Την δεκαετία του '80 όποτε η Εθνική αντιμετώπιζε τους Ιταλούς, στόχος ήταν μια τιμητική εμφάνιση. Ούτε λόγος βέβαια για νίκη. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι η νίκη στους προημιτελικούς απέναντι στους γείτονες, αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη στην πορεία προς το χρυσό του 1987. Η squadra azzura αποτελούσε πάντα τον κακό μας δαίμονα, ακόμη και όταν υπερτερούσαμε σε ποιότητα: οι νίκες ήταν αγχωτικές (φάση ομίλων για το Ευρωμπάσκετ του 1995 και 2001 με buzzer beater του Αλβέρτη), ενώ οι ήττες καταδικαστικές (προημιτελικοί Ευρωμπάσκετ 2003 με τον Σοράνα σε εκπληκτική κατάσταση). Τα χρόνια όμως πέρασαν και οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Στο παγκόσμιο μπασκετικό προσκήνιο η Ελλάδα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, σε αντίθεση με την Ιταλία που έχει μάλλον ρόλο... κομπάρσου. Οι λόγοι του ιταλικού κάζο; Πολλοί: Ο συνωστισμός στα εθνικά πρωταθλημάτα Αμερικανών, κατά πρώτο (έχουν δικαίωμα να αγωνίζονται 4 ανά ομάδα), και κοινοτικών κατά δεύτερο λόγο, δεν αφήνουν χώρο στους νεαρούς Ιταλούς να πάρουν χρόνο συμμετοχής και να συλλέξουν πολύτιμες αγωνιστικές παραστάσεις. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, που "δένει" με την προηγούμενη διαπίστωση, αφορά στην αλλοίωση και σε τελική ανάλυση ισοπέδωση της πετυχημένης φιλοσοφίας που επί χρόνια ακολουθεί το ιταλικό μοντέλο σε όλα τα ομαδικά αθλήματα: συμπαγής άμυνα και υπομονή στην επίθεση. Πλέον οι Ιταλοί στηρίζουν μεγάλο μέρος του παιχνιδιού τους στο "one man show", πλησιάζοντας επικίνδυνα στην αμερικάνικη νοοτροπία. Επειδή, μάλιστα δεν διαθέτουν το αντίστοιχο ταλέντο και τα αθλητικά προσόντα των παικτών των ΗΠΑ, το μοντέλο μοιάζει προβληματικό και το μέλλον δυσοίωνο.Τον Ρεκαλκάτι τον ρώτησε όμως κανείς; Ο έμπειρος τεχνικός θέλει να κερδίσει το τελευταίο στοίχημα της καριέρας του και να (ξανα)προσδώσει κύρος στην Εθνική ομάδα της χώρας του. Στο πλαίσιο αυτό έχει απευθύνει προσκλητήριο σε έναν πυρήνα παικτών που αγωνίζονται εντός συνόρων, προκειμένου να ξεκινήσει την ζύμωση της ομάδας ενόψει του μίνι-τουρνουά που προηγείται του Ευρωμπάσκετ του 2009 και έχει ως έπαθλο ένα εισιτήριο συμμετοχής στην τελική φάση. Το καλεντάρι είναι ανοικτό το διήμερο 16-17/03 και έτσι η πρώτη συγκέντρωση θα είναι γεγονός. Οι καλεσμένοι;
Valerie Amoroso (202-F-80) (Bancatercas Teramo)
Michele Antonutti (203-G/F-86) (Snaidero Udine)
Pietro Aradori (192-G-88) (Angelico Biella)
Daniele Cavaliero (189-G-84) (Premiata Montegranaro)
Daniele Cinciarini (194-G-83) (Air Avellino)
Andrea Crosariol (212-C-84, (Air Avellino)
Luigi Datome (202-G/F-87) (Lottomatica Roma)
Tommaso Fantoni (203-F-85) (Fastweb Casale Monferrato)
Luca Garri (207-C/F-82) (Angelico Biella)
Jacopo Giachetti (191-G-83) (Lottomatica Roma)
Angelo Gigli (209-F/C-83) (Lottomatica Roma)
Luca Lechthaler (207-C-86) (Montepaschi Siena)
Marco Mordente (191-G-79) (Armani Jeans Milano)
Giuseppe Poeta (190-G-85) (Bancatercas Teramo)
Andrea Renzi (208-F/C-89) (Benetton Treviso)
Luca Vitali (201-G-86) (Armani Jeans Milano)
Στο εγχώριο ρόστερ θα ενταχθούν αργότερα και υπό προϋποθέσεις οι ΝΒΑers Μπαρνιάνι, Μπελινέλι, Γκαλινάρι, αλλά και ο ...φοιτητής Χάκετ. Το εγχείρημα δύσκολο και η πρόβλεψη της κατάληξης ακόμη δυσκολότερη. Μπορεί αυτό το κράμα παικτών να πρωταγωνιστήσει με το αγωνιστικό πλάνο που αναλύθηκε παραπάνω; Οι Γάλλοι θα δώσουν την πρώτη (και τελεσίδικη;) απάντηση...
