Η Σιένα μετά την εμφατική νίκη της επί της Αρμάνι Τζινς Μιλάνο με σκορ 82-47, σκούπισε την αντίπαλό της και έκλεισε την σειρά των τελικών με το αψεγάδιαστο 4-0. Η ομάδα της Τοσκάνης, είναι για τέταρτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ιταλίας, τερματίζοντας μια σεζόν που έληξε στα όρια της τελειότητας: 29 νίκες στους 30 αγώνες στην κανονική περίοδο (με μοναδική ήττα από την Μπολόνια του Λάζου), 10/10 στα play-offs και η κατάκτηση του Super Cup Ιταλίας πιστοποιούν την απόλυτη κυριαρχία της Σιένα εντός συνόρων. Αν το κίνητρο για τη νέα σεζόν είναι η διατήρηση των κεκτημένων και η βελτίωση των επιδόσεων, τότε ο πήχης μπαίνει πάλι πολύ ψηλά, αφού στην πραγματικότητα μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να δοκιμαστεί αυτό το απίστευτο ρεκόρ που έκανε η ομάδα του Πιανιντζιάνι. Η Μοντεπάσι κερδίζει τρίτο συνεχή τίτλο, ένα επίτευγμα που έχουν καταφέρει μόνο η Τρέϊσερ Μιλάνο (1985-1987) και η Βίρτους Μπολόνια (1993-1995), δύο ομάδες που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο σύγχρονο ιταλικό μπάσκετ. Πέρα, όμως, από τα στατιστικά της Σιένα και την θέση στο hall of fame που κερδίζει, υπάρχει και άλλη μια διαπίστωση: στο σκουντέτο υπάρχει τρομερή απόσταση των πρωταθλητών από τις υπόλοιπες ομάδες. Μοιάζει ως την Μακάμπι της δεκαετίας του 80, ντυμένης στα πράσινα, που περιμένει μόνο τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, προκειμένου να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Παράλληλα, στηρίζει το οικοδόμημα, υπογράφοντας σχεδόν αποκλειστικά με τους αντίπαλους κορυφαίους παίκτες των ανταγωνιστριών της, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται οι επίδοξοι αμφισβητίες της και το χάσμα να μεγαλώνει. Αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι αποτελεί την μοναδική ομάδα που διαφοροποιεί το αγωνιστικό της προφίλ, με το χαρούμενο νεοεισαγμένο μπάσκετ που παίζουν οι υπόλοιπες ιταλικές ομάδες με τους τέσσερις Αμερικανούς και τα "one man show", τότε γίνεται αντιληπτό ότι τα θεμέλια είναι πολύ ισχυρά και το πλάνο άρτια καταρτισμένο. Τι κι αν φημολογείται ότι του χρόνου θα γίνουν εντυπωσιακά ανοίγματα από Αρμάνι και Ρόμα; Η Σιένα θα έχει και πάλι τον πρώτο λόγο.
