Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Αποστολή εξετελέσθη


Για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Ισπανοί κατακτούν το χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ. Παρότι πάντοτε κάτι τους έλειπε ως τώρα, την τελευταία δεκαετία οι Φούριας Ρόχας είχαν βρεθεί μόνιμα στους τέσσερις τελευταίους, αλλά ποτέ στο πρώτο σκαλί του βάθρου.

Έφθασε λοιπόν η ώρα γι' αυτούς να πατήσουν κορυφή στο Ευρωμπάσκετ που από τις 30/06, τότε που ανακοινώθηκε η δωδεκάδα τους, όλοι έβλεπαν σαν αυτονόητο. Πως με τις απουσίες των υπολοίπων αν χάσουν ξανά την πρωτιά θα έχουν αυτοκτονήσει. Τα κατάφερε λοιπόν ο Γκασόλ και η παρέα του, παρότι το ξεκίνημά τους έκανε πολλούς κάπως "βιαστικούς" να θεωρήσουν πως υπερβάλλαμε. Μάλλον απλά διαχειρίζονταν με ιδιαίτερο τρόπο τους Γκασόλ, Ναβάρρο και Φερνάντεθ, που δεν είχαν ρυθμό αλλά παράλληλα φορμαρίζονταν χωρίς να φθείρονται υπέρ του δέοντος χρονικά. Επίσης, έφταιγε ότι ο άπειρος Ρούμπιο δεν ήταν έτοιμος να ντυθεί Καλντερόν, γι΄αυτό και η πίτα της οργάνωσης μοιράστηκε. Αυτά πλέον λίγη σημασία έχουν μιας και οι παίκτες του Σκαριόλο -που αυτός κι αν ανακηρύχθηκε σε απατεώνα ολκής- πέτυχαν αυτό που ήταν ο μοναδικός τους στόχος...

Το ματς δε χωρά έντονη κριτική, ήταν σα να νοίκιασε κάποιος από το βίντεο κλαμπ το "Σαϊτάμα νο2". Τελικό σκορ 85-63, με το Γκασόλ να κάνει ακόμη ένα νταμπλ νταμπλ (18 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και τους πολύ καλούς Ρούντι Φερνάντεθ και Χ.Κ. Ναβάρρο να ακολουθούν.

Για τους Σέρβους ο Τεόντοσιτς ήταν δύσκολο να φτάσει ξανά τη χτεσινή του απόδοση, που προβλημάτισε τους Ισπανούς και προκάλεσε τον σημερινό ασφυκτικό του περιορισμό. Αρνητικός και ο Τέπιτς. Καλύτεροι Σέρβοι οι Τρίπκοβιτς - που φορτώθηκε νωρίς με φάουλ- και Βελίσκοβιτς, από κοινού με το μαχητικό Νέναντ Κρστιτς. Πάντως πραγματική νικήτρια του τουρνουά κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν η ομάδα του Ίβκοβιτς. Τουλάχιστον ως προς τις εντυπώσεις. Δήλωναν ικανοποιημένοι με μια παρουσία στα νοκ άουτ κι έφτασαν ως την πηγή. Απλά είναι μικροί ακόμη σε ηλικία -ο μεγαλύτερος είναι 26 ετών- κι έτσι δεν είχαν τον τρόπο ακόμα. Έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους...

Όσο για το μέλλον των Ισπανών, ο γράφων δεν το θεωρεί ζοφερό βλέποντας το Ρούντι και την προοπτική βελτίωσης του Ρίκι, αλλά και του Κλαβέρ. Το παρόν τους ωστόσο έχει ημερομηνία λήξης πιθανότατα το 2012. Κι ως τότε μάλλον απουσίες και σταδιακή πτώση.. Άλλωστε κατέκτησαν σχεδόν τα πάντα. Ο μόνος που λυπάμαι είναι ένας 33χρονος Μαδριλένος με λίγα μαλλιά, που ίδρωνε για την κορυφή της Ευρώπης όταν ο Γκασόλ ήταν έφηβος ακόμη. Διάλεξε τη λάθος χρονιά να αποσυρθεί από την εθνική του. Κριμα, αξιοπρεπέστατους αριθμούς είχε για την άκρη του πάγκου, που δεν μοιάζει τιμητική αλλά στα μάτια μου συνυφαίνεται με μια ακόμη σελίδα προσωπικής ιστορίας...

4 σχόλια:

dr.SeenG είπε...

Στο Χιμένεθ αναφέρεσαι? Έχεις δίκιο.
Να σημειώσω κάτι: Ναι, η Ισπανία είναι η κορυφαία ομάδα της δεκαετίας και σαν θέαμα την απολαμβάνω περισσότερο και από τη Σερβία των 90'ς. Βασικά... εκείνη η Σερβία παρά τα ονόματα, ποτέ δεν έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ και είχε απίστευτη εύνοια... Ξέφυγα, επανέρχομαι στην Ισπανία.
Από όλες τις αχτύπητες ομάδες που εμφανίστηκαν στα ευρωπαϊκά γήπεδα, αυτή κερδίζει τον τίτλο της πιο αντιπαθητικής. Ιδιαίτερα ο είρωνας Φερνάντεζ, η αλαζονεία του ξεπερνά το απίστευτο ταλέντο του. Τέλος πάντων...
Φίλε, εξαιρετικό το μπλογκ σου... οι σχολιασμοί σου είναι άψογοι.

banou είπε...

Να'σαι καλά doc!
Να σου πω την αλήθεια και σε εμένα είχε εντυπωθεί η πεποίθηση ότι οι Σέρβοι (Γιουγκοσλάβοι τότε) είχαν απίστευτη αβάντα και ιδίως με τους Έλληνες. Σχετικά πρόσφατα ξαναείδα τους πολυσυζητημένους ημιτελικούς του 95 και 98 και έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα ότι δεν έγινε δα και καμιά... σφαγή. Βέβαια στο παιχνίδι των ομίλων του 95 τους είχαν σπρώξει κανονικά, αλλά στα κρίσιμα νοκ άουτ παιχνίδια πέρα από τις παραπάνω βολές, το κράτος Στάνκοβιτς δεν ήταν και τόσο δεν επιχείρησε ανελέητα... Χαρακτηριστική η ατάκα του Φίλιππου Συρίγου, πριν την έναρξη του ημιτελικού: "Ευτυχώς αυτήν την φορά μας σφυρίζουν Αμερικανοί διαιτητές και όχι οι απίθανοι Ευρωπαίοι του πρώτου αγώνα"! Που είσαι κ. FIBA Europe να ακούσεις;;;!!!

Από εκεί και πέρα συμφωνώ απόλυτα με την άποψή σου για τους Ισπανούς. Θεαματικοί, παικταράδες αλλά και αχώνευτοι

dr.SeenG είπε...

Για να δεις πόσο με πείραξαν οι ήττες από τη Σερβία, ειδικά στην φάση των ομίλων... θυμάμαι το όνομα του διαιτητή.
ΣΑΝΤΣΕΘ!!!!!
Ισπανός νομίζω.
Επίσης θυμάμαι τη μεγαλειώδη εμφάνιση των Αγγελίδη - Ρεντζιά και το ανύπαρκτο 5ο φάουλ του Φασούλα που σωριάστηκε κάτω με το που άκουσε το σφύριγμα...
Πάντως... για να λέμε την αλήθεια, κι εμείς τα τελευταία χρόνια έχουμε μια κάποια εύνοια (ελέω Βασιλακόπουλου) αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να "κλέβουμε" αγώνες...
Πωωωω τι με θύμισες τώρα... :P
Καλό απόγευμα!

banou είπε...

Διαβασμένος! Ο διαιτητής λεγόταν Σαντσίς (έτσι μας τον συστήσανε) και ήταν Ισπανός. Καλά ο Αγγελίδης είχε καρφώσει σε εκείνον τον αγώνα στο πρόσωπο του Ντίβατς. Μοναδικές στιγμές! Πάντως δεν μπορώ να αποβάλλω το προβοκατόρικο ένστικτό μου: Ο Φασούλας είχε κάνει φάουλ σε εκείνη την φάση! Κάποια προηγούμενα ήταν εφευρέσεις.

Σε παρακαλώ! Η διαιτησία αντιμετωπίζει τις μεγάλες ομάδες, δηλαδή την Ελλάδα, με σεβασμό! :P Ειδικά ρέφερι τύπου Λαμόνικα! Όταν όμως στραβώνουν τα ματς οι εθνικοί τηλεσχολιαστές ανακαλύπτουν ύποπτα σφυρίγματα και παιχνίδι κάτω από το τραπέζι σε βάρος της Εθνικής. "Μα είναι να γελάει κανείς", που λέει και μια ψυχή...

Δημοσίευση σχολίου

Δώσε την ασίστ σου ή κάρφωσε με ένα σχόλιο...

Related Posts with Thumbnails