Το Ευρωμπάσκετ τελείωσε και έφτασε η ώρα για τον έλεγχο των ομάδων που συμμετείχαν σε αυτό. Θέσεις 1-4Ισπανία
Ήρθε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί του τουρνουά, με τους αστέρες της να κάνουν πασαρέλα και να διατυμπανίζουν τον ιερό σκοπό για τον οποίο πάτησαν πολωνικά χώματα. Χρυσό και τίποτα άλλο. Στο βωμό του σκοπού αυτού, μάλιστα, πιέστηκε ο Πάου Γκασόλ να μουντζώσει τους διοικούντες των Λεϊκερς, που διακριτικά τον απέτρεπαν από το να συμμετάσχει στο Ευρωμπάσκετ και να θυσιάσει το καλοκαιρινό του ρεπό. Ο Ισπανός σέντερ τραυματίστηκε και η ανησυχία πολλαπλασιάστηκε μετά την δεδομένη αποχή του Καλντερόν.
Είδαμε στο παρκέ μια ομάδα με δυο προσωπεία. Στην αρχή του τουρνουά δέχθηκε ηχηρή σφαλιάρα από τους Σέρβους, ενώ αποφεύχθηκε οριακά το κάζο από την Μεγάλη Βρετανία. Ομάδα ασύνδετη χωρίς διακριτούς ρόλους και με άμυνα χωνί. Το πρόβλημα ήταν υπαρκτό και οι παίκτες δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν την αγωνιστική φιλοσοφία που ενστερνιζόταν ο Σέρτζιο Σκαριόλο. Σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και η ήττα από τους Τούρκους στην δεύτερη φάση και άρχισαν οι γκρίνιες. Εντούτοις, το κλίμα αναστράφηκε και οι αρχές του παιχνιδιού των φούριας ρόχας προσαρμόστηκαν στα θέλω των αστεριών, μετά από σχετική συζήτηση έπειτα από πρωτοβουλία του Πάου Γκασόλ, με την Ισπανική ομοσπονδία να έχει επικουρικό ρόλο. Το ξέσπασμα ήταν ζήτημα χρόνου και τη νύφη την πλήρωσε αρχικά η Πολωνία και όλοι οι άλλοι στην συνέχεια. Άμυνες στα όρια του φάουλ επί 40 λεπτά, δαιμονιώδης ρυθμός και αυτοπεποίθηση στα μακρινά σουτ ήταν τα στοιχεία παιχνιδιού, με τα οποία συστήθηκαν οι Ισπανοί στην πλέον κρίσιμη καμπή του Ευρωμπάσκετ.
Θα θυμόμαστε την χαρακτηριστική άνεση με την οποία κατέκτησαν τον πρώτο τους ευρωπαϊκό τίτλο, τις απίστευτες συνεργασίες των Πάου Γκασόλ και Ρούντι Φερνάντεθ και την πατροπαράδοτη γκρίνια για οτιδήποτε.
Το μέλλον της ομάδας είναι συνυφασμένο με την κορυφή και της αξίζει. Η Ισπανία υποχρεούται να πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις, ιδίως όσο αγωνίζονται σε αυτήν οι αστέρες της γενιάς των 80 something. Μετά έχει ο Θεός.
Σερβία
Ήρθε ύπουλα! Ο σοφός του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ παραμύθιαζε τον κόσμο, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η ομάδα του είναι άπειρη και έχει βλέψεις μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, σύμφωνα με τις επιταγές ενός τετραετούς πλάνου που ο ίδιος προγραμμάτισε από πέρσι το καλοκαίρι. Βέβαια το καμπανάκι είχε χτυπήσει από τα φιλικά στην Ελλάδα, όταν και η Εθνική μας τα βρήκε σκούρα, παρά την διακριτική αβάντα των Ελλήνων ρέφερι, απέναντι στους πλάβι. Οι πιτσιρικάδες μπολιασμένοι από πάθος για διάκριση και αγάπη για την πατρίδα αντάμειψαν με τον καλύτερο τρόπο τον κόουτς που τους εμπιστεύτηκε.
Είδαμε στο παρκέ μια ομάδα να σφύζει από ενέργεια και ζωντάνια και στα μετόπισθεν να σπάει κόκαλα. Παλιά αγαπημένη Σερβία δηλαδή. Καθοδηγούμενη από τον ηγέτη Μίλος Τεόντοσιτς παρέσυρε στο πέρασμά της οποιονδήποτε τόλμησε να την υποτιμήσει. Απειλή από το τρίποντο, φοβερά πικ ν ρολ και ταϊσμα του ποιοτικού Νέναντ Κρστιτς συνέθεταν το επιθετικό παλμαρέ των Σέρβων. Α και κάτι ακόμη. Πολύ ψυχή...
Θα θυμόμαστε την εκπληκτική εμφάνιση του Μίλος Τεόντοσιτς στον ημιτελικό με αντιπάλους τους Σλοβένους, καθώς και το γεγονός ότι πρώτοι λάβωσαν τον ισπανικό ταύρο.
Το μέλλον της ομάδας είναι άκρως ευοίωνο. Οι νεαροί επίγονοι της χρυσής γενιάς των Τζόρτζεβιτς, Στογιάκοβιτς, Ντίβατς, Μποντίρογκα, κλπ, αφού σήκωσαν όλα τα τρόπαια με τις εφηβικές και μετεφηβικές εθνικές ομάδες της Σερβίας, διψούν και για αντρικούς τίτλους. Θα απασχολήσουν για αρκετό ακόμα καιρό τα μπασκετικά δρώμενα.
Ελλάδα
Ήρθε ως ανέτοιμη για όλα ή τελικά για μετάλλιο; Οι στόχοι και οι δυνατότητες της ομάδας ήταν συγκεχυμένοι πριν την έναρξη του Ευρωμπασκετ. Με δεδομένες τις απουσίες βασικών στελεχών και την πρόσληψη ενός νέου τεχνικού, με μπασκετικές ιδέες ριζικά αντίθετες με τον προκάτοχό του, άλλοι μιλούσαν για νέα Ντιζόν και κάποιοι άλλοι (λιγότεροι είναι οι αλήθεια) για βάθρο. Τα πρώτα παιχνίδια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και οι πειστικές εμφανίσεις δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες για να ψαλιδιστούν τα όνειρα στον επόμενο γύρο. Τελικά η Εθνική με ψυχωμένο παιχνίδι και ρεκόρ 2-1 στα παιχνίδια φωτιά έβγαλε σε όλους τους αμφισβητίες την γλώσσα και κρέμασε το χάλκινο στο στήθος.
Είδαμε στο παρκέ μισή ομάδα, καθώς την υπόλοιπη την έφαγε η μαρμάγκα του rotation. Ηγετική παρουσία του Σπανούλη και δυναμική επιστροφή του Σοφοκλή Σχορτσανίτη - των δυο κορυφαίων παικτών. Στα εύκολα ματς η Ελλάδα άνοιγε ρυθμό και με πολύ τρέξιμο καθάριζε τους αντιπάλους, χάνοντας όμως πολλά ριμπάουντ, ενώ στα δύσκολα παιχνίδια παραδόξως έπαιρνε τα ριμπάουντ αλλά τραβούσε το χειρόφρενο περισσότερο και από τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Θα θυμόμαστε τον Σοφοκλή να σκοράρει παρά τα κεφαλοκλειδώματα στον μικρό τελικό, τη νίκη επί των Τούρκων με σούπερ Σπανούλη, αλλά και το μυστήριο παιχνίδι με τους Γάλλους.
Το μέλλον της ομάδας είναι στα ψηλά στρώματα των διοργανώσεων. Το ταλέντο από τους ανερχόμενους υπάρχει και περισσεύει, αλλά έχει ενδιαφέρον αν θα ξαναδούμε Παπαλουκά και Διαμαντίδη με το εθνόσημο, μετά την κόντρα με τον Fiba Europe.
Σλοβενία
Ήρθε αποφασισμένη να κατακτήσει ένα μετάλλιο και να δείξει στην πράξη ότι έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος. Εν πολλοίς τα κατάφερε μιας και κέρδισε το πολυαναμενόμενο χιαστί παιχνίδι. Το πλήγμα των τραυματισμών, όμως, δεν επέτρεψε στους Σλοβένους να διεκδικήσουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Κρίμα.
Είδαμε στο παρκέ ομάδα με ταλέντο και αρχές. Το σύνολο του οργανωτικού τομέα έπεσε στους ώμους του Γιάκα Λάκοβιτς, ο οποίος πραγματοποίησε χωρίς βοήθεια ένα πολύ καλό τουρνουά. Αλλά αυτοί που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους ήταν οι εκπληκτικοί Νάχμπαρ και Λόρμπεκ με κινήσεις και μέσα και έξω από την ρακέτα πονοκεφάλιαζαν αντιπάλους τεχνικούς που δεν μπορούσαν να βρούνε ορθολογική φόρμουλα αντιμετώπισής τους.
Θα θυμόμαστε τον χαμένο ημιτελικό με τους Σέρβους και τον Γιαγκόντικ να πηγαίνει για βοήθεια, αφήνοντας ξεμαρκάριστο τον Τεόντοσιτς, αλλά και την λιγόψυχη συμπεριφορά τους αμέσως μετά την ήττα από την Ελλάδα, όταν και έκαναν λαμπόγυαλο τα αποδυτήρια και έψαχναν να βρούνε άλλοθι πίσω από την διαιτησία.
Το μέλλον της ομάδας οδηγεί αργά ή γρήγορα στην κορυφή. Νέοι οι περισσότεροι θα έχουν σίγουρα και άλλες προκλήσεις στο μέλλον για να στεφθούν μεταλλιούχοι.
Ήρθε ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί του τουρνουά, με τους αστέρες της να κάνουν πασαρέλα και να διατυμπανίζουν τον ιερό σκοπό για τον οποίο πάτησαν πολωνικά χώματα. Χρυσό και τίποτα άλλο. Στο βωμό του σκοπού αυτού, μάλιστα, πιέστηκε ο Πάου Γκασόλ να μουντζώσει τους διοικούντες των Λεϊκερς, που διακριτικά τον απέτρεπαν από το να συμμετάσχει στο Ευρωμπάσκετ και να θυσιάσει το καλοκαιρινό του ρεπό. Ο Ισπανός σέντερ τραυματίστηκε και η ανησυχία πολλαπλασιάστηκε μετά την δεδομένη αποχή του Καλντερόν.
Είδαμε στο παρκέ μια ομάδα με δυο προσωπεία. Στην αρχή του τουρνουά δέχθηκε ηχηρή σφαλιάρα από τους Σέρβους, ενώ αποφεύχθηκε οριακά το κάζο από την Μεγάλη Βρετανία. Ομάδα ασύνδετη χωρίς διακριτούς ρόλους και με άμυνα χωνί. Το πρόβλημα ήταν υπαρκτό και οι παίκτες δεν μπορούσαν να υιοθετήσουν την αγωνιστική φιλοσοφία που ενστερνιζόταν ο Σέρτζιο Σκαριόλο. Σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και η ήττα από τους Τούρκους στην δεύτερη φάση και άρχισαν οι γκρίνιες. Εντούτοις, το κλίμα αναστράφηκε και οι αρχές του παιχνιδιού των φούριας ρόχας προσαρμόστηκαν στα θέλω των αστεριών, μετά από σχετική συζήτηση έπειτα από πρωτοβουλία του Πάου Γκασόλ, με την Ισπανική ομοσπονδία να έχει επικουρικό ρόλο. Το ξέσπασμα ήταν ζήτημα χρόνου και τη νύφη την πλήρωσε αρχικά η Πολωνία και όλοι οι άλλοι στην συνέχεια. Άμυνες στα όρια του φάουλ επί 40 λεπτά, δαιμονιώδης ρυθμός και αυτοπεποίθηση στα μακρινά σουτ ήταν τα στοιχεία παιχνιδιού, με τα οποία συστήθηκαν οι Ισπανοί στην πλέον κρίσιμη καμπή του Ευρωμπάσκετ.
Θα θυμόμαστε την χαρακτηριστική άνεση με την οποία κατέκτησαν τον πρώτο τους ευρωπαϊκό τίτλο, τις απίστευτες συνεργασίες των Πάου Γκασόλ και Ρούντι Φερνάντεθ και την πατροπαράδοτη γκρίνια για οτιδήποτε.
Το μέλλον της ομάδας είναι συνυφασμένο με την κορυφή και της αξίζει. Η Ισπανία υποχρεούται να πρωταγωνιστεί σε όλες τις διοργανώσεις, ιδίως όσο αγωνίζονται σε αυτήν οι αστέρες της γενιάς των 80 something. Μετά έχει ο Θεός.
Σερβία
Ήρθε ύπουλα! Ο σοφός του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ παραμύθιαζε τον κόσμο, υπογραμμίζοντας σε κάθε ευκαιρία ότι η ομάδα του είναι άπειρη και έχει βλέψεις μόνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, σύμφωνα με τις επιταγές ενός τετραετούς πλάνου που ο ίδιος προγραμμάτισε από πέρσι το καλοκαίρι. Βέβαια το καμπανάκι είχε χτυπήσει από τα φιλικά στην Ελλάδα, όταν και η Εθνική μας τα βρήκε σκούρα, παρά την διακριτική αβάντα των Ελλήνων ρέφερι, απέναντι στους πλάβι. Οι πιτσιρικάδες μπολιασμένοι από πάθος για διάκριση και αγάπη για την πατρίδα αντάμειψαν με τον καλύτερο τρόπο τον κόουτς που τους εμπιστεύτηκε.
Είδαμε στο παρκέ μια ομάδα να σφύζει από ενέργεια και ζωντάνια και στα μετόπισθεν να σπάει κόκαλα. Παλιά αγαπημένη Σερβία δηλαδή. Καθοδηγούμενη από τον ηγέτη Μίλος Τεόντοσιτς παρέσυρε στο πέρασμά της οποιονδήποτε τόλμησε να την υποτιμήσει. Απειλή από το τρίποντο, φοβερά πικ ν ρολ και ταϊσμα του ποιοτικού Νέναντ Κρστιτς συνέθεταν το επιθετικό παλμαρέ των Σέρβων. Α και κάτι ακόμη. Πολύ ψυχή...
Θα θυμόμαστε την εκπληκτική εμφάνιση του Μίλος Τεόντοσιτς στον ημιτελικό με αντιπάλους τους Σλοβένους, καθώς και το γεγονός ότι πρώτοι λάβωσαν τον ισπανικό ταύρο.
Το μέλλον της ομάδας είναι άκρως ευοίωνο. Οι νεαροί επίγονοι της χρυσής γενιάς των Τζόρτζεβιτς, Στογιάκοβιτς, Ντίβατς, Μποντίρογκα, κλπ, αφού σήκωσαν όλα τα τρόπαια με τις εφηβικές και μετεφηβικές εθνικές ομάδες της Σερβίας, διψούν και για αντρικούς τίτλους. Θα απασχολήσουν για αρκετό ακόμα καιρό τα μπασκετικά δρώμενα.
Ελλάδα
Ήρθε ως ανέτοιμη για όλα ή τελικά για μετάλλιο; Οι στόχοι και οι δυνατότητες της ομάδας ήταν συγκεχυμένοι πριν την έναρξη του Ευρωμπασκετ. Με δεδομένες τις απουσίες βασικών στελεχών και την πρόσληψη ενός νέου τεχνικού, με μπασκετικές ιδέες ριζικά αντίθετες με τον προκάτοχό του, άλλοι μιλούσαν για νέα Ντιζόν και κάποιοι άλλοι (λιγότεροι είναι οι αλήθεια) για βάθρο. Τα πρώτα παιχνίδια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και οι πειστικές εμφανίσεις δημιούργησαν μεγάλες προσδοκίες για να ψαλιδιστούν τα όνειρα στον επόμενο γύρο. Τελικά η Εθνική με ψυχωμένο παιχνίδι και ρεκόρ 2-1 στα παιχνίδια φωτιά έβγαλε σε όλους τους αμφισβητίες την γλώσσα και κρέμασε το χάλκινο στο στήθος.
Είδαμε στο παρκέ μισή ομάδα, καθώς την υπόλοιπη την έφαγε η μαρμάγκα του rotation. Ηγετική παρουσία του Σπανούλη και δυναμική επιστροφή του Σοφοκλή Σχορτσανίτη - των δυο κορυφαίων παικτών. Στα εύκολα ματς η Ελλάδα άνοιγε ρυθμό και με πολύ τρέξιμο καθάριζε τους αντιπάλους, χάνοντας όμως πολλά ριμπάουντ, ενώ στα δύσκολα παιχνίδια παραδόξως έπαιρνε τα ριμπάουντ αλλά τραβούσε το χειρόφρενο περισσότερο και από τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Θα θυμόμαστε τον Σοφοκλή να σκοράρει παρά τα κεφαλοκλειδώματα στον μικρό τελικό, τη νίκη επί των Τούρκων με σούπερ Σπανούλη, αλλά και το μυστήριο παιχνίδι με τους Γάλλους.
Το μέλλον της ομάδας είναι στα ψηλά στρώματα των διοργανώσεων. Το ταλέντο από τους ανερχόμενους υπάρχει και περισσεύει, αλλά έχει ενδιαφέρον αν θα ξαναδούμε Παπαλουκά και Διαμαντίδη με το εθνόσημο, μετά την κόντρα με τον Fiba Europe.
Σλοβενία
Ήρθε αποφασισμένη να κατακτήσει ένα μετάλλιο και να δείξει στην πράξη ότι έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος. Εν πολλοίς τα κατάφερε μιας και κέρδισε το πολυαναμενόμενο χιαστί παιχνίδι. Το πλήγμα των τραυματισμών, όμως, δεν επέτρεψε στους Σλοβένους να διεκδικήσουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Κρίμα.
Είδαμε στο παρκέ ομάδα με ταλέντο και αρχές. Το σύνολο του οργανωτικού τομέα έπεσε στους ώμους του Γιάκα Λάκοβιτς, ο οποίος πραγματοποίησε χωρίς βοήθεια ένα πολύ καλό τουρνουά. Αλλά αυτοί που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους ήταν οι εκπληκτικοί Νάχμπαρ και Λόρμπεκ με κινήσεις και μέσα και έξω από την ρακέτα πονοκεφάλιαζαν αντιπάλους τεχνικούς που δεν μπορούσαν να βρούνε ορθολογική φόρμουλα αντιμετώπισής τους.
Θα θυμόμαστε τον χαμένο ημιτελικό με τους Σέρβους και τον Γιαγκόντικ να πηγαίνει για βοήθεια, αφήνοντας ξεμαρκάριστο τον Τεόντοσιτς, αλλά και την λιγόψυχη συμπεριφορά τους αμέσως μετά την ήττα από την Ελλάδα, όταν και έκαναν λαμπόγυαλο τα αποδυτήρια και έψαχναν να βρούνε άλλοθι πίσω από την διαιτησία.
Το μέλλον της ομάδας οδηγεί αργά ή γρήγορα στην κορυφή. Νέοι οι περισσότεροι θα έχουν σίγουρα και άλλες προκλήσεις στο μέλλον για να στεφθούν μεταλλιούχοι.
