Αυτές οι μέρες οπωδήποτε είναι αφιερωμένες στην προσπάθεια των δύο αιωνίων που συγκρούονται μεθαύριο στο φάιναλ 4 του Βερολίνου με έπαθλο τη συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκας. Εντωμεταξύ όμως, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, η ιστορία συνεχίζει να γράφεται. Οι Σαν Αντόνιο Σπερς είναι από τα ξημερώματα και επίσημα εκτός πλέι οφ, καθώς υπέστησαν και την τέταρτη ήττα τους από τους Ντάλας Μάβερικς, τη δεύτερη μάλιστα μέσα στο "AT&T Center", αποχαιρετωντας τη σειρά από τον πρώτο γύρο. Είναι η πρώτη φορά εδώ και 9 χρόνια που τα "σπιρούνια" εγκαταλείπουν την ποστ σίζον τόσο νωρίς. Τελευταία φορά ήταν το 2000, όταν έπεσαν πάνω στους Λέικερς, που μόλις άρχιζαν την μίνι-δυναστεία τους με τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (2000, 2001, 2002).Από το 2001 και μετά, τη χρονιά δηλαδή που η ομάδα του Τέξας κατακτούσε το δεύτερο δαχτυλίδι της ιστορίας της, ελάχιστα άλλαξαν και η φθορά του χρόνου έκανε κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία της. Ο σούπερ σταρ της ομάδας Τιμ Ντάνκαν κοντέυει πλέον τα 33, ο βασικός σμολ φόργουορντ Μπρους Μπόουεν έχει κλεισμένα τα 36, ο σέντερ Κερτ Τόμας επίσης, ενώ και ο Φαμπρίτσιο Ομπέρτο βαδίζει σιγά σιγά προς τα 34. Ο πάγκος της ομάδας δεν δείχνει να είναι σε καλύτερη κατάσταση, αποτελούμενος από τον 33χρονο Ζακ Βον, τον 35άρη Μάικλ Φίνλεϊ και τον 31 ετών Ίμε Ουντόκα. Η εμπειρία όλων αυτών των παικτών έδωσε στην ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς την τρίτη θέση στην κανονική διάρκεια στην δυτική περιφέρεια, αλλά τα γηρατειά και η έλλειψη φρεσκάδας έκαναν τις δυνάμεις των υπερήλικων Σπερς (με διαφορά η γηραιότερη ομάδα του πρωταθλήματος) να τους εγκαταλείψουν πολύ πριν έρθει η ώρα για τα πραγματικά τεστ.
Ο Τόνι Πάρκερ στα 26 του δείχνει ο μοναδικός ώριμος παίκτης αυτής της ομάδας, αλλά και ο Γάλλος δεν θα μπορεί να μάχεται ολομόναχος για πάντα. Με εξαιρετικές εμφανίσεις κατά τη διάρκεια της σεζόν, αλλά και με προσωπικό του σόλο στο δεύτερο παιχνίδι, το μοναδικό στο οποίο οι Σπερς αναδείχθηκαν νικητές, ήταν ο εξέχων από ένα σύνολο που έδειχνε να είναι έρμαιο της φθοράς του χρόνου και της "ακινησίας" στο ρόστερ του.
Μοναδική δικαιολογία για την παταγοδώς αποτυχημένη εκστρατεία των Σπερς στο φετινό πρωτάθλημα ήταν η απουσία του Μανού Τζινόμπιλι. Ο Αργεντίνος με την παρουσία του στο παρκέ έδινε την εντύπωση πως οι Σπερς έμοιαζαν ακόμη με ομάδα μπάσκετ και όχι με πέντε άτομα που βρέθηκαν σε ένα μπαρ και αποφάσισαν να δείρουν όλους τους θαμώνες για να περάσουν γύρο στα πλέι οφ. Αν και αυτή ήταν, κακά τα ψέματα, η συνταγή τους μέχρι και αυτή τη χρονιά. Οι διαιτητές σφύριζαν σαν... αδιάφορες πόρνες και τα φάουλ που όλος ο υπόλοιπος κόσμος έβλεπε πέρναγαν από τα μάτια τους όπως η ζωή από τα μάτια ενός ετοιμοθάνατου. Η θυματοποίηση πολλών ομάδων μάλιστα γινόταν θέμα πολλές φορές μετά το τέλος της σεζόν. Ο Μπόουεν, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς "βρώμικους" παίκτες της φουρνιάς αυτής, ευθύνεται μάλιστα για σοβαρούς τραυματισμούς πολλών παικτών με τα... αδερφίστικα κόλπα που έκανε (πόδι κάτω από σουτέρ που ήταν στον αέρα, χτυπήματα στο ύψος της μέσης κλπ) και μάλιστα λόγω της ύπουλης συμπεριφοράς του έτρωγε συχνά τις... μάπες του, με αποτέλεσμα να φαίνεται ο ίδιος ως το θύμα!
Θα αναρωτηθεί κανείς πως κατάφερε αυτή η ομάδα να μείνει ίδια για μια δεκαετία. Η απάντηση είναι αρκετά απλή. Δεν έμεινε! Φαινομενικά βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους παίκτες στο παρκέ συνέχεια, η αλήθεια όμως είναι άλλη. Ο πανούργος προπονητής των "σπιρουνιών" φρόντιζε κάθε χρονιά να φέρνει κάποιους καινούριους παίκτες, νεαρότερους σε ηλικία, οι οποίοι έπαιρναν τις ευκαιρίες τους και ενίοτε καθιερώνονταν. Οι παίκτες αυτοί είχαν ειδικούς ρόλους στο γήπεδο και η ομάδα του Σαν Αντόνιο φαινόταν σαν μια καλοστημένη μηχανή. Για παράδειγμα φέτος, ο δευτεροετής Τζορτζ Χιλ αποτέλεσε αξιόπιστη λύση πίσω από τον Τόνι Πάρκερ και καμιά φορά και στη θέση "2", ενώ ο πρώην "ερυθρόλευκος" Ρότζερ Μέισον μέτρησε αρκετά λεπτά συμμετοχής βασιζόμενος στην εξαιρετική του ικανότητα πίσω από τα 7,25 μ.
Ποιά θα είναι η επόμενη μέρα για τους γερασμένους πάλαι ποτέ πρωταθλητές; Ίσως τελικά έφτασε η στιγμή να δούμε μια μαζική έξοδο των... κουρασμένων νιάτων και την αντικατάστασή τους από νεαρούς, φιλόδοξους και με όρεξη για δουλειά παίκτες. Η δυναστεία έχει φτάσει στο τέλος της όπως και κάθε δυναστεία στο μπάσκετ, όπως και κάθε πράγμα σε αυτή τη ζωή. Το αύριο δεν μοιάζει ιδιαίτερα ευοίωνο για τους κατόχους 4 δαχτυλιδιών την τελευταία δεκαετία. Το μεθαύριο όμως; Ίσως υπάρχει λίγο φως εκεί...
