Ήταν καλοκαίρι του 2006. Ο Παπαλουκάς ως πρωταθλητής Ευρώπης με Εθνική και ΤΣΣΚΑ και με την τιμητική διάκριση του κορυφαίου Ευρωπαίου παίκτη, κρεμάει στο στήθος το ασημένιο μετάλιο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Η κάμερα στέλνει σε όλους τους συντονισμένους δέκτες την εξής εικόνα: ο αρχηγός φορώντας ένα παγωμένο χαμόγελο στο εξαντλημένο του πρόσωπο ρίχνει κλεφτές ματιές στο τρόπαιο του πρωταθλητή, αλλά και στους ξέφρενους ισπανικούς πανηγυρισμούς. Ήταν τόσο κοντά ρε γαμώτο... Τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα με την απογοήτευση της βραδιάς να διαδέχεται η πικρία, όταν την επόμενη χρονιά και στα ισπανικά γήπεδα στα πλαίσια του Ευρωμπάσκετ, οι οικοδεσπότες παραδίδουν δωρεάν μαθήματα unfair και θεατρινισμού...Ο Παπαλουκάς, όμως, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την συνεχόμενη αποτυχία και με τον τρόπο που αυτή συντελείται. Αυτό φαίνεται κάθε φορά που αντιμετωπίζει ισπανική ομάδα. Το βλέπουν και το καταλαβαίνουν οι ισπανοί φίλαθλοι και τον αποδοκιμάζουν με κάθε ευκαιρία. Το αντιλαμβάνονται και οι αντίπαλοι (χαρακτηριστική η προτροπή του Σκόλα στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο: "Theo, f@ck them"). Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, βέβαια, τα αποτελέσματα δεν του κάθονται. Σε διασυλλογικό όμως... Τα όργια που έκανε με την ΤΣΣΚΑ, τα συνεχίζει πλέον και με τους ερυθρόλευκους, μόνο που αυτή τη φορά το απολαμβάνει ακόμη περισσότερο έχοντας ως συνοδοιπόρους (περισσότερους) Έλληνες συμπαίκτες. Επόμενος αντίπαλος στην ευρωπαϊκή πορεία; Το καμάρι της Ισπανίας: η Ρεάλ Μαδρίτης. Καλώς τα παιδιά... Ο Παπαλουκάς τρίβει ήδη τα χέρια του, μιας και σκέφτεται "αυτά που μας κάνετε με την Εθνική θα τα πληρώσετε στην Ευρωλίγκα"...
