Καταραμένα ριμπάουντ - στοιχειωμένη ζώνη

Η Εθνική που τόσο καιρό μας είχε καλομάθει με άνετες και εμφατικές νίκες, δεν τα κατάφερε απόψε απέναντι στην ρωσική ομάδα. Άλλωστε, οι επίγονοι της ΕΣΣΔ ήταν πάντα a pain in the ass, καθώς τις περισσότερες φορές έριχναν στο καναβάτσο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Η ομάδα που παρέταξαν φέτος στην Πολωνία, προδιέθετε για σύνολο με περιορισμένες δυνατότητες και ευκολοκατάβλητο αντίπαλο, αλλά αυτά είναι για τα χαρτιά...
Ας μην βιαστούν να βγούνε τα γνωστά πιστόλια και αρχίσουν να πυροβολούν τις εμπνεύσεις και την επιλογή διαχείρισης του παιχνιδιού από τον Γιόνας Καζλάουσκας, παρότι το έδαφος είναι πρόσφορο για συγκρίσεις. Πώς όχι, άλλωστε, τη στιγμή που το αγωνιστικό πλάνο θύμιζε τον Παναγιώτη Γιαννάκη και παράλληλα στο γήπεδο παρίστατο μια φυσιογνωμία που εργάστηκε για την Εθνική ομάδα αμισθί (επαναλαμβάνω αμισθί!) - ο Φίλιππος Συρίγος. Στα του παιχνιδιού η ρωσική αρκούδα, ελέω έλλειψης ταλέντου και ποιοτικών λύσεων, έριξε το τέμπο και κατά την προσφιλή συνήθεια του Μπλατ - μαθητή του Πίνι Γκέρσον - επιστράτευσε άμυνες ζώνης. Όλα καλά μέχρι εδώ, καθώς μια ομάδα εύστοχη από την περιφέρεια και με γρήγορο ρυθμό θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις στις ειδικές συνθήκες, έτσι όπως διαμορφώνονταν. Εντούτοις, οι Έλληνες διεθνείς εμφανίστηκαν εξαιρετικά αναξιόπιστοι έξω από την γραμμή του τριπόντου και παρασύρθηκαν στο τέμπο νανουρίσματος που επέλεξαν οι Ρώσοι. Αποτέλεσμα; Οι χώροι έκλεισαν και άρχισαν οι ψηλοί να τρακάρουν στους αντίπαλους γίγαντες, με τους πόντους να είναι είδος προς εξαφάνιση. Όταν μάλιστα έκανε την εμφάνισή της, η παιδική ασθένεια της Εθνικής, που αφορά στον έλεγχο των ριμπάουντ, το γλυκό έδεσε και σε συνδυασμό με την αφοπλιστική απόδοση του Μακάρτι το πλοίο έδειχνε να βυθίζεται χωρίς κάποια αντίδραση. Παρόλα αυτά η ομάδα του Καζλάουσκας βρήκε το σθένος και αφού έδωσε απαντήσεις σε κάποια από τα παραπάνω προβλήματα, κατάφερε να μαζέψει το παιχνίδι και να διεκδικήσει τη νίκη. Όταν, όμως, πας να κλέψεις το παιχνίδι με τρίποντα του Γιώργου Πρίντεζη, τότε κάτι έχει πάει στραβά και κάποιοι εμφανίζονται υπέρ του δέοντος ευθυνόφοβοι. Το μοναδικό θετικό αφορά στο ανώδυνο του πράγματος, μιας και η ήττα δεν κοστίζει σε αυτή τη φάση. Ίσως να αποοδειχτεί και ευλογία (σε συνδυασμό με άλλα αποτελέσματα) καθώς θα αποφευχθεί η Ισπανία στο χιαστί παιχνίδι. Εν κατακλείδι, πολύ τροφή για σκέψη με βάση τις εξόφθαλμες αδυναμίες, προβληματισμός για το κλειστό rotation και ευκαιρία για ανασύνταξη.

ΥΓ: Ο Μπλατ επέλεξε για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι να μην κάνει φάουλ στον αντίπαλο στην τελευταία επίθεση. Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη...