Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Meet... Νέναντ Μιλιένοβιτς

Ήταν κάποτε μια μικρή ομάδα που την έλεγαν Ζελέζνικ. Ιδρυμένη στο Βελιγράδι έμοιαζε καταδικασμένη στη σκιά άλλων. Με μια παρουσία σε τελικούς Σερβίας δε γεμίζει το μάτι η ομάδα του Βελιγραδίου, ωστόσο έχει μια ευλογία: να παράγει τη νέα γενιά Σέρβων σταρ. Τη μάθαμε πριν 2 καλοκαίρια, μέσω Τεόντοσιτς. Πλέον ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει από εκεί και τον Έρτσεγκ. Προσπερνώντας βασικούς σαν τον Πρότιτς και 20χρονους σαν τον Ζιβάνοβιτς, φτάνω κατευθείαν στον παίκτη που πριν ένα μήνα έκανε όλο το Βερολίνο να μιλά γι'αυτόν, δίπλα στις συζητήσεις για το αν η ΤΣΣΚΑ έχει καλά σέντερ ή αν ο Διαμαντίδης ή ο Παπαλουκάς θα οδηγήσουν τις ομάδες τους στην πηγή.

Ο λόγος για τον 16χρονο Νέναντ Μιλιένοβιτς, που είχε δικαίωμα συμμετοχής στο Nike International Junior Tournament για πρώτη φορά, αν και ήταν κατά μέσο όρο 2 χρόνια μικρότερος από υμπαίκτες και αντιπάλους. Εντούτοις και παρά το "χάσμα γενεών" (που σε τέτοιες ηλικίες είναι σημαντικό) έκανε την αίσθηση που είχε αφήσει ο Ρούμπιο μια τριετία πριν. Σταδιακά χρησιμοποιούνταν περισσότερο, ώσπου στον τελικό άγγιξε το triple double. Ένας εξαιρετικός οργανωτής, ο μικρός είναι υπερόπλο επιθετικά καθώς οργανώνει, δημιουργεί, σουτάρει. Η αμυντική ωριμότητα λείπει, θα αυξηθεί όμως με την εξαιρετική δουλειά στην FMP. Κλείνοντας το τουρνουά με πάνω από 10 πόντους Μ.Ο., επισκίασε ακόμη και το σέντερ που όλοι ήθελαν να δουν, το Μούσλι, καθώς και τη δική μου αδυναμία,τους δεύτερους Λιθουανούς. Οδήγησε την ομάδα του τόσο καλά που στον τελικό σκόραρε 123 πόντους σε 40 λεπτά, σε αντίθεση με τους 62 στο πρώτο ματς, όπου αγωνίστηκε λίγο, ως νεότερος όλων. Το παιδί αυτό μοιάζει ήδη έτοιμο να γράψει ιστορία. Ναι, δε μαρκάρει. Ναι, είναι 16. Ναι, πήρε την ευκαιρία γιατί ο βασικός δεν απέδιδε. Όμως κυριάρχησε στο γήπεδο και πάνω απ'ολα στις καρδιές όσων τον είδαν, ακόμα και -όπως εγώ που δεν κατάφερα να βρεθώ στο Βερολίνο- μέσα από θολά βιντεάκια στο youtube.

Απλά κρατήστε το όνομα: Μιλιένοβιτς. Και να θυμάστε πρωτίστως ότι μέσα σε μια φτωχή ομάδα με εξαιρετικές ακαδημίες θα βρει το δρόμο του. Όχι όπως ο Κώστας Παπανικολάου που μπήκε 80 δευτερόλεπτα με το Μαρούσι σκοράροντας μάλιστα 5 πόντους, χρόνια μεγαλύτερος... Αλλά ο κάθε Νέλσον που κάθε χρόνο φεύγει θα είναι για μας πάντα πιο σημαντικός. Ώσπου η Εθνική μας να μείνει χωρίς παίκτες τοπ ευρωπαϊκού επιπέδου... Όπως η Ιταλία.

2 σχόλια:

mossi είπε...

Απλα να πω εδω οτι αλλη υποδομη εχει το σερβικο πρωταθλημα κι αλλη το ελληνικο. Η Ζελεζνικ εχει χρονια στο κουρμπετι που δημιουργει παικτες.. καποιοι τους βγαινουν και καποιοι οχι. Κι ο Rasic της Partizan απο εκεινη την φουρνια ειναι. Και η ομαδα αυτη καταφερε να παρει την Αδριατικη Λιγκα μονο με σερβους πιτσιρικαδες. Αλλα ειχε και προπονητη που ηξερε να τους δουλευει. Σιγουρα θα βγαλει κι αλλους.

Αυτο που θα πρεπει να μας ανησυχει ομως ειναι οτι εμεις αφηνουμε ταλεντα ανεκμεταλευτα γιατι το πρωταθλημα μας δεν εχει καν την στοιχειωδη υποδομη να τους δουλεψει και τους τρωει η μαρμαγκα στους παγκους των ομαδων τους. Ο δε Παπανικολαου εχει μεγαλα προσοντα αλλα εχασε αλλο ενα χρονο να βλεπει τα παιχνιδια απο τον παγκο. Ο χρονος συμμετοχης που πηρε ηταν πενιχρος σε σχεση μ'αυτον που χρειαζεται..

banou είπε...

Δεν είναι μόνο θέμα υποδομής αλλά και ζήτημα προγραμματισμού και σχεδιασμού, κάτι που διακρίνεται και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικοπολιτικής ζωής της χώρας. Για τους μη γνωρίζοντες: δε νοείται υπερήλικας πολιτικός στην σερβική πολιτική σκηνή. Οι ευκαιρίες δίνονται νωρίς, με αποτέλεσμα να ξεχωρίζουν γρήγορα ποιοί αξίζουν και ποιοί όχι. Σε όλους τους χώρους

Δημοσίευση σχολίου

Δώσε την ασίστ σου ή κάρφωσε με ένα σχόλιο...

Related Posts with Thumbnails