Ήταν άξιοι...

Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του κλέφτη, τέσσερις, πέντε, έξι! Ε στην έβδομη τα καταφέραμε και κατακτήσαμε το πολυπόθητο χάλκινο μετάλλιο.

Το παιχνίδι, εντούτοις δεν διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, καθώς έμοιαζε να αγωνίζονται σε αυτό 9 Μπιλμπά και ένα θηρίο... Αυτό ποσώς μας απασχολεί, μιας και απέναντι στους ποιοτικούς, αλλά λαβωμένους, κουρασμένους και απογοητευμένους από την οδυνηρή ήττα στον χθεσινό ημιτελικό Σλοβένους, η Εθνική ομάδα παρέθεσε τρομερή ενέργεια και διάθεση. Όχι βέβαια από όλους, καθώς ο Βασίλης Σπανούλης μετά την κατάθεση ψυχής σε ολόκληρο το τουρνουά με αμέτρητα λεπτά συμμετοχής, δεν θα μπορούσε να βρει ευεξία ούτε από το πολυδιαφημισμένο όζον. Λάθη, αστοχία, αψυχολόγητες ενέργειες ήταν τα στοιχεία που εν πολλοίς χακτήριζαν το παιχνίδι του. Αλλά τι να του προσάψεις; Ο άνθρωπος και μόνο που περπατούσε ήταν άθλος. Στο ίδιο πλαίσιο, κινήθηκε όμως και ο Νίκος Ζήσης, η ασυλία που τυγχάνει είναι πραγματικά παροιμιώδης. Ευτυχώς που ο Nick the Greek Jr. προσέφερε πολύτιμες λύσεις με την φρεσκάδα και την ευστροφία του. Ωστόσο, όλα αυτά αποτελούν απλώς συμπληρωματικές πληροφορίες του post game και έχουν δευτερεύουσα σημασία, αφού ο MVP της αναμέτρησης σκέπασε με την πληθωρικότητά του τις όποιες ανορθογραφίες. Η πείνα, λοιπόν, για ένα μετάλλιο αντικατοπτριζόταν με τον πλέον γλαφυρό τρόπο στο παιχνίδι του Σοφοκλή Σχορτσανίτη, που είχε μείνει νηστικός στον αγώνα με αντίπαλους τους Ισπανούς. Πραγματική μπόμπα, το ωστικό κύμα της οποίας παρέσυρε οποιονδήποτε δύστυχο βρέθηκε στο πέρασμά της. Baby Shaq, λοιπόν! Μόνο που ο Σόφο έβαζε και βολές! Μάλιστα! Η παρουσία του σε συνδυασμό με εκείνη του Μίλος Τεόντοσιτς στο χθεσινοβραδινό ημιτελικό θα πρέπει να προβλημάτισαν ιδιαίτερα το τεχνικό επιτελείο του Ολυμπιακού, αλλά το συγκεκριμένο θέμα θα εξετασθεί διεξοδικά σε μελλοντικό κείμενο. Όμως, μιας και ο λόγος πήγε στον Παναγιώτη Γιαννάκη, αξίζει να κάνουμε μια σημειολογική παρατήρηση σε σχέση με την σημερινή επιτυχία της Εθνικής. Από οποιαδήποτε θέση και αν υπηρέτησε ο προπονητής των Πειραιωτών το εθνόσημο, γνώριζε πάντοτε την ήττα σε μικρό τελικό - είτε ως παίκτης είτε ως τεχνικός! Το παραμύθι δεν είχε λοιπόν Δράκο...

Παρελθοντολογία τέλος και ας σταθούμε ακομή λίγο στο τεράστιο επίτευγμα της Εθνικής Ελλάδας. Μιας ομάδας που κλήθηκε να διατηρήσει την κληρονομιά που της παραδόθηκε, χωρίς κομβικούς παίκτες και με αγωνιστική παρουσία μόλις 7.5 παικτών, ελέω του κλειστού rotation. Μιας ομάδας, που ενώ είχε συνηθίσει στο κλειστό και εγκεφαλικό παιχνίδι, κατάφερε να εμπλουτίσει τον τρόπο ανάπτυξής της προσθέτοντας ταχύτητα, σύμφωνα με τις επιταγές του Λιθουανού τεχνικού. Αυτά βέβαια έλαβαν χώρα με αντιπάλους υποδεέστερους, καθώς η αντιμετώπιση ποιοτικότερων ομάδων ξυπνούσε ένστικτα περασμένων εποχών. Όπως και να έχει η Εθνική Ελλάδας συνεχίζει να φωνάζει παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις και δίκαια συγκεταλλέγεται στις δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είναι  - ήταν άξιοι... Μπράβο μάγκες.

ΥΓ: Εδώ στο Greek Hoopz περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τοποθέτηση του κ. Βασιλακόπουλου, μετά την προφητική του δήλωση για μετάλλιο, για τις απουσίες των διεθνών που επέλεξαν να κάνουν καλοκαίρι με τις ομάδες τους.