Η Μπάρτσα πανηγυρίζει τη δέκατη πέμπτη κατάκτηση της ACB απόψε... Η Ταού ψάχνεται για την επόμενη μέρα που τη βρίσκει εν μέσω εντάσεων για το αν οι παίκτες ή ο Ιβάνοβιτς κάνουν κουμάντο.
Στο τρίτο ματς οι Καταλανοί ήταν κατά διαστήματα πολύ καλοί αλλά αυτό που συνετέλεσε στην έκβαση του αγώνα περισσότερο ήταν η έλλειψη προσανατολισμού των παικτών της Ταού επί σαράντα ολόκληρα λεπτά. Εντάξει, ο Μπαζίλε είχε 71% (!) τρίποντα και ο Ιλιάσοβα για ένα ριμπάουντ δεν έφτασε το ντάμπλ ντάμπλ αλλά όταν βλέπεις τον Πριτζιόνι να έχει δύο ασσίστς αντί για έξι και κανέναν από τους Ρακότσεβιτς, Τελετόβιτς και Μάικλ να μην σηκώνει την ομάδα πάνω του, δε βλέπεις και φως στον ορίζοντα. Στα ενδιαφέροντα του τρίτου παιχνιδιού οι πέντε τελικές πάσες του μέτριου Ναβάρο και τα 0/6 τρίποντα του Γιάκα...
Στο σημερινό τελευταίο τελικό των τελικών η Ταού έμεινε πίσω από την αρχή και σταδιακά έμενε όλο και περισσότερο, ώσπου η διαφορά άγγιξε τους είκοσι πόντους. Κάτι όμως η αμυντική ασυνέπεια της καταλανικής περιφέρειας (Γκριμάου, Λάκοβιτς, Ναβάρο), κάτι η έκρηξη Σαν Εμετέριο, που έδωσε λύσεις στο σκοράρισμα μόνος μαζί με το Ρακότσεβιτς, "είχαμε παιχνίδι στα χεριά μας", κατά το we had a game in our hands... H Ταού έμενε κοντά παρά το 45% στα δίποντα ώσπου χτύπησαν κατά σειρά οι Γκριμάου, Μπαζίλε και Ναβάρο και κρίθηκε ο τίτλος της πρωταθλήτριας. Το βραβείο του MVP στον Ναβάρο ήταν δίκαιο με βάση τα τρία από τα τέσσερα ματς. Η ειδοποιός διαφορά ήταν οι ασσίστς 20-12 υπέρ της Μπάρτσα, με τις 9 να ξεκινούν από τα χέρια του Ναβάρο. Η Μπάρτσα είχε σκοπό στο παιχνίδι της εξ' αρχής κι εκεί κρίθηκαν όλα.
Mια πολύ ενδιαφέρουσα ACB έφτασε στο τέλος της. Ήταν αυτή που παρακολούθησα περισσότερο ως τώρα και σας παροτρύνω να ασχολείστε μαζί της κι εσείς. Είναι το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης και μας προσφέρει μια καλή ευκαιρία να αποδεσμευόμαστε από τις παρασκηνιακές συζητήσεις και να εστιάζουμε σε αυτό που κάποιοι αγαπάμε. Το μπάσκετ ως παιχνίδι. Αυτό καθευατό.
