Λένε ότι το πρώτο βήμα για να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα είναι η παραδοχή του. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, αυτό το βήμα έμελλε να είναι και το τελευταίο. Ο Άρβιντας Ματσιγιάουσκας έπειτα από αλλεπάλληλες προσπάθειες, προκειμένου να ξεπεράσει τα χρόνια προβλήματα τραυματισμών και να επιστρέψει στην αγωνιστική δράση, εγκατέλειψε την μάχη και έβαλε τίτλους τέλους στην καριέρα του στο παρκέ, παραδεχόμενος ότι δεν μπορεί άλλο.
Με μια λιτή δήλωση υποστήριξε ότι "η επαγγελματική μου καριέρα έλαβε τέλος. Ωστόσο, δεν θέλω να απομακρυνθώ από το άθλημα και γι' αυτό ίσως προσπαθήσω στην προπονητική". Ένας από τους τελευταίους φονικούς σουτέρ αποχαιρετά την αγωνιστική δράση και αφήνει να αιωρείται το μετέωρο ερώτημα "που θα μπορούσε να φτάσει αν ήταν απολύτως υγιής". Τελικά ο τραυματισμός του στον αχίλλειο σε εκείνο το καταραμένο φιλικό επί ιταλικού εδάφους έβαλε τις βάσεις για την οριστική αγωνιστική ημερομηνία λήξης του Μάτσας. Μετά σαν ντόμινο ακολούθησαν ένα κάρο τραυματισμοί.
Ηγέτης ή φυγόπονος;
Ατομιστής ή ομαδικός;
Τρελός ή ιδιαίτερος;
Μπεκρής ή νηφάλιος;
Όπως και να έχει, θα σε θυμόμαστε με νοσταλγία παικταρά!
ΥΓ: Δεν θα ξεχάσω ποτέ το περιστατικό, όπου φίλος οδηγώντας στο Κολωνάκι, πήγε να πατήσει τον φρεσκοτραυματισμένο Μάτσας. Σταματώντας σε σήμα "ΣΤΟΠ" κοίταξε προς την μεριά, όπου περνάνε αυτοκίνητα και αφού δεν είδε κάποιο όχημα να έρχεται από τον κάθετο δρόμο έβαλε πρώτη για να ξεκινήσει. Ξαφνικά όμως, είδε από την αντίθετη μεριά, τον Μάτσας να προσγειώνεται πάνω στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου και με την πατερίτσα υψωμένη να χαιρετά γελώντας. Είναι τρελός ο Λιθουανός.
