Mind the gap...

Εδώ και λίγες μέρες ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις για τη σεζόν 2009-2010. Πιστεύοντας ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για μια αποτίμηση, θα επιχειρήσουμε μια αναψηλάφηση στα πεπραγμένα της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Έχει ανοίξει ήδη η κουβέντα για τον τελικό χαρακτηρισμό: Επιτυχία ή αποτυχία; Είναι εύκολη η απάντηση στο ερώτημα; Ας πάρουμε από την αρχή τα δεδομένα.

Η σεζόν άρχισε κάτω από την επήρεια της μέθης του triple crown. Ο στόχος, όμως, παρέμεινε ο ίδιος: "Πάμε για το repeat"! Ο ΠΑΟ ταλανίστηκε από τραυματισμούς -που σίγουρα συνέβαλαν στο ντεφορμάρισμά του στα κρίσιμα-, έχασε το Κύπελλο από τον καλύτερο Ολυμπιακό, αποκλείστηκε από την Ευρωλίγκα. Στο τέλος κατέκτησε το πρωτάθλημα. Ένα πρωτάθλημα που η αίγλη του επισκιάστηκε από τα θλιβερά γεγονότα που -αυτή τη φορά- έλαβαν χώρα στο ΣΕΦ.

"Η ομάδα αυτή είναι φτιαγμένη για να διεκδικεί κάθε χρόνο και τους τρεις τίτλους". Αυτό είναι το μότο που επαναλαμβάνουν μονότονα διοίκηση, προπονητές, παίκτες, φίλαθλοι. Και αν οι τρεις πρώτοι το εννοούν ακριβώς όπως το λένε, οι φίλαθλοι πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται τη φράση. Η αιτία; Μα η αντικατάσταση του ρήματος από "διεκδικεί" σε "κατακτά". Είναι δυνατόν αυτό στο μπάσκετ; Όχι βέβαια! Αλλά η λογική τις περισσότερεςε φορές δε συμβαδίζει με την εξέδρα.

Αν επεκτείναμε την παραπάνω παρατήρηση στη φετινή χρονιά, θα αδικούσαμε τους φίλους του ΠΑΟ. Είναι αλήθεια ότι με την παρουσία τους στο ΟΑΚΑ, όταν η ομάδα παρέπεε, έδειξαν πρωτοφανέρωτη ωριμότητα. Αντάξια της ομάδας τους.

Για την αγωνιστική εικόνα έχουν γραφτεί πολλά. Η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός στο μεγαλύτερο μέρος της σεζόν δεν έπαιξε καλό μπάσκετ. Οι απουσίες είναι μια καλή δικαιολογία. Μια ομάδα που έχει μάθει να λειτουργεί σαν μηχανή χρειάζεται όλα τα γρανάζια της. Αρκεί, όμως, η επίκληση των τραυματισμών; Ο ΠΑΟ έκανε δύο προσθήκες: Αρχικά τον Γκόλεματς και έπειτα τον Μάρκους Χάισλιπ. Για διαφορετικούς λόγους αμφότεροι αποχώρησαν για να δικαιώσουν την κακή παράδοση του ΠΑΟ στις μεταγραφές που γίνονται εν τω μέσω των αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ο Ομπράντοβιτς θύμισε σε εμάς τους αιθεροβάμονες ότι δεν έχει μαγικό ραβδάκι. Η ενσωμάτωση των παικτών δεν είναι μόνο δικό του θέμα. Απαιτεί σκληρή δουλειά, μυαλό, θέληση. Άλλωστε, όταν δημιουργείς μια μηχανή, πρέπει να ξέρεις εκ των προτέρων ότι αυτή δεν μπορεί να είναι συμβατή με όλα τα "εξαρτήματα" που κυκλοφορούν στην αγορά. Οι περίφημοι, λοιπόν, αυτοματισμοί ενίοτε έχουν και τίμημα. Το τίμημα της ασυμβατότητας.

Επίσης, για πρώτη φορά στον Παναθηναϊκό μετά από πολλά χρόνια, δημιουργήθηκαν σκιές στα αποδυτήρια. Για το κλίμα αυτό σίγουρα δεν ευθύνεται η λογική της μηχανής. Άλλωστε γρανάζια, πύροι και πιστόνια δεν ξέρουν από "αισθήματα". Ξέρουν οι άνθρωποι όμως. Και οι παίκτες είναι πρώτα απ όλα τέτοιοι. Οι παλινωδίες στο θέμα Γιασικεβίτσιους αναφορικά με τις αλλαγές του ρόστερ σε Α1 και Euroleague, τα μπουζούκια, η θρυλούμενη έφοδος του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στα αποδυτήρια συνεπικουρούμενη από το γνωστό πρωτοσέλιδο, η ανακοίνωση του "παικταρά απο το ΝΒΑ" δεν θα μπορούσαν να μην επηρεάσουν το κλίμα μέσα στην ομάδα. Ο Ομπράντοβιτς εξέφρασε ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του σε μια προσπάθεια να υπένθυμίσει προς όλες τις κατευθύνσεις ότι αυτός κάνει κουμάντο.

Η ομάδα λίγο πριν τα play-off, αλλά κυρίως κατά τη διάρκειά τους, άρχισε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Ο Παναθηναϊκός άρχισε να παίζει ελκυστικό μπάσκετ και να μοιράζει κατοστάρες σε συμπαθείς μεν, αδύναμους δε αντιπάλους. Και η αδυναμία των αντιπάλων ήταν ένας λόγος που αυτή η ανάκαμψη ίσως υποτιμήθηκε από τον αιώνιο αντίπαλο.

Στους τελικούς ο ΠΑΟ πήγε με την πλάτη στον τοίχο. Έπρεπε πάση θυσία να κερδίσει. Αν τα κατάφερε είναι γιατί ο αθλητικός εγωισμός της ομάδας είναι υπέρτερος του αθροίσματος των εγωισμών των παικτών της. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στον 3ο τελικό. Εκεί όπου η κρινόταν το μέγεθος του κενού διασήματος ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία. Για πολλούς το μέγεθος αυτό μετριέται σε πόντους. Και εδώ έχουν υπάρξει ποικίλες αναγνώσεις: 7 που δεν έπρεπε να μετρήσουν; 14 της διαφοράς; 2 του καλαθιού του Σάρας; Ευτυχώς δύσκολη η απάντηση. Και λέω ευτυχώς γιατί το μπάσκετ δεν είναι μαθηματικά.

"Mind the gap between the train and the platform"
Ο Ομπράντοβιτς γέμισε το κενό μεταξύ του κλυδωνιζόμενου τραίνου και της πλατφόρμας του πρωταθλήματος με την ψυχική υπεραξία που πήρε από τους πάικτες του. Πατώντας πάνω της πέρασε από την αποτυχία στην επιτυχία. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να γίνεται επ αόριστον. Ο Ολυμπιακός του χρόνου θα επιχειρήσει νέο "ρεσάλτο" για την κατάκτηση των σκήπτρων πιο οργανωμένα, με περισσότερο πείσμα.
Mind the gap between success and failure θα τους υπενθυμίσει...
Τελικά ο ΠΑΟ κέρδισε το πρωτάθλημα λόγω εξωαγωνιστικών παραγόντων. Όχι, προς θεού, δεν μιλώ για διαιτησίες. Απλώς ήτανε κάτι παραπάνω από τη συνισταμένη των ικανοτήτων των συντελεστών του, γι αυτό και ο χαρακτηρισμός "εξωαγωνιστικοί". Γιατί φέτος δεν έφτανε αυτό. Έπρεπε να γίνει η υπέρβαση και έγινε. Η επιτυχία, όμως, δεν πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται στην καρδιά, την ψυχή και σε άλλα τέτοια πομπώδη. Για να μην απειλείται πρέπει να βασίζεται σε στέρεα και καθαρή αγωνιστική ανωτερότητα όλη τη χρονιά. Άλλωστε οι "μηχανές" δεν ξέρουν από αισθήματα.

ΥΓ. Ευχαριστώ τους συντελεστές του blog για την δυνατότητα που μου δίνουν να συνδράμω στην προσπάθειά τους. Καλό μπασκετικο καλοκαίρι σε όλους (κόντρα στις ...βουβουζέλες)