Retro συνέχεια και σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια κάτι τύποι έβαζαν την ΑΕΚ και το ελληνικό μπάσκετ στον ευρωπαϊκό χάρτη, κατακτώντας την πρώτη ευρωκούπα (Κύπελλο Κυπελλούχων), όταν και νίκησαν την Σλάβια Πράγας με 89-82. Μπορεί για τις νεώτερες γενιές το γεγονός να μην προκαλεί δέος, ωστόσο πρόκειται για μια ιστορική επιτυχία, η αύρα της οποίας έχει φυλακιστεί σε κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, βίντεο με απαίσιο φωτισμό και την φωνή του Βασίλη Γεωργίου που μετέδιδε τον αγώνα. Το ειδικό βάρος της συγκεκριμένης διάκρισης, θα μπορούσε, ίσως, να τοποθετηθεί στη ζυγαριά μόνο δίπλα σε επιτυχίες ορόσημα για τον ελληνκό αθλητισμό (αναγέννηση του στίβου με το χρυσό της Πατουλίδου το '92 ή αν προτιμάτε τον χώρο μας, το χρυσό του Ευρωμπάσκετ το '87), προκειμένου να υπάρξει ισορροπία.
Αν και έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές για τα κατορθώματα των τότε ηρώων (Αμερικάνος, Τρόντζος, Ζούπας, κλπ) και εντυπωσιάζομαι από το πάθος με το οποίο περιγράφουν τις συγκλονιστικές στιγμές όσοι έζησαν την ομάδα και την πορεία της, εξακολουθώ να είμαι θυμωμένος. Γράφοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα δεν μπορώ να προσπεράσω το γεγονός ότι η σημερινή ΑΕΚ φυτοζωεί και ότι η συγκεκριμένη επέτειος δείχνει την γύμνια των κιτρινόμαυρων σε αγωνιστικό επίπεδο. Στην έδρα, όπου αγωνίζεται η ομάδα δεν θα σταθώ, μιας και στο πρόσφατο παρελθόν σε κλουβί αγωνιζόταν, αλλά το ρόστερ είχε παίκτες όπως ο Ρολάντο Μπλάκμαν, ο Νάσος Γαλακτερός, ο Κώστας Παταβούκας. Πλέον μόνο ο Δημήτρης Παπανικολάου ξεχωρίζει από την υπόλοιπη μετριότητα... Δυστυχώς μόνο τέτοιες αναμνήσεις συντηρούν το σύγχρονο μπασκετικό οπαδικό φρόνημα των ΑΕΚτσήδων και αυτό είναι πραγματικά κρίμα.
Όχι το κείμενο δεν θα τελειώσει με τις καθιερωμένες ευχές για ένα καλύτερο αύριο. Άλλωστε, σιχαίνομαι τα γλυκανάλατα κλισέ. Αντ' αυτού προβάλλεται βίντεο από την ιστορική εκείνη βραδιά του Απρίλη.
Αν και έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές για τα κατορθώματα των τότε ηρώων (Αμερικάνος, Τρόντζος, Ζούπας, κλπ) και εντυπωσιάζομαι από το πάθος με το οποίο περιγράφουν τις συγκλονιστικές στιγμές όσοι έζησαν την ομάδα και την πορεία της, εξακολουθώ να είμαι θυμωμένος. Γράφοντας αυτό το μικρό αφιέρωμα δεν μπορώ να προσπεράσω το γεγονός ότι η σημερινή ΑΕΚ φυτοζωεί και ότι η συγκεκριμένη επέτειος δείχνει την γύμνια των κιτρινόμαυρων σε αγωνιστικό επίπεδο. Στην έδρα, όπου αγωνίζεται η ομάδα δεν θα σταθώ, μιας και στο πρόσφατο παρελθόν σε κλουβί αγωνιζόταν, αλλά το ρόστερ είχε παίκτες όπως ο Ρολάντο Μπλάκμαν, ο Νάσος Γαλακτερός, ο Κώστας Παταβούκας. Πλέον μόνο ο Δημήτρης Παπανικολάου ξεχωρίζει από την υπόλοιπη μετριότητα... Δυστυχώς μόνο τέτοιες αναμνήσεις συντηρούν το σύγχρονο μπασκετικό οπαδικό φρόνημα των ΑΕΚτσήδων και αυτό είναι πραγματικά κρίμα.
Όχι το κείμενο δεν θα τελειώσει με τις καθιερωμένες ευχές για ένα καλύτερο αύριο. Άλλωστε, σιχαίνομαι τα γλυκανάλατα κλισέ. Αντ' αυτού προβάλλεται βίντεο από την ιστορική εκείνη βραδιά του Απρίλη.
