Φάκελος Κώστας Βασιλειάδης και Εθνική ομάδα

Η αλλαγή σελίδας στην Εθνική μας ομάδα με την πρόσληψη του Γιόνας Καζλάουσκας είναι λογικό να δημιουργεί προσδοκίες για γρηγορότερο ρυθμό στο παιχνίδι και διαφορετική προσέγγιση από αυτή του Παναγιώτη Γιαννάκη, ειδικότερα στον επιθετικό τομέα. Επίσης, η κακή κατάσταση, που ενδεχομένως βρίσκονται αρκετοί παίκτες του λεγόμενου βασικού κορμού της ομάδας, έχει ως συνέπεια την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων και άφθαρτων προσώπων για να υποστηρίξουν την προσπάθεια σε πολωνικά χώματα.

Η συζήτηση για τον Κώστα Βασιλειάδη και το εάν ο παίκτης δικαιώνει ή όχι τον ίδιο του τον εαυτό καταλήγει πάντοτε σε αδιέξοδο, μιας και τα στρατόπεδα υποστηρικτών κι επικριτών είναι δεδομένα στη μικρή μπασκετική κοινότητα της καθημερινότητας του καθενός από εμάς. Ο Βασιλειάδης είναι κατ' εμέ ένας παίκτης, που το φονικό του σουτ τον καθιστά χρήσιμο σε μια ομάδα παρά τις αδυναμίες που μπορεί κανείς να του καταλογίσει, αμυντικά κι επιθετικά ακόμη. Οι κριτικές στοχοποιούν τη διάρκεια στην απόδοσή του, την μειωμένη θέληση στη συμβολή του στον αμυντικό τομέα, ακόμα και το πόσο μονοδιάστατος είναι. Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως δεν υπάρχει Έλληνας παίκτης που να μπορεί να παραλληλιστεί με το Μασιγιάουσκας από τη Λιθουανία, το Μπαζίλε από την Ιταλία, το Ναβάρο από την Ισπανία, λίγο νωρίτερα αλλά πιο κοντά στις ικανότητες του Κώστα: τον Κουτλουάι από την Τουρκία. Ένας παίκτης με σουτ, που τολμά να το δοκιμάζει επί σαράντα λεπτά μπορεί στην καλή του μέρα να νικήσει ακόμα και την πιο καλά οργανωμένη άμυνα. Επομένως η παρουσία του στη νέα Εθνική, με τη λιθουανική πινελιά του Γιόνας, μοιάζει ενδεδειγμένη.

Άλλωστε, οι ημέρες του 2006 όπου την Αμερική τη σκότωσαν από την περιφέρεια όλοι μας οι παίκτες μαζί κι από λίγο, είναι δυστυχώς παρελθόν. Οι Κακιούζης και Τσαρτσαρής εκτός απροόπτου δε θα ταξιδέψουν στην Πολωνία, καθώς και από τους υπάρχοντες ο Ζήσης προέρχεται από διετή αγωνιστικό παραγκωνισμό, οι Διαμαντίδης και Βασιλόπουλος από τραυματισμούς που θα τους έχουν επηρεάσει. Το περιφερειακό σουτ, αν δεν κληθεί ο Βασιλειάδης, μοιάζει να περνά κυρίως στα χέρια του Σπανούλη και του Φώτση, που ένας σκάουτερ θα τους χαρακτήριζε "neither clutch nor choke"... Kαι σε άλλο επίπεδο, ο Βασιλειάδης έχει αδικήσει τον ευατό του, όχι μόνο με την έλλειψη εργατικότητας που του καταλογίζουν κάποιοι, αλλά και με άστοχες μεταγραφικές επιλογές. Η μετακίνησή του στη Μάλαγα, για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να ξενίζει. Το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω από έναν σουτέρ όπως ο Mάρκους Μπράουν, πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ευρωλίγκας αυτή τη στιγμή, καθώς και ότι η ομάδα έκανε πρωταθλητισμό και έφτανε για πρώτη και μοναδική φορά σε φάιναλ φορ δεν έδινε περιθώρια στο Σκαριόλο για πειραματισμούς.

Έπειτα, άποψή μου είναι πως στον Ολυμπιακό του Γκέρσον απέδειξε ότι με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να είναι σημαντικό όπλο και στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν από τους καλύτερους έκτους παίκτες. Ο Γιαννάκης, που δεν τον εμπιστεύτηκε ούτε το 2005 και τον έστειλε να ξεκουραστεί μην πάθει υπερκόπωση, τον τελείωσε πέρυσι το καλοκαίρι χωρίς πολλά πολλά και αυτός, βιαστικά ίσως, αποφάσισε αμέσως να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ. Εκεί και παρά τα οικονομικά προβλήματα είχε ως την αποχώρησή του, 16,5 πόντους μέσο όρο στην Α1 και 23 στο κύπελλο και ίσως η Ιταλία ελέω... Δρόσου να του στέρησε τον πιθανό τίτλο του πρώτου σκόρερ που θα τον έβαζε αυτόματα στην προεπιλογή. Όχι πως οι 12,5 πόντοι στη μισή χρονιά στην Ιταλία με μια ομάδα μέτρια ήταν και κακή περίοδος...

Κλείνοντας να θυμίσω στους δύσπιστους ότι το 2007 με ρόλο στη Μάλαγα απορρίφθηκε ως παγκίτης και με μικρό ρόλο στην ομάδα του, εκτός κορμού Εθνικής, χωρίς διάθεση για άμυνα κλπ. κλπ. ... αλλά φέτος νοείται ως δεδομένη η παρουσία στην αρχική δεκαοχτάδα των Ζήση και Πελεκάνου, λόγω παλαιότητας, παρότι η συμμετοχή τους σε ΤΣΣΚΑ και ΟΣΦΠ ήταν ανάλογη και μικρότερη...