κάτι που θα παίξει σίγουρα ρόλο στην τελική απόφασή του. Ο ΠΑΟ θα διαπραγματευτεί μαζί του από την αρχή. Πολλά, βέβαια, θα εξαρτηθούν και από την φυσική του κατάσταση. Αυτό, όμως, σίγουρα είναι σε θέση να το εκτιμήσει το ιατρικό team του ΠΑΟ πριν τον υπογράψει. Το μόνο που χρειάζεται είναι η πρόταση να μην προσβάλει τον αθλητικό εγωισμού του Σάρας. Ένας παίκτης αυτού του βεληνεκούς, ίσως έχει και μια -δικαιολογημένη σε κάποιο βαθμό- οικονομική ματαιοδοξία. Αν βρεθεί η χρυσή τομή, Ο Σάρας θα κλείσει την καριέρα του στο τριφύλλι.

Τον χρειάζεται, όμως, ο Παναθηναϊκός; Ο Γιασικεβίτσιους είτε παίζει 5, είτε 20 λεπτά έχει κάτι -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια- που τον ξεχωρίζει από όλη την αφρόκρεμα των παικτών που παίζουν στην Ευρώπη. Αντίπαλός του είναι μόνο ο κακός του εαυτός. Σ αυτήν την κατηγορία, αυτή τη στιγμή, ανήκει μόνο ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο και (προσεχώς) ο Μίλος Τεόντοσιτς. Άλλωστε, το "απρόβλεπτο" που δίνει ο Σαρούνας στην ομάδα είναι κι αυτό ένα σύστημα -αν, βέβαια, αξιοποιείται σωστά-. Ο Ομπράντοβιτς δεν άργησε να το καταλάβει. Ελπίζω το ίδιο να συμβεί και με την διοίκηση.