
Συνέχεια...

For all of those who ever watched Partizan’s games, or at least saw the results made this season in Euroleague with such a talented, but very young team, they all know that what Partizan has experienced was in fact a fairy tale, or perhaps even a dream. A team consisting of a very smart and cool-minded Tepic, an all-round shooter such as Tripkovic, a very powerful Rakocevic, who can be seen as a clone of Pekovic, a very athletic and strong Lasme, an extremely young, yet brave fighter such as Vesely, and the man with the heart of 3 lions and strong will and determination that I have not seen in many years in ANY player, Novica Velickovic. Such a team has beat giants throughout this season, and those before, but everyone was surprised, except maybe me. One might call me an extreme optimist; even when my team is down 8 points and there’s still 2 minutes left, I always think to myself that there is still time, or there might be some chance that the opposing team messes up on offence, and gets the ball to my team. But when it came to Partizan, all of my optimism was true. That is, until last night.Oh, how mistaken I was. The downright theft that happened at the 3rd and final game of the series between CSKA Moscow and Partizan Igokea Belgrade was the the cherry on top of the icing. As I will not go into the game details, and each and every player of the Moscow team pissed me off more than when Serbia lost to France in 2005 on our own soil, I will stick to the many referee ‘mistakes’ that have happened during the game. First of all, I should start by noting that the Serbian television took an unusually analytical angle when it came to suspicious referee calls, so I had an extremely good viewpoint of every one of them. As in the previous games, CSKA’s aggressive defense was not penalized as much as Partizan’s. A good example was this one: on of CSKA’s attacks, Trajan Langdon was shooting a 3-pointer, and after he released the shot, Tepic caught his hand, and the referees signaled a foul. Though that was disputable, it can still be regarded as a foul, so I let that slide by me. Only minutes after, Rasic was also attempting a 3-pointer, and he got fouled the same way. But guess what, no call. Tepic had an identical situation, but this time it was more obvious, and yet STILL no call. Another of the referees countless mistakes were calls that were made after the attack of CSKA was signaled over (as in, 24 seconds passed). One both occasions, CSKA attackers were making hasty and aggressive drives into the basket through the center, and the Partizan player ‘fouled’ them. Problem was, on both occasions, the shot clock was out of time. This could clearly be seen, as the Serbian television had a small shotclock in the corner of the screen whenever they replayed the action. The shotclock showed a big, clear, red 0, and THEN the foul and the call were made.
Although I did promise I would not talk about players, I would like to address just one, whose situation coincides with the bad refereeing at the game. Matjaz Smodis is a very experienced player, with very good technique, as well as good outside shoot considering his size. But from now on, for me he will be the biggest scum I have ever seen touch a basketball. He should receive an Oscar for Best Female Actor (the female is intentional) tomorrow, because his/her performance tonight was just outstanding. It really brought tears to my eyes, but unfortunately for all the wrong reasons. I far as I know, acting/flopping in basketball is supposed to be sanctioned with a technical foul. But, I guess I’m just stupid, since the judges apparently know the rules better than I do. Velickovic fouled Smodis who was holding the ball at the top of the 3 point line. The foul was there, that is undeniable, but the fact was that Smodis blatantly dramatized the foul, and made it look as though Velickovic hit him with an anvil. Velickovic being the fighter (in a good way) that he always is, told Smodis to stop acting, to which Smodis replied by going into Velickovic’s face. The refs were fast enough to break them apart before Velickovic would break Smodis’ neck (he probably would, considering he broke a guy’s head about 5 years ago when he was only 17 at the game between Partizan and Hemofarm), but they were either too blind or too stupid to call a technical on Smodis.
I could go on like this until next season begins, but I just wanted to give you the gems. Now if you would please scroll back to the end of the second paragraph. Check out the second last sentence there. Does it really matter? Or is it just a coincidence that every time the refs are one-sided, that it is always against Partizan? Because, the fact is that Partizan does in fact, regardless of the tradition or current results, have the smallest budget and general financial power of all of the Euroleague teams (apparently, even smaller than SLUC Nancy, who I’ve never even heard of before this season). The fact is that they are from Serbia, a nation which gets fucked by everyone who’s bored and needs something to do. But, to keep this article nationalism-free, I’ll stick to the first fact. So, is it fair for a team who has worked hard, put all of their lives into their training, played games against much greater opponents and prevailed against them, to lose in such a dishonest way? For me, the Euroleague has just died. If they allowed themselves to become so soulless, so heartless and so shallow to be easily won over by money and power, then I think that Partizan has nothing else to ask from the Euroleague, and should simply leave it for good.
I apologize for the tone of this essay, but as you can see from it, my passion for basketball and Partizan runs very deep in my blood, and I cannot stand to see them lose in such a way. Winning against CSKA is almost an impossibility for such a team, and so even though a defeat would bring me some pain, a defeat such a this dishonest one is even more of a burden on my soul.
*by Lazar Mišković, a committed Partizan fan

Οδηγός ο αγώνας του 1ου γύρου στην Ιταλία, με εξαίρεση τα τελευταία λεπτά που ο Παναθηναϊκός αυτοκτόνησε και έχασε ένα δικό του ματς. Η άμυνα, και κυρίως η περιφερειακή άμυνα, θα φέρει την ομάδα του Ζοτς σε θέση ισχύος και με υπομονή και συνεχή κίνηση στην επίθεση οι Πράσινοι μπορούν να κάνουν το διπλό. Ο Διαμαντίδης ανεβάζει ρυθμούς και ο πράσινος λαός περιμένει πολλά από το Μητσάρα του! Αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει στο ΟΑΚΑ, αφού τον πρόδωσε το επιβαρυμένο του πόδι από τα πολλά συνεχόμενα παιχνίδια, οφείλει να τα κάνει μέσα στο σπίτι της Σιένα. Οι Ιταλοί έχουν δείξει ότι κάτω από το καλάθι αντιμετωπίζουν προβλήματα, κυρίως στο εύκολο σκοράρισμα και στην αντιμετώπιση των Μπατίστ-Πέκοβιτς. Άλλο ένα μεγάλο μειονέκτημα των Ιταλών είναι το ύψος του ΜακΙντάιρ (μόλις 1,75 μ.), το οποίο στην άμυνα οφείλει κάποια στιγμή επιτέλους ο Παναθηναϊκός να το εκμεταλλευτεί, βάζοντάς τον μέσα στο καλάθι. Απ' την άλλη, πρέπει ο κοντορεβυθούλης μπόμπερ, αλλά και ο Καουκένας, να περιοριστούν (ως ένα βαθμό) στην επίθεση, μιας και όλα περνάνε από τα χέρια τους.
Το Greek Hoopz αγαπάει Χουάν Πλάθα και γι' αυτό αντιμετωπίζει το κάθε του ξέσπασμα με συμπάθεια! Ο λατρεμένος καταλανός κόουτς δίνει απαντήσεις! Το θέμα είναι βέβαια ότι κανείς δεν του έκανε ερωτήσεις, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία... Μπορεί οι Ισπανοί παίκτες να έχουν κάνει το flopping επιστήμη, ωστόσο ο Πλάθα παραδίδει δωρεάν μαθήματα υποκριτικής. Το ρεπερτόριό του πλούσιο, μιας και αποδίδει και στην κωμωδία αλλά και στο δράμα. Η αρχή, λοιπόν, είχε γίνει πριν το πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ, όταν και δήλωνε ότι "δεν φοβάμαι ούτε Ολυμπιακό ούτε την ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ, αλλά το διαιτητικό τρίο", κλέβοντας λίγο από την δόξα του κλώνου του Steve Carell!
Η Ρεάλ Μαδρίτης να θίγει θέμα διαιτητικής εύνοιας. Μάλιστα - no comment! Δυστυχώς για τους μαδριλένους ούτε το παιχνίδι τους βγήκε ούτε η ερμηνεία... Το ρεπερτόριο έπρεπε να αλλάξει! Καιρός να επιστρατευθεί το πυρηνικό όπλο με κωδικό όνομα "κλάψα"! Στα μαύρα, λοιπόν και με τρεμάμενη φωνή ο Πλάθα σε ρόλο Μάρθας Βούρτση καταριέται την άδικη κοινωνία: "Δεν είναι δυνατόν να χρεώνεις με τεχνική ποινή τον πάγκο μας επειδή οι βοηθοί μου έριξαν διαφημιστικές πινακίδες(!). Είναι λυπηρό κι αδιανόητο. Μερικά πράγματα είναι σκέτη ντροπή, αλλά δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος να κρίνω". Σνιφ..! Υπόκλιση! Για να δούμε τι περιλαμβάνει το μενού στο Βισταλέγκρε, καθώς αν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που τον θέλουν να απολύεται σε περίπτωση ευρωπαϊκής αποτυχίας, οφείλει στο κοινό του μια ηρωική και συνάμα χολιγουντιανή έξοδο!
North Carolina, Villanova, Michigan State και Connecticut είναι τελικά οι φετινοί φιναλίστ του αμερικανικού κολεγιακού πρωταθλήματος. Τα βλέμματα πλέον στρέφονται στο Detroit όπου το ερχόμενο Σαββατοκύριακο αυτές οι τέσσερις ομάδες θα μονομαχήσουν για τον τίτλο του εθνικού πρωταθλητή. Ας ρίξουμε όμως μια σύντομη ματιά στους προημιτελικούς του Σαββατοκύριακου.
Στα πρόσωπα που ξεχώρισαν αυτή την αγωνιστική, διακρίναμε τον πρωτοετή γκαρντ του Connecticut, Kemba Walker. O Walker στο παιχνίδι με αντίπαλο το Missouri, ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του πετυχαίνοντας 23 πόντους ενώ είχε επίσης 5 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Είναι ίσως ο καλύτερος παίκτης στην ηλικία των 19 αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ. Μάλιστα στο περσινό Παναμερικανικό Πρωτάθλημα για παίκτες κάτω των 18 ετών, ως μέλος της αμερικανικής εθνικής ομάδας ήταν πρώτος σκόρερ και MVP του τουρνουά. Δεν αποκλείεται να τον δούμε και φέτος με τη φανέλα των ΗΠΑ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων της Νέας Ζηλανδίας.
Μεγάλη εμφάνιση και από τον σέντερ του Michigan State, Goran Sutton. Ο Sutton, που κατάγεται από τη Βοσνία και έχει ύψος 2.09, στο παιχνίδι με το Louisville έκανε, χωρίς υπερβολή, το ματς της ζωής του. Πέτυχε 19 πόντους με τρία τρίποντα ενώ μάζεψε και 10 ριμπάουντ. "Μάγεψε" ξανά ο Ty Lawson. Ο πόιντ γκαρντ και ηγέτης του North Carolina οδήγησε την ομάδα του στη νίκη επί του Oklahoma έχοντας 19 πόντους, 5 ασίστ και 5 ριμπάουντ. Για το τέλος αφήσαμε τον πρωταγωνιστή των τελευταίων δευτερολέπτων στο ματς Villanova-Pittsburgh, τον Scottie Reynolds. Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τα highlights του παιχνιδιού καθώς και το buzzer beater του, που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του.
Το ντέρμπυ της αγωνιστικής για την δεύτερη τη τάξη κατηγορία μπάσκετ πέρασε στο παρελθόν. Το Greek Hoopz, λοιπόν, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από μια τέτοια αναμέτρηση και σας μεταφέρει το κλίμα του αγώνα. Παρά το γεγονός ότι η είσοδος στο γήπεδο απαιτούσε πρόσκληση και το ότι σ' αυτό θα υπήρχε παρουσία φιλάθλων και των δυο ομάδων, εντούτοις επιστρατεύτηκε το ελληνικό δαιμόνιο για να πραγματοποιηθεί μια χολιγουντιανή είσοδος.
Η αγωνιστική αυτή, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως αγωνιστική των "ψηλών", αφού ξεχώρισαν για τις επιδόσεις τους κυρίως οι σέντερ των ομάδων. Αρχής γενομένης από το ματς Connecticut-Purdue όπου ο Hasheem Thabeet είχε 15 πόντους και 15 ριμπάουντ. Ο γεννημένος στην Τανζανία με ύψος 2.23 σέντερ, είναι ένας από τους καλύτερους μπλοκέρ και αμυντικούς του πρωταθλήματος. Αν καταφέρει να βελτιώσει και την επιθετική του συμπεριφορά, αναμένεται να επιλεγεί σε αρκετά καλή θέση στο επερχόμενο draft. Μεγάλη εμφάνιση και από τον Blake Griffin του OKlahoma στη νίκη της ομάδας του επί του Σίρακιους.
O "Blake the Great", όπως είναι το παρατσούκλι του, τελείωσε τον αγώνα με 30 πόντους και 14 ριμπάουντ. Έχει ύψος 2.08 και αναμένεται να μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον καθώς οι ειδικοί τον τοποθετούν μέσα στην πρώτη τριάδα του draft για το 2009. Κλείνουμε με τον Tyler Hansbrough του North Carolina. Ο ύψους 2.10 σέντερ σημείωσε 24 πόντους και μάζεψε 10 ριμπάουντ στη νίκη της ομάδας του επί του Gonzaga. Στην καριέρα του στο κολέγιο έχει κερδίσει αρκετές ατομικές διακρίσεις, με αποτέλεσμα το πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας να έχει αποφασίσει από τώρα για την απόσυρση της φανέλας του μετά το πέρας των σπουδών του.
Το ελληνικό πρωτάθλημα διακόπτεται αυτό το Σαββατοκύριακο, για χάρη της καλύτερης προετοιμασίας των "αιωνίων" για τα ματς της Ευρωλίγκα. Όμως η δράση στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα συνεχίζεται κανονικά. Ας δούμε ορισμένα παιχνίδια που θα μας απασχολήσουν σε στοιχηματικό επίπεδο για αυτό το διήμερο.
Το πρωτάθλημα της Α2 χωρίς αμφιβολία, αν και ταλαιπωρείται από πολλά προβλήματα, προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον κάθε χρόνο. Το γεγονός ότι το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό και ανταγωνιστικό συν το ότι οι ομάδες αποτελούνται και στηρίζονται κυρίως σε Έλληνες παίκτες (πολλές φορές υποσχόμενους), το κάνουν άξιο προσοχής και παρακολούθησης. Κάθε χρόνο βλέπουμε ομάδες (λίγες... αλλά τις βλέπουμε) να προσπαθούν από την λήξη κιόλας του πρωταθλήματος να κάνουν τον σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς, καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες για να σταθούν αξιοπρεπώς στις απαιτήσεις της κατηγορίας, κυνηγώντας η κάθε μια τους στόχους της, όποιοι και αν είναι αυτοί! Υπάρχουν βέβαια και οι ομάδες που μέχρι την τελευταία στιγμή λόγω προβλημάτων(κυρίως οικονομικών) προσπαθούν να μπαλώσουν "τρύπες"! Άλλοι τα καταφέρνουν και άλλοι οχι.
Ο Λιν Γκριρ είχε δηλώσει πριν την έναρξη της σειράς των Play Off ότι τα λάβαρα στο ΣΕΦ έχουν παλιώσει. Οι περισσότεροι, άλλωστε, από τους ερυθρόλευκους οπαδούς ζούνε με τις μακρινές αναμνήσεις των κατορθωμάτων του Ντέιβιντ Ρίβερς στη Ρώμη. Είναι γεγονός ότι οι δηλώσεις δίνουν το στίγμα από το κλίμα που επικρατεί στα αποδυτήρια. Στην περίπτωση των ερυθρολεύκων, λοιπόν, φαινόταν από την αρχή ότι έπνεε άνεμος σιγουριάς και αισιοδοξίας. Δεν έφτανε, όμως, μόνο αυτό. Χρειαζόταν αποφασιστικότητα και εντός παρκέ. Ο μικρόσωμος Αμερικανός, που κάτι χρωστούσε στον εαυτό του αλλά και στον προπονητή του, που τον στήριξε στις πλέον δύσκολες στιγμές, ήταν ο πρώτος που φώναξε παρών στα δύσκολα. Βγήκε, λοιπόν, στο παρκέ και γεμάτος αυτοπεποίθηση συστήθηκε στους αντιπάλους: "Το όνομά μου είναι Γκριρ... Λιν Γκριρ...". Μπορεί ο τρόπος με τον οποίο εκτέλεσε τις αποστολές του στα τελευταία 24ωρα να μην είναι σκληροτράχηλος, όπως κάνει ο κινηματογραφικός χαρακτήρας, αλλά σίγουρα είναι γοητευτικός και αποτελεσματικός. Ο ερυθρόλευκος πράκτορας, λοιπόν, σήκωσε τα μανίκια και με προσωπικές ενέργειες ξεμπλόκαρε το πειραιώτικο κάρο που συχνά κολλούσε στην μαδριλένικη ζώνη. Παράλληλα, αποτελούσε το σημείο αναφοράς της ομάδας στις ελεύθερες βολές, μιας και οι συμπαίκτες του ήταν ιδιαίτερα νευρικοί και ως εκ τούτου άστοχοι... Έτσι, λοιπόν, ο Λιν αναδείχθηκε ο MVP των δυο πρώτων εντός έδρας αναμετρήσεων, βοηθώντας τα μέγιστα τον Ολυμπιακό να κάμψει την αντίσταση της Ρεάλ και να την στείλει στραπατσαρισμένη στη Μαδρίτη για τη συνέχεια της σειράς. Αν κάποιος νομίζει ότι το 2-0 είναι εύκολη υπόθεση και ότι μια ομάδα μπορεί να νικήσει δυο συνεχόμενες φορές μέσα σε τρία 24ωρα έναν αντίπαλο επιπέδου final8, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στα αποτελέσματα της Μπαρτσελόνα και του Παναθηναϊκού.
Οι ελληνικές ομάδες έδωσαν ήδη ραντεβού με τους αντιπάλους τους για την επόμενη εβδομάδα, με τα συναισθήματα από τη χθεσινή βραδιά να είναι ανάμεικτα για το ελληνικό μπάσκετ. Η Ευρωλίγκα όμως δεν είναι μονάχα ελληνική υπόθεση. Ας δούμε λοιπόν τι συνέβη στα παιχνίδια των άλλων δύο ζευγαριών της προημιτελικής φάσης.
Ο Μητσάρας δεν κατάφερε να καταρρίψει και την ιατρική, και έμεινε καθηλωμένος, με τα πολιτικά του ρούχα, δίπλα στη ζωντανή ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού, το Φραγκίσκο Αλβέρτη (παραδόξως, όχι στον πάγκο αλλά στη baseline). Ο μαέστρος του Παναθηναϊκού έζησε τον αγώνα περισσότερο απ' οποιονδήποτε στο ΟΑΚΑ και πεταγόταν σαν ελατήριο από την καρέκλα του σε κάθε φάση και κάθε σφύριγμα.
Ο αγώνας κρίθηκε κάτω από τα καλάθια όπου οι Ιταλοί δεν μπόρεσαν να πάρουν εύκολους πόντους από τους ψηλούς τους, ενώ απ' την άλλη οι Πράσινοι χτύπησαν κυρίως εκεί που πονούσε η Σιένα, ειδικά μετά την απουσία του Λαβρίνοβιτς και τα γρήγορα φάουλ του Εζέ. Οι Πέκοβιτς και Μπατίστ έκαναν εναλλάξ πάρτυ μέσα στο ζωγραφιστό με τις υπέροχες πάσες πάρε-βάλε των Γιασκεβίτσιους και Σπανούλη. Βέβαια, κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός έφευγε μπροστά με κάποια σοβαρή διαφορά, οι Ιταλοί επέστρεφαν αμέσως με ατομικές κυρίως ενέργειες του φοβερά αθλητικού Σάτο και του κοντοπίθαρου διαόλου ΜακΙντάιρ.
Σαν σήμερα, ανήμερα της 25ης Μαρτίου, πριν από 95 χρόνια γεννήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους της χώρας, ο Άρης. Ένας σύλλογος, που η προσφορά του στο άθλημα που αγαπάμε και υπηρετούμε μέσα από αυτό εδώ το Blog, μόνο ως ανεκτίμητη μπορεί να χαρακτηριστεί. Η πρωτοβουλία για την ίδρυση του ανήκει σε μία ομάδα μαθητών του 1ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης μετά από παρότρυνση του πατέρα ενός μαθητή, του Δημητρίου Ιωαννίδη. Ο "μύθος" λέει πως η ιδέα για την ίδρυση του σωματείου, γεννήθηκε ύστερα από έναν νικηφόρο ποδοσφαιρικό αγώνα της ομάδας των νεαρών μαθητών απέναντι στον Ηρακλή. Ο "νονός" της ομάδας ήταν ένας 17χρονος, ο Τηλέμαχος Καραγιαννίδης, ενώ ως πρώτος πρόεδρος του συλλόγου ορίστηκε ο Μήδων Κυδωνάκης. Ως έμβλημα επιλέχτηκε ο αναπαυόμενος θεός του πολέμου, έτοιμος να δώσει τις μάχες του αν χρειαστεί, και χρώματα το κίτρινο και το μαύρο για να θυμίζουν σε όλους το Βυζάντιο. Είναι γνωστό άλλωστε πως η Θεσσαλονίκη ήταν η δέυτερη μεγαλύτερη πολιτεία στα χρόνια της αυτοκρατορίας.
Δε χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, παρά μόνο τρία, για να φτάσει ο Άρης στην κορυφή του πρωταθληματος Θεσσαλονίκηςτην περίοδο 1925-1926 και μάλιστα αήττητος. Από εκεί κει πέρα ακολούθησαν πολλά τρόπαια για την ομάδα της Θεσσαλονίκης, με αποκορύφωμα τη μεγάλη ομάδα της δεκαετίας του 1980 και των αρχών του 1990. Τότε είναι που ο Άρης, μεταξύ άλλων, κατακτά 7 συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδος, 2 ευρωπαϊκά τρόπαια και δίνει το παρόν σε τρία συνεχόμενα F4 του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης. Είναι η περίοδος που οι οπαδοί της ομάδας, και όχι άδικα, αποδίδουν στην ομάδα το προσωνύμιο "αυτοκράτορας". Ας θυμηθούμε αναλυτικά τους τίτλους του μπασκετικού Άρη:
Η αυλαία της σειράς των προημιτελικών πλησιάζει. Μπήκαμε λοιπόν στην τελική ευθεία. Ο Ολυμπιακός καλείται να υπερασπιστεί την έδρα του και να γεμίσει τις αποσκευές των μαδριλένων με δυο κίτρινα φύλλα αγώνα, προκειμένου να επισκεφθεί την Μαδρίτη απαλλαγμένος από άγχος και έτοιμος να κλείσει τη σειρά στο σπίτι των αντιπάλων του. Ωραία η θεωρία. Τι γίνεται όμως στην πράξη είναι το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει η εντύπωση ότι τα παιχνίδια είναι μάλλον εύκολα, ο αντίπαλος περιορισμένων δυνατοτήτων και ότι οι ερυθρόλευκοι με το πλεονέκτημα έδρας θα περάσουν στο F4. Αν ρίξουμε, όμως, μια πιο προσεκτική ματιά στον προσεχή αντίπαλο του Ολυμπιακού θα διαπιστώσουμε ότι η Ρεάλ έχει όλες τις προδιαγραφές για να πρωταγωνιστήσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά η χημεία της δεν της το επιτρέπει, κάτι το οποίο χρεώνεται ο προπονητής της. Το ρόστερ της βασίλισσας είναι αξιόλογο... 4 δυνητικά στελέχη της εθνικής Ισπανίας και μαζί τους οι Σάντσεθ, Τόμας, Βαν ντε Σπίγκελ, Χάμιλτον. Πάνω από όλα όμως το βαρόμετρο της ομάδας: ο Λούις Μπούλοκ! Η κλάση του Αμερικανού guard είναι αδιαμφισβήτητη και είναι από τους παίκτες που μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι μόνοι τους, ιδίως όταν οι μπάλα καίει και οι συμπαίκτες εξαφανίζονται. Ωστόσο, ο Sweet Lou μεγάλωσε πλέον και οι ανάσες του είναι λίγες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βοηθά την ομάδα του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο μάλλον όταν θα έχει να αντιμετωπίσει το ασφυκτικό πρέσινγκ που θα επιβάλλει ο Γιαννάκης. Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες Λου... Αν όμως ο Μπούλοκ είναι ο ηγέτης της ομάδας, την διαφορά σε αυτήν κάνει η ισπανική τριπλέτα (Ρέγιες, Λόπεζ, Μούμπρου) στην οποία φέτος προστέθηκε ένας νέος δαίμονας με τρομερή ενέργεια από τα φυτώρια του συλλόγου, που ακούει στο όνομα Λουλ! Ο Σέρχιο Λουλ, λοιπόν, τείνει να υποσκελίσει τον πανέξυπνο Σάντσεθ και τον στάσιμο Λόπεζ και να αποτελέσει τον βασικό μαέστρο της ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι το αξίζει και το λέει η καρδιά του, μιας και έχει πάρει από το χεράκι πολλές φορές την βασίλισσα, βοηθώντας την να κάτσει στο θρόνο της (18 πόντους στη νίκη με Μπαρτσελόνα, κλπ). Πρώτο συμπέρασμα, λοιπόν: η Ρεάλ Μαδρίτης έχει ποιοτικούς παίκτες στο ρόστερ της.
Ήταν Απρίλιος του 1995 όταν συναντήθηκαν για τελευταία φορά οι 2 "αιώνιοι" στο final four της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης της καλαθοσφαίρισης, στη Zaragoza της Ισπανίας. Ο Ολυμπιακός του φοβερού και τρομερού E. Johnson και ο Παναθηναικός του Z. Paspalj (στην πρώτη του χρονιά μετά τη σπουδαία του καριέρα με τους ερυθρόλευκους) βρέθηκαν και πάλι αντιμέτωποι σε ημιτελικό, σε μια ευκαιρία για τους τριφυλλοφόρους να πάρουν τη ρεβάνς για την ήττα τους μία χρονιά πριν στο Tel Aviv... και πάλι όμως το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Οι ερυθρόλευκοι επικράτησαν και πάλι(με 58-52), όμως το αποτέλεσμα του τελικού ήταν όμοιο με της προηγούμενης χρονιάς (όταν είχαν ηττηθεί 59-57 από τη Badalona του απίθανου Thompson), ήττα απο τη βασίλισσα Real Madrid του γίγαντα Sabonis και του εκπληκτικού Arlauckas με 73-61. Και πάνω που πήγε να μας γίνει συνήθεια αυτός ο "εμφύλιος" μια ο ένας και μια ο άλλος δεν κατάφερναν να προκριθούν στο final four... πάλι καλά βέβαια διότι έκτοτε αριθμούμε 5 τρόπαια ως χώρα(τη μερίδα του λέοντος έχουν οι πράσινοι με 4).