Η "επιδημία" των...διαβατηρίων

Πώς θα σας φαινόταν άραγε η ιδέα ενός ελληνοποιημένου Αμερικανού να φοράει τη φανέλα της εθνικής μας ομάδας; Εμένα προσωπικά με..."χαλάει" ιδιαίτερα ένα τέτοιο ενδεχόμενο! Βέβαια τις δικές μου απόψεις, δε φαίνονται να τις ενστερνίζονται ιδιαίτερα οι εθνικές μπασκετικές ομοσπονδίες της Ευρώπης. Το φαινόμενο της απόκτησης ευρωπαϊκών διαβατηρίων από Αμερικανούς έχει πάρει πλέον διαστάσεις "επιδημίας" στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ενόψει μάλιστα και του επερχόμενου Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Ένα κοινοτικό διαβατήριο θεωρείται "μάννα εξ ουρανού" από πολλούς Αμερικανούς παίκτες, αφού έτσι αποκτούν σαφές πλεονέκτημα στην εύρεση εργασίας. Έτσι τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι εξ αυτών βαφτίζονται μέσα σε μια νύχτα Σκοπιανοί, Πολωνοί, Βόσνιοι και δε ξέρω και εγώ τι άλλο, με αντάλλαγμα βέβαια τις υπηρεσίες τους στην αντίστοιχη εθνική ομάδα.

Αυτή η ιστορία βέβαια δεν είναι τωρινή. Η καινοτομία ανήκει στους Γάλλους, οι οποίοι κάποτε όποιον Αφρικανό των αποικιών τους έβλεπαν να "σκάει" μπάλα μπάσκετ τον έβαζαν να παίξει στην εθνική τους ομάδα. Ποιοι; Οι Γάλλοι, οι οποίοι το 1989 μπλόκαραν τη συμμετοχή του Τζον Κόρφα με την ελληνική ομάδα στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ ως δήθεν αντικανονική! Τη δεκαετία του '90, ακόμα και παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ ακολούθησαν αυτή τη μόδα. Πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό οι Μάικλ Σμιθ και Τζόνι Ρότζερς που έπαιξαν για λογαριασμό της Ισπανίας καθώς και ο Νταν Γκέι που αγωνίστηκε με τα ιταλικά εθνικά χρώματα. Οι Ισπανοί μάλιστα είναι έτοιμοι να κάνουν ένα νέο μεγάλο κόλπο. Φήμες αναφέρουν πως ο Μπραντ Όλεσον της Φουενλαμπράδα ετοιμάζεται να αποκτήσει ισπανικό διαβατήριο, ώστε να καλύψει την πολύ πιθανή απουσία του Ναβάρο από το Ευρωμπάσκετ. Στην περίπτωση των Γερμανών τα πράγματα ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Οι παράγοντες της "nationalmanschaft" κατάφεραν να ανακαλύψουν γερμανικές ρίζες σε παίκτες που αγωνίζονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού! Έτσι έντυσαν με τα χρώματα της εθνικής τους ομάδας τόσο τον ψηλόλιγνο "γίγαντα" Σον Μπράντλεϋ όσο και τον άσο των Κλίπερς Κρις Κέιμαν.

Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης μπήκαν και αυτές στο "χορό". Και πλέον είναι αυτές που τον σέρνουν πρώτες! Με πρώτους από όλους τους "γείτονες" Σκοπιανούς οι οποίοι πρέπει να είναι...περήφανοι για το "αναπτυξιακό" τους πρόγραμμα: Μάσεϋ, Γουίλκινσον, Στακ και Φλέτσερ είναι τα μέχρι τώρα επιτεύγματά τους. Από κοντά ακολουθούν οι Βούλγαροι, οι οποίοι ανακάλυψαν στην Αμερική μερικούς από τους απογόνους του...τσάρου Σαμουήλ, τους Τζάαμπερ, Κλάρκ, Μπλάκνεϋ και Τζάκσον καθώς και οι Βόσνιοι με τους Ντόμερκαντ, Καστλ και Μπρέμερ. Ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 2009, έντονα απειλητικές διαθέσεις εμφανίζουν οι Πολωνοί. Κελάτι, Λόγκαν και Ντικάου μέχρι στιγμής ενώ βολιδοσκοπείται και ο άσος των Μπλέιζερς Τζόελ Πριτζμπίλα, τον οποίο όμως διεκδικούν και οι...συνήθεις ύποπτοι Γερμανοί. Υπάρχουν αρκετές ακόμα περιπτώσεις "νεοφώτιστων" ανατολικοευρωπαίων που μου έρχονται στο μυαλό όπως οι Ουίτφιλντ (Τσεχία), Κουκ (Μαυροβούνιο), Μακ Ντόναλντ (Σλοβενία), Ουίλιαμς (Γεωργία) και άλλοι πολλοί. Ποιος θα μπορούσε όμως πριν από 20 χρόνια να φανταστεί, πως ένας Αμερικανός θα αγωνιζόταν με την...εθνική Ρωσίας; Ήταν γύρω στο 2005 όταν ο Αμερικανός γκαρντ της ΤΣΣΚΑ Τζέι Αρ Χόλντεν παρακολουθούσε την προπόνηση της εθνικής ομάδας της Ρωσίας παρέα με τον πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. "Πως σου φαίνεται η ομάδα μας;", ρώτησε ο Πούτιν τον πρώην άσσο της ΑΕΚ. "Καλή", απάντησε ο Χόλντεν. "Μας λείπει όμως ένα πόιντ γκαρντ, θα ήθελες να παίξεις;", πρότεινε ο Πούτιν. Έτσι λέει ο "μύθος" πως έγινε το "προξενιό" με τον Χόλντεν και την εθνική Ρωσίας, για να ακολουθήσουν οι περιπτώσεις του Τράβις Χάνσεν και της Μπέκυ Χάμμον, η οποία αγωνίστηκε με τη γυναικεία ομάδα της χώρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.

Η FIBA δε μπορεί να σταματήσει αυτήν την κατάσταση, αφού τα διαβατήρια μοιράζονται με ευθύνη των κυβερνήσεων. Ως αντισταθμιστικό μέτρο, έχει περιορίσει τον επιτρεπόμενο αριθμό των νατουραλιζέ παικτών σε έναν για κάθε εθνική ομάδα. Ένας περιορισμός που δεν πρόκειται να καταργηθεί, παρόλο που κάποιες ομοσπονδίες πίεσαν προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσον αφορά τη δική μας ομοσπονδία, μέχρι στιγμής στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Αν εξαιρέσει κανείς την υπόθεση Τσακαλίδη, ποτέ άλλοτε η ΕΟΚ δεν αναζήτησε ενίσχυση από "ξένο" παράγοντα, αν και θα μπορούσε την εποχή όπου γέμισαν οι ελληνικές ομάδες με "εξώγαμα" από την πρώην Γιουγκοσλαβία (Τόμιτς, Τάρλατς, Γιέλιτς, Πετσάρσκι κ.α.) να το πράξει άνετα. Οι περιπτώσεις των Ελληνοαμερικανών Γκάλη, Κόρφα, Στεργάκου άλλα και των Κουφού και Καλάθη είναι σίγουρα διαφορετικές από αυτές που προαναφέραμε, αν και κάποιοι έχουν τις ενστάσεις τους για μερικές από αυτές. Πάντως εγώ προσωπικά χαίρομαι που η ελληνική ομάδα αποτελείται από αμιγώς ελληνόπουλα τα τελευταία χρόνια, από παιδιά που έμαθαν το μπάσκετ στην Ελλάδα. Χαίρομαι επίσης που και άλλες παραδοσιακές σχολές του ευρωπαϊκού μπάσκετ (Σερβία, Κροατία, Λιθουανία) ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Άλλωστε ο ρόλος της ομοσπονδίας κάθε χώρας είναι η προαγωγή του αθλήματος και η αξιοποίηση του εγχώριου αθλητικού προϊόντος και όχι το "κυνήγι" διακρίσεων, μεταλλίων και τροπαίων με κάθε μέσο και τρόπο. Ελπίζω μόνο να συνεχιστεί αυτό και στο μέλλον όσον αφορά τη δική μας ομάδα.